Lekke band

Van Wli, Ghana naar Lome, Togo
We pakken rustig onze spullen in en willen Wli verlaten. Als ik mijn Garmin uit de topkoffer haal zien we nu des te duidelijker waarom mijn Garmin niet meer waterdicht is. De volledige plus knop is eruit! Gelukkig vind ik de knop op de grond, meenemen dus en later maar een keertje plakken. Eerste halte is een klein stukje richting het zuiden, daar zetten we onze resterende cedi's om in benzine. Vervolgens rijden we door naar de grens.

We denken bij de Ghaneese grens te staan en vragen of het mogelijk is aan Togo zijde een visum te kopen. Dat weten ze niet we moeten er eerst maar heen rijden om te vragen, als dat kan kunnen we terugkomen om ons uit Ghana te laten uitstempelen. We stappen weer op de motor en beginnen aan de rit naar de Togo kant. Volgens de man duurt die rit 35 minuten. Nou kruipend misschien maar niet op de motor. We zien weer wat gebouwtjes en we beginnen dus, bonjour, vous parlez anglais aussi? Yes of course your still in Ghana! Ok nog niet in Togo dus. Ook hier vragen we of we in Togo aan een visum kunnen komen maar ook deze mevrouw weet het niet. Als ik mijn paspoort achterlaat mag ik wel naar Togo lopen om daar te vragen. Sander blijft bij de motoren en ik begin te lopen. Helaas blijkt aan Togo zijde dat ze daar geen visum verstrekken, enkel bij de hoofdgrens met Lome.

We keren dus maar weer om en zetten koers richting de kust. We komen op een paar mooie maar verbazingwekkende wegen. Stukje mooi asfalt, rood gravel, witte kalk grond, stukje asfalt.

Totaal geen structuur in te vinden het lijkt wel of ze lukraak hier een beetje aanleggen en dan daar een beetje aanleggen.

Ergens voor Ho lijkt het wel of de weg begint te golven. Dus ik vraag Sander zit jij ook in zo een rot spoor dat de hele motor trilt? Nee Sander niet, ik ook niet maar ik heb een lekke band en daardoor rijdt de motor voor geen meter. Stoppen dus en in de berm parkeren. Daar begint onze lange klus bandje plakken.

Na veel vloek en tier werk is eindelijk het wiel uit de motor (uiteraard is het de achterband). Aan mij de nobele taak de spijker uit de band te halen. Wat blijkt? Volledige popnagel, ongeveer 4 centimeter dik plop zo de achterband in. Tja die is dan wel lek ja. Volgende taak is de buitenband van de velg af krijgen. Ook dit gaat niet geheel soepel maar uiteindelijk is ook die klus geklaard. Met 1 kant los kunnen we de binnenband eruit krijgen. En dan terwijl we het gat op de binnenband aan het zoeken zijn krijgen we een idee. Wat als we de band niet plakken maar gewoon een nieuwe binnnenband erin zetten? We hebben een reserve bij ons. Dan kunnen we erna een keertje rustig de binnenband plakken. Zo gezegd, zo besloten. Gedaan is het dan nog lang niet.

We halen de binnenband tevoorschijn, daarvoor moet eerst het zadel ook van de motor. Talkpoeder tevoorschijn (uiteraard helemaal onderin de koffer) en dan zijn we klaar voor montage. Binnenband erin proppen vergt ook enig doorzettingsvermogen. Daarna moet de buitenband erom heen. Dat kost nog meer uithoudingsvermogen. Als de buitenband eindelijk een beetje fatsoenlijk zit pompen we de band alvast op. Ook dat is niet heel makkelijk want ons pompje is helaas in Ivoorkust reeds gesneuveld. Hij werkt wel nog maar het is een beetje provisorisch. We pompen de band deels op daarna moet de pomp afkoelen. Mooie tijd om maar eens te lunchen. Midden tussen het gereedschap en onderdelen werken we nog wat brood weg. Hadden we nog maar wat cedi's over dan had Sander met de band naar een bandenshop kunnen rijden.....

Na de lunch ploetert Sander verder, de buitenband zit niet helemaal lekker. Dan stoppen er 2 meneren. Hebben we hulp nodig? We zeggen dat het wel moet goed komen maar leggen ons probleem uit. Ze zien dat de band inderdaad niet goed zit. We moeten maar meekomen met de band naar een reparatie shop. Dus ik leg uit dat we geen cedi's meer hebben, wel CFA. Geen probleem meneer betaalt. Dat is toch veel te vriendelijk, ik zeg dat wij hem dan terugbetalen in CFA maar daar wil meneer niets van weten. Hun idee is dat Sander met de band achterop meneer zijn motortje stapt en de andere meneer stapt dan ook nog achterop. Met zijn 3-en en 1 achterband op 1 motor? We weten dat ze dat hier klaar krijgen maar het is toch veel makkelijker als Sander op zijn eigen motor volgt? Ik wacht wel bij mijn motor en alle spullen. We binden mijn achterband achterop Sander zijn motor en ze vertrekken.

Al snel is Sander weer terug, met wat lucht en een schroevendraaier was de klus zo geklaard. Geen fraaie klus maar de band zit nu goed. Enkel nog maar 'eventjes' onder de motor zetten, opruimen en we kunnen verder. Uiteindelijk is het 2 uur geweest maar dan kunnen we ook verder.

We rijden verder richting Afloa, daar is de grens met Togo. Grotendeels hebben we asfalt maar het laatste stuk wordt weer een drama. Kuilen, gaten, hobbels, afgronden en een grote sliert met auto's. Mijn nachtmerrie dus. Een paar keer moeten we in de file stoppen en niemand die het iets interesseert of je dan nog bij de grond kan met je voeten of niet. Brommertjes slingeren links en rechts je voorbij en taxis denken dat ze door je heen kunnen. Na een zenuwslopende rit bereiken we eindelijk de grens. Meteen worden we bestormt door de helpers. Kom hier kom hier ik help wel. Dat hoeft niet mensen laat me even op adem komen en dan komen we er zelf ook wel uit.

Halte 1 is politie, we moeten weer een kaartje invullen en dan worden de paspoorten uitgestempeld. We lopen naar het volgende hok maar daar zeggen ze nee, je moet eerst daarheen voor een papiertje en dan met dat papiertje kom je hier heen. Motoren moeten we meenemen. We worden over een weg geloodst met stoepranden, modderpartijen en grote plassen. Eindbestemming gehaald afstappen, carnet pakken en weer lopen. Niet bij deze balie weer naar een ander gebouw. We lopen weer verder en staan dan weer op de verkeerde plek. Na veel geduld wordt onze carnet uitgestempeld. Terug naar het vorige hokje, daar krijgen we een papiertje mee. Terug op de motor stappen en naar de grenspost. We geven het papiertje af en dan mogen we eindelijk Ghana verlaten.

We rijden weer 10 meter en dan zijn we in Togo. Weer afstappen dus. Spullen opbergen en naar hokje 1. Daar kunnen we ons visum aanvragen. Ik vul de aanvraagformulieren in en dan krijgen we de stempels en zegels in ons paspoort. Voor slechts 10.000 CFA mogen we 7 dagen blijven. Verlengen kan tot 1 maand in Lome en is gratis. En dat terwijl in Accra een maand visum 35.000 CFA kost! We gaan naar het volgende hokje daar moeten we ons rijbewijs tonen en worden we ingeschreven in een boek. Wederom krijgen we een klein papiertje mee. Door naar de volgende persoon die neemt enkel het kleine blaadje weer in en zegt dan dat we mogen gaan. Das wel fijn meneer maar ons carnet? We zijn nog niet ingestempeld. Dus gaan we door naar persoon nummer 4. Ondertussen valt de duisternis we willen eigenlijk snel door. Sander wacht dus maar bij de motoren terwijl ik me het gebouw inspoed. Daar stempeld meneer keurig onze carnets. Zijn hulpjes vragen wel nog om een cadeau maar laten me zonder problemen gaan. We gooien de spullen in de koffer en rijden Lome in. Na slechts 2 keer vragen vinden we het hotel wat we in de lonely planet hadden uitgekozen. We nemen er een kamer en mogen onze motoren op het terrein zetten. Wat mevrouw echter niet mededeelde was dat het terrein achteraan enkel uit zeer zacht zand bestaat. Sander gaat voorop en zakt tot aan de velgen weg in het zand. Ik stop dus maar gewoon in het gangpad. We halen de bagage eraf en proberen Sander zijn motor nog op hardere grond te krijgen maar dat is hopeloos. Misschien morgen na een nachtje slapen en in ieder geval na wat eten. Terug naar het restaurant bij het hotel dus maar en eerst wat eten. Het is al 19 uur geweest en we hebben honger. Op de kaart staat varkensvlees! We hebben het dus niet moeilijk met kiezen. Varken 2 keer s'íl vous plait, ze hebben ook sla. Dat hebben we ook al lang niet gehad dus doe die ook maar. Bier hebben we gisteren nog gehad maar dat is ook al weer lang geleden. Doe die dus ook maar. In de tussentijd kunnen we vast wat internetten want ook al waarschuwden ze ons dat Togo een van de armste landen van Afrika is waar ze niets hebben, hier in het restaurant hebben ze WiFi. We voelen ons wel thuis dus.