Streetfood

Van Badou, Togo naar Tohoun, Togo
Allereerst een waarschuwing, 3 bier en streetfood als je in Afrika bent geweest weet je hoe laat het nu is (en het is nog geen 20:30)

We beginnen de dag met terug te rijden over de weg die we gisteren ook al gereden hebben. We weten dus precies wat ons te wachten staat. Toch zijn we af en toe nog steeds verrast, waren de gaten gisteren ook al zo diep???

Toch komen we al redelijk snel aan in Atakpame daar tanken we en kopen we nog wat brood. Vervolgens rijden we over de hoofdweg door. De hoofdweg heeft asfalt is recht en saai. Eerst maar even stoppen om te lunchen dus. Dat doen we op een soort zijweg van de hoofdweg. We vinden wat schaduw en daar kunnen we ongestoord ons broodje eten. Daarna is het doorrijden over de saaie weg naar Notse.

Bij Notse moeten we afslaan, een geel met witte weg op volgens de Michelin kaart. Die weg leidt naar de grens. We rijden door Notse maar vinden geen geasfalteerde afslag, zelfs geen sporen van asfalt op alle zijstraten! Dan maar weer vragen dus, waar is de weg naar Tohoun? Terug wijzen ze. Is dat een goede weg? Nee gravel zeggen ze. Wij rijden een stukje terug en duiken een gravel pad op. Toch maar even vragen nog, is dit de weg naar Tohoun? Ja over 54 km ben je er.

Wij beginnen aan de geel-witte Michelin weg, van asfalt is geen sprake. Heeft hier nooit gelegen ook.

Het gravel heeft her en der diepe kuilen en ook soms los diep grind. Beide zijn wij geen fan van los grind. Sander waarschuwt voor wederom een reeks los grind en ik besluit er rechts van te gaan rijden. Helaas is daar zacht zand. Ongeveer 50 meter lang slinger ik in en uit de berm, motor bijna haaks op de weg en dan weer bijna de bosjes in het enige wat ontbreekt is dat ik van de motor afvlieg. Wonderbaarlijk genoeg weet ik overeind te blijven (en de motor ook) tijd voor een rustpauze dus.

Na de pauze vervolgen we onze weg. Sander nog altijd voorop en die waarschuwt voor het grind. Ik heb mijn lesje wel geleerd, volgende grindbak rijd ik gewoon volgas doorheen.

Een stuk verderop ligt er weer een irritante grindbak. Ook deze gaat niet geheel volgens het boekje maar ook deze keer blijf ik overeind. Tijd voor pauze 2. Tijdens de pauze komt er een meneer en mevrouw langs, die blijven staan kijken tot we weg gaan. Frans spreken ze amper dus een gesprek is lastig (niet dat wij Frans kunnen).

De weg gaat door, soms zijn er versperringen door jongeren met een touw. Gelukkig laten ze na wat aandrang het touw wel gewoon op de grond vallen en kunnen we door. De overige lokale brommertjes rijden er trouwens gewoon onderdoor.

Ondertussen hebben we er ons bij neergelegd, tot Benin zullen we geen asfalt meer zien. We hebben gevraagd en er schijnt wel een hotel in Tohoun te zijn. Ook hierop zijn we voorbereid het zal wel zoiets worden als in Noe (Ivoorkust).

We denken dus op alles voorbereid te zijn maar dan....

Asfalt! We zijn aangekomen in Tohoun, en daar, aan de grens ligt opeens asfalt. We vragen naar het hotel en ze wijzen rechtdoor. Wij vervolgen onze weg over het asfalt en vinden het hotel vrij snel. Alleen moet de eigenaar eerst ergens opgesnort worden. Het hotel heeft 13 kamers en wij kunnen kiezen uit 13 kamers.

We vermoeden dat we ook de eerste gasten van de afgelopen maanden zijn.

We pakken uit en nemen de hoognodige douche, even wat gravel stof wegspoelen. Daarna gaan we het dorp verkennen. Een restaurant zit hier niet volgens de hoteleigenaar. Wij vinden wel een bar-restaurant maar als je vraagt kun je hier eten? Dan is het antwoord nee.

We lopen terug richting het hotel en dan zwaait er een mevrouw. Iedereen in dit dorp is trouwens vriendelijk, zwaait en groet. Wij lopen richting mevrouw want ze is omgeven door potten en pannen. Kunnen we hier eten? Ja hoor maar ze heeft enkel pate met saus. Pate is een mais achtig deeggoedje. Prima doe maar 1 bord. We krijgen een bord met pate en met 2 soorten saus. Dat kost 50 cent (nog geen dubbeltje). We beginnen te eten en het smaakt prima. Doe dus maar een tweede bord. We werken ieder een bord weg. Het is nog geen 17 uur maar wat geeft het, wij hebben honger!

Als we ons bordje leeg hebben gegeten vervolgen we onze weg. Met een portie pate in de maag durven we een biertje wel aan. We lopen naar 1 van de vele barretjes en nemen een biertje. Daarnaast staat ook weer iemand iets van eten te verkopen. Wij vragen weer wat is dat? Kaas is het antwoord. Sander vind dat wat minder maar toch, doe er maar 1. We krijgen er 2 maar wat geeft het dan hebben we twee kaas dingen. Ik proef en constateer dat Sander dit ook wel lust. Beide werken we een kaasspons weg. Weer 100 CFA uitgegeven aan eten. We kunnen weer op naar de volgende bar. Daar stonden ze eerder vandaag vleesspiezen klaar te maken. We lopen naar de bar en vragen weer wat is dat? Brochette van geit. OK doe maar 2. We krijgen 2 stokjes met wat ui. We gaan met ons vlees de bar in en nemen er een biertje bij. Maar goed ook want in heel Afrika weten ze hun weg goed met de piment maar deze meneer spant echt de kroon! Ik heb een stokje wat zo heet is dat ik spontaan in tranen uitbarst. Sander moet lachen en eet mijn stokje dan maar voor me op, maar ook hij eindigt in tranen. Het biertje hebben we uiteindelijk hoognodig om te blussen.

Nog geen 19 uur is het nu en we zijn hard op weg naar dronkenschap. We verlaten het barretje en steken de straat over. Daar liep op de heenweg een ventje met een schaal op zijn hoofd met ballen erop. We vinden het ventje en vragen weer wat is dat? Brood is het antwoord. Nou doe ons daar maar 1 van. Het brood is meer een oliebol maar dan zonder rozijnen. Een goede afsluiting van onze maaltijd?

Sander heeft ondertussen de smaak van streetfood goed te pakken. We struinen rond op zoek naar de volgende plek voor bier en weer een of andere snack. Echt een maaltijd kun je het niet noemen maar honger hebben we ook niet meer.

We lopen eerst even terug naar het hotel. Ik moet slippers wisselen want ik denk dat mijn slippers het nu toch echt aan het begeven zijn. We maken nog een foto van de staat van mijn slipper (reminder we hebben dus al 2 bier op en geen fatsoenlijk eten). Daarna gaan we terug naar een ander barretje vlak bij het hotel. We bestellen weer een bier. Dat gaat lastig want hier spreken ze ook geen Frans. Mevrouw biedt ons ook eten aan en zo eindigen we toch weer met een bord met pate en een of andere saus erbij. De stukjes in de saus lijken nog het meest op de staart van een vis. Duidelijk de minste maaltijd van de avond maar we doen ons best zoveel mogelijk weg te krijgen (en dat gaat lastig zonder bestek en een loei-hete brok klei). We hebben de 20 uur nu gehaald, tijd om terug te gaan naar het hotel, ons blogverhaaltje te schrijven en dan maar te gaan slapen. Uiteindelijk hebben we in totaal 900 CFA uitgegeven aan ons diner, nog geen 1,5 euro maar daarvoor hebben we wel 5 gangen gegeten!