Ooievaars en de kervansaray

Van Golbasi, Turkije naar Sultanhani, Turkije

Zaten we gisteravond lekker in de lobby te computeren, komen we buiten is het gaan gieten! Uiteraard hadden we onze handdoeken en kleren buiten aan de lijn hangen. We hadden nog geluk want ook al zijn de stoep kletsnat, staat er een plas op Sander zijn topkoffer, de kleren zijn nog redelijk droog, de bomen hebben het water tegengehouden.

Terwijl wij 's-ochtends aan het inpakken zijn is het zonnetje de tent aan het drogen. Dan zie ik de vrouw van het hotel lopen, eens vragen, gaan de campers weg vandaag? Nee zegt de vrouw. OK vraag ik en hoe moeten wij dan nu wegkomen? De campers hebben namelijk het krappe poortje naar de speeltuin geblokkeerd.

Ehh ja, we gaan met zijn allen eens kijken. Een van de Italiaanse camper mannen is heel makkelijk, kijk je doet zo, dan draai je ff een kwartslag en ga je hier door, dan een kwartslag terug en dan tussen deze boom en camper (die staan 50 cm uit elkaar) en dan kun je weg. Natuurlijk meneer, doet u het? Uiteindelijk besluiten we met mijn motor een poging te wagen. We moeten nog ontbijten maar de camper mensen vertrekken zo (met een charterbus) naar Ankara. Sander slingert mijn motor tussen bomen en campers door. Nummer 1 is gelukt maar Sander is breder. We vragen een man om even zijn trap in te doen van de camper en dan moet het lukken. De man wil dat wel doen maar wel maar even want zijn gehandicapte vrouw zit binnen en gaat niet mee naar Ankara. Anders kan ze de camper niet uit. Dus zo zetten we ook alvast Sander zijn motor op het midden terrein. We kunnen nu weg maar moeten zometeen wel met al onze spullen het halve terrein over sjouwen.

Als de motoren weer helemaal ingepakt zijn gaan we op weg. Eerst een stuk 2 baans en dan al snel binnendoor de kleinere wegen op. We zien overal ooievaars.

Toch kan de weg ons niet heel erg boeien. We weten niet waarom maar het is saai. Daarbij is het ook nog eens niet heel warm. We houden dus flink de vaart erin en rijden door.

De lunch brengen we door op een parkeerterrein naast de tweebaans weg. Samen met een vrachtwagen en ontdekken we later een dode hond. Met een volle maag rijden we door, gelukkig mogen we al snel van de hoofdweg af en gaan we weer binnendoor verder.

We zien nog meer ooievaars en wat meertjes die langzaam bijna opgedroogd zijn. De mensen veranderen, soms komt het nogal aggressief op me over. Als Sander ergens een foto maakt stopt de auto naast me. Al snel wordt me duidelijk dat deze man erg vriendelijk is, volgens mij vraagt hij of alles goed is. Ik maak een gebaar van een foto en wijs. De man knikt, groet en rijdt door. In een dorpje wil Sander een foto van de moskee maken.

Terwijl hij dat doet zie ik aan alle kanten kinderen aan komen rennen, geen idee wat die van plan zijn dus ik wil weg hier. Er komt ook een man aan en die maakt ons duidelijk dat de weg naar Eskil die kant op is en de weg naar een andere plaats een andere kant op. Bedankt meneer, wij gaan weer verder.

We komen ook langs akkers waar ze, met behulp van een automotor, water de grond uit pompen voor hun weiland.

Een apart systeem wat blijkbaar nog altijd werkt want een aantal spugen water uit.

Rond een uur of 15 komen we aan op onze bestemming. Sultanhani, daar is de grootste Kervansaray, een toevluchtsoord voor de vroegere handelsmannen met hun kamelen.

We betalen de toegang en bekijken het complex van binnen en van buiten. We duiken de eerste kamer in, dan de tweede, de derde en concluderen dan dat alle kamers donkere hollen zijn. Sommige hebben een gat (raam) andere niet. We beklimmen de toren in het midden en vragen ons af hoe de mensen vroeger boven kwamen. Ze waren toch kleiner dan wij? Die treden zijn echt hoog! Ik probeer nog even een historisch bed uit.

Ligt niet verkeerd, alleen jammer dat er geen matras bij zit. Daarna gaan we naar de camping er tegenover. We zetten ons tentje neer en gaan het dorpje eens verkennen. We lopen de grote ronde en verbazen ons over de tapijten die hier op straat liggen.

Vinden de mensen ze niet mooi? Liggen ze daarom op straat? We lopen verder en komen langs 2 meiden, achter hoor ik “money”. Dat zal ik toch wel fout gehoord hebben? We gaan verder en komen langs een paar jochies. Eentje loopt op me af en steekt zijn hand op, money? Ik kijk woedend en vertel hem dat het erg onbeschoft is dat te vragen, uiteraard verstaat hij me niet maar mijn blik zegt blijkbaar genoeg en snel maakt hij zich uit de voeten.

Aan het eind van onze wandeling komen we bij een tapijtenwinkel. Ze verkopen er ook bier. Wij gaan een biertje halen en raken aan de praat met de man en iemand die er ook zit. Vooral de tweede spreekt goed Engels en vertaalt voor ons. We worden uitgenodigd voor een thee, dat kun je natuurlijk niet afslaan. We nemen plaats op de stapel tapijten en horen dat die tapijten op straat test tapijten zijn, hoe stevig zijn de tapijten? Hoe slijt vast? Hoe kleur vast? Het blijkt dat in dit stadje heel veel tapijten gemaakt worden. De money vraag vinden ze onschuldig, het is gewoon het enige engels wat die ventjes kunnen. Ik houd maar mijn mond dat ik het erg onbeschoft vind en dat kinderen bij ons niet op vreemde aflopen en hun hand op gaan houden.

Als we onze thee op hebben nemen we afscheid en lopen we terug naar de camping. Onderweg komen we nog langs allerlei vlaggen, vermoedelijk van de regio's van Turkije?

Op de camping halen we de laptop erbij en lezen we onze mail. Dan zien we dat Vaude zijn aanbod om het geld voor de tent terug te geven heeft ingetrokken. En waarom? Omdat de kampeermarkt (daar hebben we de tent gekocht) niet wil meewerken. We schrijven een woedende mail terug naar Vaude Nederland, sturen meteen ook weer een bericht naar Vaude Duitsland en schakelen kwaad de laptop uit. Eerst maar even afkoelen, en meteen maar even eten. We gaan naar het restaurant wat de man bij de tapijtenzaak ons heeft aangeraden. We wijzen 2 schotels aan op het plaatje en gaan rustig zitten kijken hoe de jongens de soort turkse pizza's maken. Het lijkt er voor ons op neer te komen dat het niet uit maakt wat je besteld je krijgt hetzelfde. Een bol deeg wordt uitgerekt, gehakt mengsel erop uitgesmeerd, soms afgetopt met kaas en dan gaat het ding de mega oven in.

De plek is wel grappig aangelegd, de mannen werken in het restaurant maar staan in een kleine kuil, daardoor lijken het net liliputters.

Met 2 volle magen gaan we terug naar de camping. Nu eens rustig de foto's van vandaag bekijken, de overige mail en ons verhaaltje tikken.