Omkeren is de enige optie

Van Mestia, Georgie naar Ushguli nog iets verder en terug naar Zugdidi, Georgie

De lucht is blauw dus we zijn helemaal klaar om te gaan. Snel pakken we onze tent in, vol verwachting klopt ons hart want in de lonely planet staat dat je over de weg naar Ushguli (44 km) 3 uur doet. De rest naar Lentekhi is ook offroad maar dat wordt niets over gerept, dat zal dan dus wel makkelijker zijn.

Eerst maar even horde 1 en dat is wegkomen bij deze guesthouse, de berg waar het huis op staat is namelijk erg stijl en niet bepaald vlak. We rijden voorzichtig de berg af en moeten dan door het stroompje wat over de rivier loopt. Horde nummer 2. Als ook die is genomen rijden we het dorp uit en zetten we koers richting Ushguli. Ik heb ondertussen van de dochter gehoord dat ze wel bezig zijn met een weg aan te leggen dus misschien dat het nu beter is.

Het asfalt gaat nog een kilometer of wat door na Mestia en dan komen de wegwerkzaamheden. Bakken met grind storten ze op de weg. We hopen toch niet dat dat hun definitie is van een weg maken! Daarna volgen 6 haarspeldbochten met grote stenen omlaag en dan wordt de weg vlakker en met minder stenen.

Ik vermaak me wel in de modderplassen, de meeste zijn niet glad. Het modder spat ons om de oren en ook een aantal keer onze helm in. Al snel zien we er niet meer uit.

We komen voorbij een paar huisjes en Sander heeft weer eens een akelige hond achter zich aan (die beesten hebben veel de neiging om blaffend naast je en voor je te gaan rennen). Als het volhardende beest dan eindelijk toch opgeeft halen we opgelucht adem. Ik rijd voorop en opeens hoor ik een vloek en een NEEEEE! Ik kijk achterom en dat is natuurlijk niet handig op een modderpad. Heel rustig val ik zo om tegen de berm aan. Nou ja afstappen moest ik toch want Sander zijn achterkant is weggeschoten en zijn motor was bezig de afgrond in te rijden. Gelukkig is hij op tijd omgevallen.

Het kost ons aardig wat moeite om eerst de voorkant weer de weg op te slepen. Daarna kunnen we de motor weer overeind zetten, de mijne ook weer optillen en rijden we een stukje door tot waar de weg breder is. Het is duidelijk tijd voor een pauze.

Na een koekje gaan we weer door. We komen aan bij verschillende doorwadingen. Hier eentje waar het water met flinke kracht de berg af stroomt.

Sander rijdt nu trouwens voorop en heeft zijn lesje wel geleerd, we blijven aan de kant van de berg en niet aan de kant van de afgrond!

Niet heel veel later komen we aan in Ushguli. Een klein dorpje in de bergen. Snel rijden we er voorbij, we hebben het gehaald! En de lonely planet zit er niet ver naast, we hebben er net iets minder dan 3 uur over gedaan. In het dorp ligt een verschrikkelijk pad om er weer uit te komen. Ik stuiter de heuvel op waar boven, midden op de weg een jeep geparkeerd staat. Wat een eikels zijn het hier soms toch ook! Nu moet ik ook nog tussen de kuilen en stenen om een jeep heen rijden! De heuvel die erna komt mag Sander als eerste beklimmen want die is nog verschrikkelijker. Een soort stijle bugelpiste omhoog. Sander zegt dat het me moet lukken dus ik tel tot 3 haal een diepe teug adem, zet de motor in de een en rijd de berg op. Leuk dorp hoor!

Achter ons aan komt de jeep dus we blijven niet te lang treuzelen. Dan komt Sander weer bij een stuk waar ik toch zeer mijn twijfels over heb of ik dat kan. Ik begin moe te worden en het is 12 uur. We spreken af dat we de eerste de beste lunchspot nemen die we zien. Eerst nog even door dit stuk met grote stenen, geulen en water. Voetje voor voetje kom ik vooruit, met 0 vaart is het natuurlijk een kansloze missie en we hadden beide dus beter moeten weten. Maar ja achteraf he? Het gaat dus ook mis, ik rijd weer een stukje vooruit, rijd hierbij een steen op die in ieder geval zo hoog is dat er onder mijn voeten geen vastigheid meer is en in slow motion val ik rechts om de weg op. Links was geen probleem geweest, ik was maar een stukje van de berg dus was ik dan daar tegen aan gevallen. Maar rechts is het een stuk dieper. Ik zelf land weer als een kat op mijn pootjes en sta naast mijn motor die bijna op zijn kop ligt. Ik werp een blik omlaag en weet dat deze val minimaal me de spiegel gekost heeft. Sander komt naar me toe en we inspecteren de schade. Valt mee, enkel de spiegel stuk. Maar ja ik heb nu dus geen rechterspiegel meer want het ding is afgebroken. Hij rijd mijn motor het moeilijke stuk door en we vloeken weer in onszelf. Hoe vaak kun je dezelfde fout maken?

Gelukkig is er vrij snel een weg (in zoverre je van een weg kunt spreken) verbreeding met gras. We parkeren de motoren en gaan rustig zitten lunchen. De jeep is ondertussen is geen velden of wegen meer te bekennen. Ik loop daarna nog een stuk van de weg om alvast het pad te verkennen, maar we weten ook dat we dat niet 60 km kunnen blijven doen, en het offroad pad duurt nog minimaal 60 km. Stond er in de lonely planet alleen een opmerking over de weg naar Ushguli omdat alleen dat deel te doen is? Waarom stonden op alle borden enkel de afstand naar Ushguli en niets verder? Is dat ook een hint? De weg staat in OSM, dus het betekent dat iemand hem ooit gereden heeft. En ook op internet staat dat je de weg van Mestia naar Lentekhi in die richting moet rijden want anders is hij niet “cycleble”.

We gaan weer op pad en rijden door. Het pad is nu iets makkelijker tot we hier komen.

Sander stopt en ik dus ook. Dit is een absolute no-go voor mij. Ik stap af en ga de weg verkennen, eens kijken of Sander dit kan doen. De diepe geul slingert over de weg, we moeten omhoog, de keien zijn groot en als je een stuk doorloopt zie je dat 3 kwart van de weg vol met sneeuw ligt. Ondertussen zijn er ook geen bandensporen meer te zien van iemand die hier gereden heeft. Ik zeg, we keren om, dit is gewoon geen doen. We zitten nu al een uur of 2 te rijden vanaf Ushguli (OK inclusief pauze) en we hebben nog geen hond gezien hier! Ook Sander stapt af en loopt het stuk omhoog. Misschien kunnen we de motoren met de motor aan hier omhoog duwen. Maar ja, wat dan? Dan heb je 2 motoren omhoog geduwt en dan ben je dus kapot, deze weg duurt nog 60 km en god weet hoeveel van deze shit nog komt. Sander wil niet maar ook hij weet dat het verstandig is om om te keren. En dat doen we dus. We keren de motoren met vereende krachten want ook dat is hier niet eenvoudig en keren terug naar Ushguli. Op 2 plekken stap ik af en laat ik het Sander doen. Een spiegel afbreken vind ik wel mooi genoeg voor vandaag en als de vermoeidheid begint toe te slaan is het bij mij ook meteen over.

Ik haal opgelucht adem als ik Ushguli binnen rijd, de weg naar Ushguli was namelijk prima te doen. Alleen hebben we wel 1 uitdaging, de wolken pakken zich samen en worden grijs en het begint te druppen. Ik zeg doorrijden zo ver we kunnen. Als het begint te zeiken en je zit in Ushguli kun je je afvragen hoe lang het duurt voordat de weg naar Mestia weer te rijden is, er zaten nu al genoeg modderpartijen in om een idee te geven wat voor ijsbaan het wordt als alles nat is.

Wederom in Ushguli hebben we een aanvaring met een auto. De man rijd een geul met water door en stopt midden op de weg zo een halve meter na de geul. En wij zitten erachter! Sander kan niet anders dan rechts proberen ervoorbij te komen. Hij toetert en toetert naar de man en gaat naast zijn raam staan om boze gebaren te maken. De man heeft waarschijnlijk ook zijn dag niet dus hij reageert weer kwaad op Sander en toetert terug. Zo nu hebben we 2 heethoofden, de man gaat duidelijk nergens heen en ik moet er nog voorbij. Ook mijn enige optie is rechts waar het pad net breed genoeg is voor onze motor. Omdat het pad modderig is moet ik erg voorzichtig zijn dat ik niet tegen zijn auto aan val (wat wel bijna gebeurd). Als ik er voorbij ben kunnen we door. Achter ons begint de auto nu ook weer te rijden! Die zijn we wel snel kwijt want auto's kunnen nu eenmaal niet zo makkelijk alle kuilen ontwijken als dat wij het kunnen.

We zijn het dorp nog niet uit als ik voor me Sander een zwieper naar links zie maken en zo de weg af zie schieten! Niet best want hij valt met motor en al een meter of 1,5 omlaag (komt dat niet bekend voor??)

Hij heeft hier niet het onderste pad gekozen maar is van boven zo omlaag gestuiterd. Gelukkig heeft hij zelf niets. We zetten de motor weer overeind en daar gaan we weer. Sander is nu klaar met modder en vertrouwd zijn motor voor geen cent meer. Hij rijdt langzaam voor me en toch maakt als nog zijn motor een paar keer een rare zwieber. We zullen het ergens over eens zijn! Ik rijd namelijk veel liever modder en zand dan stenen. Sander heeft veel liever stenen.

De weg terug naar Mestia gaat verder zonder kleerscheuren. We houden de vaart erin want de regen volgt ons en heeft ons ook al doornat gemaakt. Net voor Mestia heeft de overheid een leuk bord neergezet.

“Het spijt ons voor het ongemak”, de weg afdeling van Georgie. Hoezo het spijt ons? Wat spijt jullie? Dat jullie een weg aan het maken zijn? De manier waarop jullie een weg aan het maken zijn? De overlast van wegwerkzaamheden? Dat jullie niet verder zijn? Verder staat er namelijk helemaal niets.

Ondertussen hebben we ook bij een stop geconstateerd dat ook Sander zijn motor niet zonder schade uit deze route is gekomen. Het slot van zijn zadel is afgebroken en daardoor ligt zijn zadel nu los op de motor.

In Mestia besluiten we enkel te tanken en dan door te gaan naar Zugdidi. Anders is het morgen te ver naar Tbilisi. We laten Mestia achter ons en zetten koers naar het zuiden. We komen bij de eerste, en wat we ons nog herinnerde als de ergste, modderbad.

Die is ondertussen veel erger geworden. Ook hier heeft het flink geregend en is de berg aan het wegspoelen. Sander geeft gas en rijdt zich volledig klem in de derrie. Gelukkig hebben de BMW's veel vermogen dus hij krijgt zijn motor er uit getrokken. Daarna zitten hij en de motor onder de grijze zut. Nu is het mijn beurt. De camera wordt gestart want dit wordt een mission to failure. De vraag is alleen, rijd ik me vast of ga ik liggen in deze vieze derrie? Helaas wordt het het laatste. Ik kom tot halverwege de plas, maar waar Sander zich vastreed raak ik iets met mijn stuur waardoor ik langszaam overhel naar rechts. Ik steek mijn voet uit en zie hoe die verder en verder de derrie in verdwijnt. Ja dan heb je weer het probleem van geen vastigheid onder je voeten. Als ik bijna tot mijn knieen in de drek sta valt de motor om. Je kunt je wel voorstellen hoe wij hierna eruit gezien hebben.......

Snel rijden we weer door, we zijn blij dat we Mestia verlaten hebben want hoeveel regen kan die berg nog hebben voor hij de weg echt wegspoelt? Weg hier denkt Sander en door gaan we. Helaas is Zugdidi voor het mooie wel wat ver. We rijden onze kleren droog, de brokken vliegen van ons af en dan zien we de wolken weer komen. Nu we zo goed als droog zijn besluiten we onze regenkleding aan te trekken voor het laatste stuk. Als nog zijn we doorweekt als we in Zugdidi aankomen, mijn regenjas is helaas niet meer waterdicht dus mijn jas is ook goed nat. Twee agenten zien ons en wijzen ons de weg naar het hostel. Daar parkeren we de motoren binnen en moeten dan ontdekken dat deze hostel enkel slaapzalen heeft. We eindigen in een kamer met een stel uit Hong Kong en een man uit London. Willen we hier wel blijven? Eigenlijk niet maar het zeikt van de regen en de parkeerplaats voor de motoren is er zo eentje met 2 afstapjes en een scherpe bocht, niet makkelijk in en uit te komen dus. Veel keus is er niet, we trekken onze regenkleding uit zetten de spullen neer en gaan op zoek naar een restaurantje.

Het is al bijna 20 uur als we in het restaurantje aankomen. Daar blijkt een feest te zijn. De herrie is zo oorverdovend dat ik met mijn oordoppen in mijn eten op eet. Het eten smaakt trouwens prima maar die hele kip die wij besteld hebben moet wel een mini kip geweest zijn en erg mismaakt, 1 pootje, 2 vleugeltjes en nog 3 ondefinieerbare stukken met wat vlees. We rekenen af en stappen naar buiten. De regen is overgegaan in een stortvloed! En we zijn een kilometer van de hostel! We vloeken nog even maar ja, wat kun je doen? In een drafje lopen we terug naar ons hostel. Uiteraard zijn we weer doornat als we daar aankomen. We hangen onze jas op om te drogen, zetten de schoenen te drogen en brengen de avond kletsend door met Alex (uit London). Alex heeft van mensen Chacha gekregen, de Georgische vodka. En uiteraard moeten we die proeven. We nemen een glaasje en proeven de sterke vloeistof. Echt veel smaak vind ik het niet hebben. Nog maar een glaasje dan want Alex heeft een literfles meegekregen van het spul en moet het binnen 2 weken ophebben omdat hij het niet mee naar huis kan nemen. Na 2 glaasjes is het wel leuk geweest. We bedanken hem voor het proeven en gaan slapen.