We gaan naar het noorden

Van Batumi, Georgie naar Mestia, Georgie

De lucht is bewolkt, tijd om Batumi te verlaten. We bekijken de weersvoorspelling nog even en vertrekken dan richting het noorden. Tot net voor Poti hebben we de weg al eens gereden. Zodra we weer voorbij de putdeksels komen die op zijn kop liggen stoppen we deze keer om een foto te maken.

Wie heeft de moeite genomen die deksels om te draaien? En waarom?

Rond lunchtijd komen we aan in Zugdidi, vanaf hier gaat de omgeving bergachtig worden. En dus ook vanaf nu wordt het genieten. Eerst maar even lunchen langs de kant van de weg en dan gaan we de bergen in.

Volgens de lonely planet wordt de weg hoe verder je komt hoe slechter. Tot nu toe is het asfalt prima dus we moeten het even aankijken.

Dan komen we bij een bocht waar ze aan de weg bezig zijn. In plaats van asfalt ligt hier een groot modderbad. Wij glibberen de bocht door en komen weer op het asfalt. Onderbreking nummer 1. Nummer 2 en 3 zijn net zo glibberig en vies maar allemaal duren ze niet echt lang en zijn ze niet heel moeilijk.

We slingeren verder en verbazen ons dat we niet echt de hoogte in gaan, we blijven rond de 600 meter hoogte hangen. We hebben het erg warm dus stoppen even om onze jas uit te doen. Voor het eerst sinds we Nederland weer verlaten hebben rijden we enkel in ons protectievest.

Onderweg komen we ook ezeltjes tegen. De beestjes zijn niet super bang dus lukt het een keer ze op de foto te zetten.

Nu nog op zoek naar de ezeltjes met mandjes aan de zijkant. Ook komen we meerdere koeien tegen, Sander spot er eentje met een zuiger aan zijn nek als koebel.

Het is 16 uur als we in Mestia aankomen. Op de paar modderbaden na was overal prima asfalt. We slaan de lonely planet er op na en zoeken een camping uit. De lonely planet is wel erg cryptisch in zijn omschrijving waar het is, 1 km oost van het centrale plein, 400 m na de brug over een rivier aan de rechterkant een straat in bij een wit gebouw. We vergelijken de omschrijving met Garmin en gokken waar het moet zijn. Zodra we van de hoofdweg af gaan komen we op een keien pad. Net voor een keien heuvel zien we een bordje met Manoni, onze bestemming. Ik hoek voor de heuvel langs en rijdt het straatje in. Na nog geen 10 meter kom ik bij een kleine doorwading. Even goed kijken, een pad uitkiezen en door het water heen. Bij de guesthouse wacht ons nog een stijle heuvel en dan kunnen we parkeren. De vrouw van de guesthouse met camping stelt voor dat we in het weiland slapen. Ze jaagt haar koe de straat op en dan kunnen we het weiland in. Het paard mag rustig blijven grazen.

Als de tent staat lopen we even terug naar het dorpje. Mestia is een super toeristisch dorp met misschien meer guesthouses dan gewone huizen. Het is een dorpje bekend om zijn Svan cultuur en hun torenhuizen.

Wij vinden het dorpje niet zo spectaculair, te toeristisch voor onze smaak. Terug bij onze guesthouse kunnen we bijna meteen door aan tafel. We hebben gekozen om bij de guesthouse te eten. We verwachten iets zoals we in Tbilisi ook krijgen, een pan op het vuur en maak maar een bord. Als we geroepen worden om te eten zijn we dan ook heel erg verrast als we dit zien.

Uiteraard krijg je dit met geen mogelijkheid op. We eten beide onze soep op, de kip en de wortelsalade gaan op maar de rest proeven we wel allemaal maar het is simpelweg teveel om op te eten. Het eten smaakt wel goed alleen vinden we het jammer dat alles behalve de soep koud is. Een warm kippetje was misschien lekkerder geweest?