Alles is weg

Van Swakopmund, Namibie naar Swakopmund, Namibie
We verlaten Swakopmund en rijden eerst richting Walvisbaai, omdat we toch terug langs Swakopmund moeten besluiten we op de terugweg te tanken. We rijden over de hoofdweg en zien links woestijn en rechts de zee. Best een aparte combinatie. Bij een parkeerplaats stoppen we en gaan we de zandduinen beklimmen.

Dat is een hele klim maar het uitzicht is wel de moeite waard! Daarna stappen we weer op de motor en rijden een stukje verder. We vinden al flamingos voordat we in Walvisbaai zijn. Bij een platform zitten een boel beesten. We rijden er op de motor heen maar het wordt op een gegeven moment te zacht zand. We besluiten de motoren maar weer te keren, parkeren, stoppen onze tanktassen in onze topkoffer en lopen richting de zee. Terwijl we aan het lopen zijn realiseer ik me dat we de telelens van de camera niet bij ons hebben. Sander loopt weer terug naar de motoren terwijl ik naar de flamingo's loop. Als Sander er ook weer is schieten we een paar foto's en we lopen weer terug.

Als we terugkomen bij de motoren zien we Sander zijn zijkoffers open staan. Waarom heeft hij ze niet dicht gedaan? We kijken nog eens goed en zien dat ook 1 van mijn zijkoffers open is en dan zien we dat ook de topkoffers open zijn. We kijken in de zijkoffers maar zien niets wat mist. Dan kijkt Sander in zijn topkoffer en ontdekt dat de tanktas weg is. Ik kijk in de mijne en jahoor ook mijn tanktas is weg. We zijn de klos. We hebben namelijk uit diefstal overwegingen alles netjes opgesplits. De helft zit in Sander zijn tanktas, de helft in de mijne. Dat ze beide tanktassen meenemen is dus erg zuur!

Sander probeert zijn topkoffer dicht te krijgen maar het slot is geforceerd. Op de een of andere manier breekt zijn sleutel af in het slot. De topkoffer is nu dicht maar gaat niet meer open! Gelukkig kan ik wel nog bij mijn Garmin (ze hebben beide Garmins laten liggen) en ik stel hem in op de dichtstbijzijnde politiebureau. Dat is 7 km verderop. We stappen op en rijden er snel heen. Het blijkt het bureau in de ghetto van Walvisbaai te zijn. En de politiemensen daar.... tja ik kan niet anders zeggen als dat ze erg dom zijn. Ik leg ze uit dat onze koffers open gebroken zijn en onze tanktassen weg zijn met alle bankpassen en dat ik dus naar Nederland moet bellen om alles te blokeren. Waarom gebruik ik niet mijn eigen telefoon? Tja meneer die is ook gestolen. Welke bank heb ik dan? Ik zeg ABN Amro. Nee zegt de man dat kan niet we hebben hier enkel FNB, Nedbank en Bank Windhoek. Na een kwartier geef ik het op. Ik krijg een verklaring mee van de man dat mijn passen gestolen zijn en onze rekeningen geblokkeerd moeten worden en hij stuurt me door naar de FNB Bank.

We besluiten terug te rijden naar Swakopmund en daar naar de Yamaha te gaan. Die zullen ons tenminste begrijpen en misschien ons wel naar Nederland laten bellen. We stappen op en rijden zo hard als Sander zijn motor kan (dat is nog maar max 90 omdat zijn koppeling stuk is) terug naar Swakopmund. We stoppen bij de Yamaha en ik ga naar binnen. Ik leg Mario uit wat er gebeurd is en wat blijkt? Mario is van de buurtpolitie, een soort vrijwillige politie! Hij pakt zijn walki talki en verspreid meteen het nieuws. Iedereen moet uitkijken naar een zwarte en gele tanktas. We mogen onze motoren binnen parkeren en daarna krijg ik de telefoon toegeschoven.

Ik bezorg mijn ouders uiteraard de schrik van hun leven door te bellen, dat heb ik de afgelopen 6 maanden niet gedaan. Sorry pap en mams! Gelukkig zijn ze thuis en helaas ook al bedreven in het blokkeren van mijn bankpassen en sim kaarten, in Curacao zijn mijn spullen namelijk ook al eens gestolen. Ze bellen Sander zijn ouders, de bank en de telfort. Al snel krijgen we van onze ouders het bericht terug dat alles geblokkeerd is.

Mario stuurt ons op pad naar de tourist police dat is beter zegt hij dan het gewone politiebureau. We lopen er heen maar ontdekken dat die enkel van maandag tot vrijdag open is. In het weekend wordt je blijkbaar niet bestolen? Dan maar weer terug naar de Yamaha.

Omdat de banken ook dicht zijn heeft Jan (ook van de Yamaha) aangeboden geld met ons te wisselen. Onze vers gepinde 5000 Namibische dollars zaten namelijk in de tanktas. Wel hebben we nog een noodvoorraad euro's en US dollars. Jan wil wel euro's en ik wissel al onze euro's om in Namibische dollars.

We bedanken de mannen van de Yamaha en gaan eerst maar eens lunchen. Ondertussen is het namelijk al bijna 14 uur en we hebben nog niets op. Na een lunch met steak en kip bij de Wimpies gaan we door naar het politiebureau. Wij zijn gewaarschuwd, de politie hier vergt het uiterste van je geduld en ze kunnen niet Engels schrijven. We vinden de ingang van het bureau (best een prestatie want het bureau wordt verbouwd) en gaan naar de balie statement taking. Er verschijnt een agent aan de andere zijde en die vraagt wat we komen doen. Ik vertel dat onze spullen gestolen zijn. Wat willen we van hem? Nou meneer op zijn minst een verklaring voor de verzekering. Zijn er dan verzekerde spullen gestolen? Ja meneer we hebben een reisverzekering. Ik schuif de lijst door die ik bij de Wimpies gemaakt heb. De lijst van spullen in de tanktas en wat er nog meer ontbreekt (Sander mist nu ook een oordop en ze hebben zijn broek en schoenen meegenomen, de mijne paste ze blijkbaar niet en hebben ze laten liggen). De man bekijkt de lijst en zucht, dat is veel welke items ervan zijn verzekerd? Alle meneer want het is een reisverzekering.

Ik mag mijn verklaring invullen en de agent schrijft die van Sander. Het is al 17 uur als we eindelijk het bureau verlaten maar dan hebben we wel 2 verklaringen meegekregen. We maken het die agenten ook niet makkelijk, we hebben geen adres, onze mobieltjes zijn gestolen, wij hebben geen PO boxen en het begrip wereldreis is ook nieuw voor ze. Ik houd echter vol en uiteindelijk schrijven ze de hele waslijst op van spullen die verdwenen zijn. Hier komt Sander zijn lijst: Schoenen, oordoppen, broek, tanktas, GPS emergency baken, reserve motorsleutels, hoekventiel, bandenspanningsmeter, visite kaartjes, paspoort, motorpapieren, verzekeringsbewijzen van de motor, rugzak, 150 US dollar, 4500 Namibische dollar, camera oplaad kabels, Garmin kabel, Hama 12V USB stekker, 12V verlengsnoer, telefoon, mapje met een heleboel SD kaarten, portomonee met alle pasjes en rijbewijs. En dan hebben we nog mijn lijst: tanktas, mijn gloednieuwe camera, rugzak, paspoort, motorpapieren, verzekeringsbewijzen van de motor, rugzak, 600 Zuid Afrikaanse Rand, 300 Namibische dollar, headset en mobiel oplaad kabels, Garmin kabel, Hama 12V USB stekker, 12V verlengsnoer, telefoon, portomonee met alle pasjes en rijbewijs, daggeld portomonee, doosje met een heleboel pasfotos van ons voor de visum aanvragen en nog een aantekenboekje. En sorry Renegades, jullie mooie pin hadden we alle twee een mooi plekje bovenop onze tanktas gegeven.....

We moesten de waarde van alle items schatten en optellen, in totaal kwamen we afgezien van het geld wat erin zat op bijna 3000 euro uit wat het gaat kosten om alles te vervangen....

We rijden terug naar de desert sky en kloppen er weer aan. We vertellen wat er gebeurd is en natuurlijk kunnen we weer kamperen. We zetten onze tent op dezelfde plek op en krijgen de WiFi code. Gelukkig hebben ze onze laptop niet gepakt en dus kunnen we internetten en alvast wat uitzoeken hoe het met de verzekering zit.

's-Avonds besluiten we ons verdriet een beetje te gaan verdrinken, niet teveel want veel geld hebben we niet maar de supermarkten hier verkopen geen bier op zaterdag na 13 uur en op zondag. Wij waren uiteraard te laat. We gaan naar het Brauhaus en nemen daar ieder een speciaal bier van de tap. Met ieder een halve liter bier voor onze neus likken we onze wonden.