Baviaanskloof deel 2

Van Sandvlakte, Zuid Afrika naar Port Elizabeth, Zuid Afrika
In de ochtend doen we behalve inpakken en ontbijten ook nog even met de hondjes spelen. Eindelijk een hond in Afrika die een bal haalt en terug brengt! Al zijn we in de ochtend de bal kwijt en gooien we dan maar denneappeltjes. Die zoekt hij wel maar eet ze daarna op.

Als we afscheid hebben genomen gaan we op pad. Eerste halte is het toegangshek van de Baviaanskloof, daar kopen we een permit en gooit Sander alvast een van de jerricans in de tank van zijn motor.

Nog geen 100 meter verder is de eerste doorwading. Meteen eentje met keien. Gelukkig is hij niet al te diep dus komen we er zonder valpartijen doorheen.

De tweede doorwading gaat al minder soepel. Het eerste stuk zijn keien, enkel als je over de rechterzijkant gaat en dan nog even een bochtje maakt dan kom je op betonnen platen. Sander redt dit rijdend maar ik moet toch de voetjes erbij gebruiken. Maar uiteindelijk kom ook ik zonder vallen door de doorwading. Nummer 2 succesvol doorkruist.

Er volgen nog een aantal doorwadingen met betonnen platen. Tussendoor is de weg redelijk, soms stukken met grote losse stenen maar het is allemaal niet al te slecht.

Dan komen we bij de picknick plek, en een bord roadworks ahead. Welke road works? Hier werkt toch niet iemand aan de weg? Er naast staat nog een ander bemoedigend bord, Patensie (daar moeten we heen) 71 km, 3 uur en 10 minuten. Ehhh 3 uur? Wat ligt er voor ons? Nou dit dus.

De doorwading waarvan we ook al filmpjes hebben gezien (waaronder filmpjes van mensen die hun motor net als ik in de berm geparkeerd hebben). Sander gaat eerst and it ain't looking pretty! Hij komt uiteraard zonder vallen aan de andere kant. Voetjes aan de grond en vooral goed stuiteren over stenen. Dit wordt uiteraard helemaal niets met mij. Sander pakt de camera en begint met filmen. De eerste 10 meter gaan goed, dan komt er een stuk zand in plaats van dikke keien, het zand gaat echter een andere kant op. Ik krijg de motor niet meer op de keien teruggestuurd, stuntel even met steeds 1 kei vooruit komen en dan ligt de motor in het water.

Sander tilt de motor op en het water stroomt mijn koffer uit. Gegarandeerd alles nat wat erin zit. Hij rijdt de motor de plas door en ik stap weer op. Deel 2 van dezelfde doorwading. Sander gaat weer eerst, komt er uiteraard doorheen, ik volg, iets sneller dan Sander verwacht. Hij stapt af, zegt ooh ben je daar al, vervolgens raak ik uiteraard weer een dikke kei verkeerd. Ik hoor Sander nog zeggen niet daarheen! En plons, met een grote splash ligt de motor weer in het water. Gelukkig wel op dezelfde zijkant, die kant is toch al nat.

Ondertussen hebben we beide natte voeten. Sander zet de motor weer overeind, en rijdt hem de plas uit. Even bijkomen van deze twee valpartijen op onze droge 'weg'.

Is het geen mooi staaltje weg? De omgeving is trouwens wel erg mooi. Van de buffels en neushoorns die hier ook moeten zitten zien we enkel uitwerpselen. Bavianen zien we wel volop.

We vervolgen het pad door de Baviaanskloof. Als er geen doorwadingen zijn moeten we bergen beklimmen en afdalen. Een berg is toch ook een mooi staaltje wegdesign. Ze hebben 2 betonnen sporen gemaakt voor 4WD's, alleen hebben ze daarna die sporen nooit onderhouden waardoor er nu grote gaten in zitten. Voeg daaraan toe wat scherpe bochten, nog wat losse stenen en te hoge drempels (?!) en je krijgt een best spannend ritje. Bovendien lijkt er geen eind te komen aan de klim, je kunt nergens ff stoppen om bij te komen. Als we dan eindelijk boven zijn moeten we ook maar even stoppen. We genieten van het uitzicht en rijden dan over een soort hoogvlakte. De weg omlaag is makkelijker, enkel wat meer vervelende drempels, bij 2 raak ik de middenbok zelfs.

Toch komt de slagboom voor ons te vroeg. Het was moeilijk maar erg leuk die Baviaanskloof, zullen we als we getankt hebben teruggaan? Eerst maar even doorrijden naar het tankstation. Sander is ondertussen alweer op reserve terwijl ik nog altijd, zonder bij te vullen, op de tank doorrijd. Pas na 330 km moet ik naar reserve, een paar kilometer verder valt Sander stil. Jerrican en reserve is op. We gooien ook mijn jerrican in zijn motor (en een beetje in de mijne) en rijden de laatste 10 km naar het tankstation.

Na het tanken kijken we uit naar een geschikt lunchplekje. Die vinden we langs de kant van de weg. Ondertussen is het weer grauw en grijs geworden, het gaat toch niet regenen?

De laatste 50 km is het fris maar droog. We parkeren bij Bikegear voor de deur en worden begroet door Matthew terwijl we nog onze spullen aan het opbergen zijn. We volgen Matthew naar binnen en meteen wil hij van alles weten. Wat hebben we nodig? Wat kan hij allemaal maken? We krijgen nieuwe mondkapjes voor onze communicatie set, hij maakt de contacten grondig schoon, nieuwe laadsnoeren enz etc. Ook roept hij Harry (de eigenaar) van Bikegear erbij, die is net terug uit Duitsland. Met zijn allen maken we een studie van onze koffers. Een Globescout set wordt uit het magazijn erbij gehaald en eens kijken of dat op ons rek past. Helaas past het ophangsysteem voor een BMW 800 GS niet op ons rek. Geen probleem ze hebben nog een oude, handgemaakte demo Trax koffer staan. Die mogen we gratis hebben. Voor Sander zijn koffer moet ook nog ergens een nieuwe ophanging liggen (die is ook gescheurd).

We besluiten ook maar meteen bij Bikegear mijn koffer leeg te halen. Ze hebben genoeg ruimte om alle spullen en de koffer te drogen. We halen de koffer van de motor en inspecteren de schade.

Eindresultaat? Bijna alles is nat en een laag water in de koffer. Goh zegt Matthew, moeten we niet een foto maken en naar SW-Motech sturen van jongens moeten jullie deze koffer niet gewoon gratis vervangen? We spreken af morgen terug te komen naar Bikegear. We moeten uiteraard onze spullen ophalen en de nieuwe koffer klaar maken voor mijn motor. Daarnaast moeten we ook meteen maar eens kijken naar de nieuwe spiegels die ze hebben en nog wat andere kleine klusjes doen aan de motoren.

We verlaten Bikegear en rijden naar de backpackers. We zetten onze tent weer op in de tuin en haasten ons dan naar Spur. Het is al 19 uur, we hebben honger, en het is bottomless ribs en wings dag. Daarnaast is Sander zijn moeder jarig dus dat moeten we goed vieren. Dat lukt, met ieder een halve liter bier, Sander 2 extra ribs en wings porties en ik 1 verlaten we het restaurant weer goed gevuld. We mogen meteen ons eten verteren door terug te rennen want het regent. Gelukkig is de backpackers maar iets van 300 meter verderop.

Read more / Nederlandse versie »

Baviaanskloof deel 1

Van Plettenberg Bay, Zuid Afrika naar Sandvlakte, Zuid Afrika
We worden onze tent uitgebrand! Dan maar opstaan en opruimen. Na het ontbijt maken we nog even een praatje met de Nederlandse eigenaresse van de backpackers en dan vertrekken we.

Als we Plettenberg uitrijden komen we dit tegen.

Hadden we toch moeten blijven en een dagje aan het strand doorbrengen? Daarvoor is het nu een beetje laat, doorrijden dan maar om het eerste deel van de baviaanskloof route te doen.

Al snel houdt het asfalt op en komen we in de bergen. Een gravel weg de bergen in, op zich niets mis mee, tot ze iets te kwistig worden met stenen en geulen. Sommige bochten zijn dus best spannend en je moet goed opletten dat je het juiste pad kiest. Helaas is de weg zo slecht dat het ons niet lukt tegelijk foto's te maken van de weg, daarnaast is hij zo stijl dat de eerste mogelijke plek om te stoppen is als je helemaal beneden bent. Nog een keer terug om hoog om dan foto's te maken hebben we geen zin in. Even een rustpauze dus maar om van het spannende stuk bij te komen en dan gaan we weer verder.

We zien een paar kleine watervalletjes en stroomversnellingen. Als we ergens van het uitzicht staan te genieten stopt er een Afrikaan naast ons, een stukje verderop vertelt hij, zit een magische bron. De man wacht weer op ons bij de bron, hier moet je zijn. Wij bedanken hem en de man gaat verder.

Is het geen magisch watertje? Wij vinden het nogal mwah, maar goed wel lekker verfrissend water. We scheppen wat in ons gezicht en gaan weer door.

We passeren Uniondale en zien geen tankstation, ach wat geeft het we tanken wel bij het volgende dorp. We slaan af en gaan een andere gravel weg op. We lunchen langs de kant van de weg met een stel rare beesten voor ons. Helaas komen ze niet dichterbij want we weten niet wat het is.

De volgende afslag is naar de Baviaanskloof. Het eerste stuk is simpel, dat wisten we ook wel. Er staan borden dat vanaf Geelhoutbos de weg niet meer toegankelijk is voor sedans. Daar wordt het dus leuk.

We zien een paar campings maar het is nog erg vroeg. Een stukje doorrijden nog maar. Weer een stuk verder zien we een tankstation op garmin. We overleggen, we zien geen pomp en we zouden Patensie makkelijk moeten kunnen halen. Doorrijden dan maar. Dan komen we bij een toegangspoort. De camping waar we willen slapen ligt in het park en moet je volgens de vrouwen bij het hek geboekt hebben. Wij kunnen enkel hier een permit kopen maar dan moeten we vandaag nog de hele Baviaanskloof afrijden. We besluiten om te keren en rijden terug naar het tankstation, dan maar tanken en daar slapen.

Bij het tankstation aangekomen ziet de pomp er niet functionerend uit. Ik loop het winkeltje in en daar zitten opa en oma. Benzine? Nee dat verkopen ze al jaren niet meer. Heeft u dan bier? Nee dat hebben we ook niet. Is hier een camping? Nee. Prima bedankt, we vertrekken weer. We besluiten dan maar naar de camping 5 km verderop te gaan. We gaan door het hek heen en komen op een pad. Eerst een stuk met stenen en vervolgens dit.

We zien het einde van het water niet. Sander loopt een stuk maar we hebben geen idee waar die camping is. We besluiten om te keren en niet door het water te gaan.

Twee huizen verderop is de laatste accomodatie voor we terug bij het toegangshek van de Baviaanskloof park zijn. We rijden het terrein op en ik ga vragen of we er kunnen kamperen. Ondertussen zitten we in een beetje lastig parket, Willowmore (terug) is 120 km, dat halen we niet met de benzine die we hebben. Patensie (vooruit) is 100 km, dit moeten we net kunnen halen maar we willen niet vandaag dat stuk nog rijden omdat het dus een nogal uitdagende weg is.

De vrouw van de accomodatie zegt dat er geen camping is en verwijst ons naar de camping waar we zojuist omgekeerd waren. Ik leg uit dat er nogal wat water staat en omdat we niet wisten hoe lang dat zou duren dat we maar omgekeerd zijn. Tja zet mevrouw, als jullie daar al niet doorheen kunnen dan kun je niet naar Patensie, dat water daar is nog veel dieper en langer. Ik leg uit dat dat misschien zo is maar van de weg naar Patensie weet ik dat motorrijders er doorheen kunnen komen, van die camping weet ik dat niet.

Uiteindelijk zegt de vrouw dat we maar onze tent in de tuin moeten opzetten. Een kamer heeft ze niet voor ons omdat er vandaag ook 20 Nederlandse fietsers hier logeren. Voor ons geen probleem, we zetten de tent neer en duiken het zwembad in. Na deze verfrissende duik gaan we eten maken. Bij gebrek aan alles hier wordt het maar pasta van de spullen die we bij ons hebben. De mensen van de accomodatie hebben ons wel nog 2 biertjes gegeven dus uiteindelijk zijn we toch nog erg goed terecht gekomen. Anders hadden we moeten wildkamperen maar de vrouw van de accomodatie vond dat geen goed plan, er zijn hier wilde buffels en zwarte neushoorns, wildkamperen zegt ze, is niet veilig hier.

Read more / Nederlandse versie »

Struisvogel ritje

Van Oudtshoorn, Zuid Afrika naar Plettenberg Bay, Zuid Afrika
In de koelkast vinden we voor ons ontbijt een grote kom met geklutst struisvogel ei. Niet helemaal wat we in gedachte hadden bij een 'Do it yourself ostrich egg breakfast' maar goed we gooien een lading ei in de pan en zitten even later aan een boterham met ei.

Uiteindelijk pakken we maar een natte tent in. Gisteren gaven ze ons de keus geen schaduw wel gras of schaduw en geen gras. Wij kozen het eerste om vervolgens vanochtend alsnog in de schaduw wakker te worden, de zon is gewoon nog niet hoog genoeg.

Om 9:30 parkeren we de motoren bij de struisvogel boerderij. We willen een tour doen. Het enige wat ze echter hebben is op eigen gelegenheid struisvogel kijken of een tour met struisvogel rijden. Dat lijkt ons nogal zielig maar goed doe maar de toer met een ritje. Daarbij kopen we nog 2 zakjes voer (mais) en dan gaan we samen met 2 andere toeristen de rondleiding doen.

Eerste halte is bij de kleintjes. De baby struisvogels zijn een week oud. De gids vertelt een heel verhaal over de struisvogels (broedtijd, hoe lang het duurt tot ze groot zijn e.d.) en ondertussen speurt ze het hek af. Ze wil een kleine pakken zodat we die kunnen aaien. We moeten geduldig zijn en pa en ma afleiden met wat mais maar dan lukt het haar. Ze pakt een kleine uit de wei en omstebeurt mogen we het jonge diertje vasthouden en aaien.

Je zou er zo een mee naar huis willen nemen maar omdat die beesten binnen 5 (of was het 7) maanden volgroeid zijn tot volwassene is deze schattige fase maar van korte duur.

We voeren pa en ma nog een beetje als bedankje dat we een van de kleintjes mochten lenen en lopen dan verder. Bij het tweede stel gaan we de wei in, daar ligt 1 ei en dat mogen we allemaal eventjes vasthouden.

Omdat er pas 1 ei in het nest ligt vinden pa en ma het prima dat je het ei pakt, hebben ze er 12 dan mag dat niet meer (rare beesten toch??). We vergeten te vragen of we op het ei mogen staan, iets wat Sander graag nog wilde doen. We leggen netjes het ei terug in het nest en verlaten het weiland. Dit stel voeren we maar niet want er is nu geen hek tussen ons om te vluchten (die beesten hebben echt nog niet gehoord van geduld tot je wat mais uit het zakje op je hand hebt gelegd).

Struisvogel stel nummer 3 is een gefrustreerde man en relaxte vrouw. Hij zit nu al 3 weken achter het vrouwtje aan maar zij moet niets van hem hebben. Het mannetje wordt er een beetje opgefokt van. Daardoor geeft hij ons wel een mooie veren show. Hij spreidt alles tentoon om ons weg te krijgen.

Halte nummer 4 is de kraal. Hier liggen 3 vrijgezelle mannetjes te wachten tot ze gekoppeld worden aan een vrouwtje. Twee helpers nemen er 1 apart (James) en zetten hem in een soort V-vormige trechter met een zak over zijn hoofd. Als hij ingeparkeerd staat gaat de zak van zijn hoofd en krijgen we een korte les in struisvogel anatomie (1 oog weegt 60 gram en zijn totale brein 30 gram). Diegene die niet willen rijden mogen op James gaan zitten. Een van de andere vrouwen doet dat. Daarna wordt James losgelaten en wordt Undertaker gevangen. Ze hebben voor de ritjes Undertaker en Speedy. Wie wil er op Undertaker een ritje maken. Geen probleem hoor ik ga wel als eerste. Ook Undertaker heeft een zak over zijn kop. Ik mag erop klimmen, knieen onder de vleugels, de vleugels vasthouden, benen voorlangs zijn borst kruisen, naar achter hangen, zak van de kop en daar ga je. Undertaker doet het rustig aan, hij wil steeds stoppen met lopen met mij op zijn rug. De twee jongens moeten hem steeds aansporen om te lopen.

Na een paar rondjes op de rug van Undertaker helpen ze me van hem af. Ritje struisvogel is best grappig!

Na mij gaat de andere vrouw op Speedy een rondje maken. Na 1 rondje houdt ze het voor gezien en wordt ze van Speedy afgeholpen. Dan is het de beurt aan Sander. Undertaker wordt weer gevangen en Sander neemt plaats. Knieeen onder de vleugels, vleugels vasthouden, naar achteren hangen, zak van de kop. En Undertaker zet het op een drafje. Eerste bocht genomen en hij is van zijn last verlost, Sander ligt languit op zijn rug in de wei. Hij zei nog zo moet ik protectievest aan en helm op? Struisvogel is net paardrijden. Tja.... je kan er ook gewoon op blijven zitten hoor!

De tour is nu afgelopen maar we hebben nog voer over. We gaan terug naar de eerste pa en ma met de kleintjes en voeren pa en ma de rest van de mais. Als die op is nemen we afscheid van de struisvogels en verlaten we de boerderij.

We zetten koers naar Plettenberg Bay, een kort ritje over enkel hoofdwegen. Wel weer een mooie omgeving, bergen, water, enz.

In Plettenberg aangekomen zetten we onze tent op bij de backpackers in het midden van de stad. Even boodschappen doen voor de braai en dan foto's uitzoeken, uiteraard hebben we veel te veel struisvogel foto's gemaakt.

's-avonds wordt er een vuurtje gemaakt en kunnen we braaien. We hebben het beschaafd gehouden en hebben enkel worst en lam. Misschien leren we het nog een keer??? (OK in totaal is het toch een kilo vlees maar deze keer maar 2 soorten).

Read more / Nederlandse versie »

Route 62

Van Swellendam, Zuid Afrika naar Oudtshoorn, Zuid Afrika
Voor het eerst weer eens wakker worden in je tentje. Best lekker. Behalve dat onze spieren nog altijd zeer doen. Er zit een tennisbal in onze kuiten, en een voetbal in onze bovenbenen. Dat loopt echt niet fijn hoor!

We pakken de boel in en vertrekken. Eerst rijden we een mooi slingerpad naar Barrydale. Waarom is dit geen scenic route op de Michelin kaart? Wij vermaken ons hier uitstekend. Bij een uitzichtpunt maken we een praatje met 2 Afrikaanse mannen. Ook zij roemen het uitzicht.

Nadat onze motoren weer volgetankt zijn rijden we weer verder. We passeren Ronnies sex shop. Hier moeten we uiteraard even stoppen. Ronnies sex shop is namelijk legendarisch en heeft erg weinig met sex te maken, het is een bar.

We zijn niet de enige. Een stuk of 10 harlies staan reeds voor de deur. En verder nog wat auto's en 2 vespa's. We nemen iets te drinken en nemen plaats op het terras. Al snel worden we aangesproken door een stel Nederlanders op vakantie. Ze hebben onze motoren zien staan. We maken ook nog een praatje met andere motor (en vespa) reizigers.

Als we onze cola op hebben (het is echt te vroeg voor een biertje) gaan we verder. Nog geen 10 km want dan zien we een mooie picknick plek, tijd om te lunchen!

Als ook onze broodjes op zijn gaan we weer verder, laten we nu toch eindelijk wat kilometers afleggen! Op het asfalt tuffen we aardig door. Ongeveer 30 km voor Oudtshoorn starten we een kleine omweg. Een scenic bergpas route.

Het asfalt is al snel verleden tijd. En zoals overal in Afrika betaamt is de weg prima tot je een bocht krijgt, dan is het opeens nodig om allemaal losse stenen neer te leggen. Toch is het pad niet al te lastig en hebben we nog aardig wat tijd om van het uitzicht te genieten.

Ergens tussen de bergen spot ik opeens ons toekomstige paleisje. Een mooie schuur voor de motoren, een huisje en een gastenverblijfje.

Is het geen plaatje?

We stoppen bij de overburen om een goede foto te maken van het paleisje. Als we weg willen rijden zien we opeens dat de overbuurman een paar struisvogels heeft. En dan spot ik de jongen, en nog meer jongen, en nog meer!

Die kunnen toch niet allemaal van een struisvogel stel zijn? Meteen maken we ons ook een beetje zorgen, we zijn onderweg naar een backpackers plek waar je voor het ontbijt struisvogel ei kan krijgen als het seizoen goed is, we zijn toch niet te laat?

We arriveren in Oudtshoorn en checken in. Al snel vallen de geruststellende woorden, voor het ontbijt kun je struisvogel ei krijgen. Joepie, doe er maar eens voor ons tweeen. Dat gaat niet, de eieren worden al gebroken en in een kom aangeleverd met garde. Geen boor sessie voor Sander dus.

We zetten ons tentje neer, nemen een douche, en gaan dan op stap op zoek naar het beste restaurantje met struisvogel op de kaart. Die vinden we aan het eind van het dorp. Het is malle maandag en alles op de kaart is voor de helft van de prijs. Prima wij hebben reuze honger. We bestellen beide een 300g steak van struisvogel en dan begint het wachten. Vanwege malle maandag is het super druk, uiteindelijk duurt het ruim een uur voordat de struisvogel op het bordje voor ons verschijnt, maar dan is het wel een erg lekker stukje struisvogel! Het lokale bier wat we erbij besteld hebben is iets minder, Zuid-Afrikanen kunnen zich duidelijk beter met wijn maken bezig houden dan met bier brouwen.

Terug op de camping pakken we onze laptop voor wat internetten, een wijntje erbij en onze avond vliegt weer voorbij.

Read more / Nederlandse versie »

Nog meer spierpijn

Van Kaapstad, Zuid Afrika naar Swellendam, Zuid Afrika
De spierpijn is vannacht er niet minder op geworden. We komen ons bed uit en slepen ons naar de douche. Na het ontbijt moeten we spullen gaan pakken, dat doen we met zo min mogelijk door onze knieen te zakken en met zo min mogelijk aantal keren het opstapje naar de woonkamer op te moeten. Die terug omlaag is namelijk erg pijnlijk.

Als alles buiten staat moeten we eerst de motoren de tuin uit rijden, de poort is niet breed genoeg voor motor en koffers. Buiten op de oprit hangen we de koffers eraan en dan is het tijd om afscheid te nemen. Tania en Ard super bedankt voor de gastvrijheid en gezelligheid!

We stappen op de motor (pijnlijk!) en rijden weg. Iedere keer dat we moeten stoppen en een voetje aan de vloer moeten zetten schreeuwen we het uit. De spierpijn is vandaag duidelijk erger dan gisteren.

We rijden via Paarl naar Swellendam, de route is ons door vele aanbevolen en volgens Michelin ook een scenic route. Mooi is de omgeving zeker.

De haarspeldbochten waar we eigenlijk op wachtten blijven wel uit. Enkel flauwe bochtjes, voordeel daarvan is dat je tijd genoeg hebt om van de omgeving te genieten.

We picknicken langs de weg en gaan dan weer verder. Rond een uurtje of 14:30 komen we aan in Swellendam. We rijden naar de backpackers. Ik loop naar binnen en de vrouw zegt loop maar mee dan laat ik je de camping zien. Ze loopt snel de tuin in (opstapje, afstapje, opstapje) zo snel kan ik niet met mijn spierpijn! Ze laat ons ook het pad zien hoe we met de motoren op de camping kunnen komen. Dat blijkt alleen nogal smal te zijn, de enige manier om door de palen te komen is de koffers eraf, motor erdoor en dan koffers er weer op.

We zetten de tent op en dan komt de pijnlijkste klus, luchtbedden oppompen. Hierbij moet je op je knieeen zitten. Met veel gesteun en gekreun knielen we op de grond en pompen de bedjes op. Tafelberg? Nooit meer!

Nu moeten we nog boodschappen doen. We besluiten dapper te zijn en lopen de 1,6 km naar het dorp. Heuveltje op en af. De checkers blijkt dicht te zijn, dan maar naar de superspar maar die heeft een trap van 10 treden voor de deur! Ook bij de spar is er geen bier te krijgen, maar hier wordt wel wijn verkocht op zondag. En ze hebben zelfs wijn in een liter pak, veel handiger op de motor dan een fles! We kopen wijn, vlees voor een braai en groenten en lopen weer terug naar de camping. Swellendam ligt midden tussen de bergen en er staan een paar leuke huisjes hier te koop. We bekijken de prijzen en maken vast plannen. In Nederland terug flink geld sparen en dan hier voor iets van 50.000 euro een leuk huisje met een lap grond kopen?

Read more / Nederlandse versie »

Spierpijn!

Kaapstad, Zuid Afrika
Terwijl we nog in bed liggen weten we al hoe laat het is. Been optrekken doet al zeer. Uit bed komen is een zeer pijnlijke bezigheid. Wij gaan vandaag echt nergens heen.

De douche helpt enigszins, totdat je eronderuit stapt. Aankleden is een heuse martelling. Ik besluit dan maar kleren te gaan wassen, doen we in ieder geval nog iets zinnigs.

Na het ontbijt gaan we dan nog maar wat computeren en spelletjes op de telefoon spelen. Best jammer want buiten is het stralend mooi weer. Zo mooi dat ik vanochtend mezelf nog meer gemarteld heb en het dakterras opgeklommen ben om nog een foto van de tafelberg te nemen.

Na de lunch besluiten we dan toch eventjes op pad te gaan. We gaan naar Signal Hill om daar nog een foto van de tafelberg te maken. Lion's head beklimmen gaan we niet meer doen. Dat komt goed uit want er is een ren competitie aan de gang op de berg.

Bij Signal Hill komen we Maren en Jessica tegen, wat een verrassing die hier te zien! We kletsen eventjes maar onze spierpijn maakt ons waarschijnlijk niet de gezelligste gesprekpartners.

Sander martelt zichzelf ook en klimt de muur op.

Nog even een panorama shootje van de omgeving.

En dan de muur weer af. We lopen nog even naar de andere kant van Signal Hill, daar is een schuine helling omlaag. Bij iedere stap is het au, au,au. We zijn dan ook snel klaar op de berg. We stappen de motor op en rijden terug naar huis.

Omdat we Tania en Ard niet in de troep achter kunnen laten moeten we nog even een wandeling maken naar de liquor store en onze bierflessen inleveren. Hier loopt echter alles scheef dus ook dat is best wel een expeditie. Daarna zakken we weer neer op de stoel en doen nog een rondje Monopoly. Deze keer gaat Sander winnen, hij is er heilig van overtuigd. Niet dus!

Als Sander voor de tweede keer failliet is gegaan met Monopoly gaan we buiten een biertje drinken. Geen erg effectieve dag maar morgen gaan we weer op pad. En dat terwijl de tweede dag meestal de spierpijn nog veel erger is.

Read more / Nederlandse versie »

We beklimmen de Tafelberg

Tafelberg, Zuid Afrika
Als we opstaan ziet het weer er niet al te slecht uit. We kunnen vanaf hier de tafelberg zien. Om 8 uur staat ook op de site dat de tafelberg liftjes werken. Dat betekent voor ons ook het groene licht. We smeren wat brood voor lunch en stappen op de motor.

We parkeren de motor bij het Platteklip pad. Op het bord staat dat het eerste stuk 1 uur duurt en het tweede stuk 2 uur, of dan 2 uur in totaal? Nou ja we gaan het wel zien. Vol goede moed gaan we pad. De kruising waar je rechts af naar de lower station en links verder kan klimmen komt redelijk snel. Is dit het moment waar we 1 uur over zouden moeten doen? We zijn pas 20 minuten bezig. Fluitje van een cent die tafelberg beklimmen.

We gaan vrolijk verder, en verder, en verder. Op een gegeven moment iets minder vrolijk. Dan maar een rustpauze. Weer verder klimmen en nog een rustpauze. En zo gaan we door.

De top lijkt maar niet dichterbij te komen. Onze spieren doen zeer, we zweten ons een ongeluk en de top is nog niet in zicht. Er is een aardig staaltje doorzettingsvermogen voor nodig om eindelijk de top te bereiken maar we komen er! Wat blijkt? Als je boven komt ben je nog niet echt boven. We kiezen eerst voor het pad riching Maclears Beacon, het hoogste punt van de berg. Nog 45 minuten doorzetten maar omdat de tafelberg redelijk vlak is is het grootste gedeelte gewoon recht vooruit lopen.

Op het plateau lunchen we. Omdat het best fris is trekken we onze jassen weer aan en dan gaan we verder. We verlaten Maclears Beacon en klauteren aan de andere kant omhoog, naar de upper station van de liftjes. Daar zijn verschillende paden aangelegd om het uitzicht te bewonderen.

En de andere zijde.

Als de in de wolken terecht komen besluiten we weer af te dalen. We gaan het toch doen, in plaats van de lift omlaag te nemen en in plaats van abseilen nemen we het pad terug omlaag. De wolken klimmen tegen de andere kant van de tafelberg op dus al snel zijn we weer in het zonnetje.

Het afdalen valt tegen, waren de stappen op de heenweg ook al zo hoog? Al snel voelen we onze bovenbenen en knieen. Het wordt een lange tocht omlaag. We komen meerdere malen mensen tegen die omhoog gaan. Als wij al over de helft zijn komen we een stel Duitse meisjes tegen. Ik hoor ze onderling vragen, zullen we vragen hoe lang we nog moeten? Nee zegt het achterste meisje ik wil het niet weten. Ik antwoord maar dat ze groot gelijk heeft, you really don't wanna know!

Sander en ik weten onder het afdalen 1 ding zeker, this is a once in a lifetime achievement, no way dat we ooit nog zo gek zijn die berg te beklimmen! Gegarandeerd dat onze spieren hier meerdere dagen zeer van gaan doen.

Bij de voet aangekomen maak ik nog een praatje met een vrouw met een hond, de vrouw zegt de berg minstens 3 keer per week te beklimmen! Het zal vast wel wennen maar wij hoeven daar nu toch even echt niet aan te denken.

Met pijn en moeite lukt het ons op de motor te stappen. We rijden rechtstreeks naar de supermarkt om spullen te kopen voor het avondeten. Onze spieren doen zo zeer dat we zelfs met de motor eerst naar huis rijden, boodschappen dumpen en dan weer door rijden naar de liquor store (nog geen km verderop) om bier te halen.

Gebroken komen we thuis aan, als we gaan zitten komen we nooit meer overeind. Eerst dus maar eten maken. We maken de italiaanse visschotel, even snijden, bakken en dan de over in. En dan kunnen we heerlijk lui in een stoel zakken. Biertje erbij en wij doen vandaag helemaal niets meer!

Read more / Nederlandse versie »