Aapjes kijken

Van Accra, Ghana naar Atimpoko, Ghana
We pakken in en verlaten Accra. Helaas niet voor al te lange duur. We rijden over wegen die zo slecht zijn dat we omkeren naar Accra. We stoppen ergens in de heksenketel en kijken op de kaart. Blijkt dat Garmin ons over een witte weg stuurt (volgens de Michelin kaart een witte weg) terwijl er ook gele wegen zijn die de kant op gaan als wij heen willen. De weg waar we nu op zitten is heel breed, soms wel 6 auto's breed. En dat is dan ook meteen het probleem, we rijden in een grote optocht richting het noorden en zodra er gaten komen (die bijna overal liggen) waaiert die sliert naar alle kanten uit. De een kiest links de andere bus / taxi rechts. Maar allemaal gaan ze tergend langzaam. Wij stuiteren zo langzaam door alle kuilen (ontwijken is echt onmogelijk daarvoor zijn er teveel) dat we bijna van de motor vallen. Stoppen is ook lastig want er zijn zoveel kuilen dat het lastig is bij de grond te komen waar je stopt. Na ruim een uur in deze parade te hebben meegereden nemen we een afslag en dan de snelweg terug naar Accra. Garmin wou niet over de snelweg omdat het een tolweg is. Tolwegen zijn er veel in Ghana maar tot op heden hebben we nog nooit hoeven te betalen. Er staan op de prijslijst wel ook prijzen voor motoren maar ze wuiven ons steeds door.

Terug in Accra beginnen we aan de tweede poging. We hebben Garmin ingesteld op de gele weg en we verlaten weer Accra. Komen we weer in een lange stoet met auto's terecht maar deze keer ligt er asfalt en zijn er ampel gaten. Dan is kruipen nog altijd niet fijn maar wel veel makkelijker. De afslag naar Shai National Park is echter dan weer onverhard. Maar dan is het nog maar 11 km tot het park en ook deze onverharde weg is redelijk vlak. Nou ja, meestal dan. Soms ligt er asfalt (en wenste je dat het er niet lag want dan zitten er ook meteen gaten in naar het centrum van de aardbol) en soms heb je even een kuilen pad. We zijn echter zo in Shai National Park en toevallig is het ook precies lunchtijd.

We stoppen bij de receptie en daar staan ook een heleboel bankjes. Op een aantal zitten bavianen op een andere zitten wij. Ik pak mijn brood en het beleg en daar komt de brutale baviaan. Hij gaat op 5 meter afstand zitten kijken. Wij besluiten dus maar even te verhuizen naar de receptie daar hoef je maar een kant op te letten of een baviaan je eten steelt. Geen probleem de baviaan verhuist vrolijk met ons mee.

Als we ons eten op hebben besluiten we het park weer te verlaten. Je kan er wel ook camperen (en dat had ik in de reisgids gelezen) maar je moet dan entree betalen, kamperen betalen, en er moet een gids ook blijven slapen. De kans op beesten is er klein, bavianen en misschien antilopen en de baviaan die hebben we al gezien.

We rijden door naar Akosombo, daar is een van de grootste dammen ter wereld.

Het heeft aardig wat jaren geduurd maar nu voorziet de dam heel Ghana van stroom. Aan het Volta meer vinden we ook een leuk resort. Het eerste waar we stoppen vragen we of we kunnen kamperen krijgen we als antwoord het is regenseizoen. Yes we know, can we camp? It did rain yesterday. Yes we know but can we camp? Uiteindelijk kan het wel maar is het ver boven ons budget. We stappen dus weer op de motor en rijden naar het volgende resort (ik had al gezien dat er meerder zaten). Ook daar vragen we of we kunnen kamperen. Dat kan en wat blijkt? Meneer heeft jarenlang in Nederland gewoont. In Lelystad en het Nederlands is hij nog niet verleerd! Voor zijn nieuwe Nederlandse vrienden wil hij wel een vriendenprijsje maken. Wat betaal je normaal voor kamperen? Dus ik zeg 5 cedi per persoon nou dat kan toch echt niet hoor dat is veel te weinig. Dat kan meneer maar dat is wel wat we in Cape Coast en vlakbij Kakum hebben betaald. Uiteindelijk worden we het eens over 7,5 cedi per persoon en kunnen we onze tent neerzetten.

Als de tent staat gaan we een stukje lopen, eerst de menu kaart van ons resort bekijken en dan willen we naar het dorpje. Zover komen we niet, naast ons resort ligt er nog eentje en we besluiten ook daar op het menu te kijken. Terwijl we daar staan wordt de lucht grijzer en grijzer. We hebben honger, de lucht is grijs en op het menu staat shrimps in curry. Wij blijven dus maar even lekker hier. We nemen een biertje, bestellen de curry en zijn voor het eerst echt blij dat het in Ghana altijd minstens een half uur duurt voor het eten op tafel komt. Het begint te stormen en een tijdje later gaan de hemelsluizen open. Wij zitten lekker onder een afdakje en kijken toe hoe de Volta voller en voller stroomt. Tegen de tijd dat ons eten is opgediend is de regen alweer voorbij en we kunnen dus droog teruglopen naar ons resort en tent.