Azerbeidjan, Turkije of wachten?

Een dagje Batumi, Georgie

De lucht is stralend blauw, dat kun je goed zien want ook in dit hotel zijn geen gordijnen (tot nu toe heeft geen enkel hotel in Georgie waar we geweest zijn gordijnen). We stappen het balkon op en kijken uit over de zee, het strand en de bergen. Wat een prachtige plek! Gister hadden we na onze heavy lunch niet meer avond eten gegeten en zelfs nu nog vult de kachapuri mijn maag. Toch moeten we eten, ik stap op de motor en ga op zoek naar een bakkerij. Na 4 km rijden heb ik er nog geen een gezien. Ik stop maar eens om te vragen en wordt naar de supermarkt verwezen. Met een ekmek (Turks brood) in mijn rugzak rijd ik terug naar Sander en gaan we ontbijten.

Na het ontbijt is het tijd voor het vraagstuk wat gaan we doen? We hebben verschillende opties. De eerste is naar de ambassade hier gaan en een Azerbeidjan visum aanvragen en dan de boot van Baku naar Aktau nemen. Daar doen verschrikkelijke verhalen over de ronde (vooral het regelen van de boot die zonder enig tijdschema heen en weer vaart) dus erg happig zijn we er niet op. Optie 2 is wachten tot je Rusland visum ingaat. Maar wat doe je in de 24 dagen die we moeten wachten? Gaan we naar Turkije, naar Alanya voor een paar dagen zon zee strand en onbeperkt zuipen? Of blijven we hier in Georgie? Wat moet je dan doen? Optie 3 is alsnog een Rusland visum regelen en gaan rijden. Met optie 2 gooi je je kazachstan visum zowiezo in de prullenbak, met optie 3 misschien ook en daarnaast ook je Rusland visum wat we nu al hebben, dat wordt namelijk ongeldig verklaard. We bekijken hotels in Turkije, tempting!!! En besluiten dan toch maar Azerbeidjan te gaan aanvragen. We lezen op internet dat dat het makkelijkste gaat in Batumi (als enige plek waar je niet een letter of introduction hoeft te kopen) en dat je zelfs als je overtuigend bent een same day visum kan krijgen. We repeteren alvast, vanwege mijn ongeluk in Albanie lopen we achter op ons schema, ons Kazachstan visum gaat in, etc. We regelen bij het hotel dat we nog een nachtje kunnen blijven en lopen dan de berg af om naar de bus te gaan.

In Batumi aangekomen lopen we meteen naar de ambassade, de security vraagt onze paspoorten, bekijkt die en zegt wait. Geen probleem we wachten. Na nog geen minuut komt hij terug, you come for visa? Ja daar komen we voor. Not possible go to Tbilisi. Neee!!!! In Tbilisi schijnt sinds februari 2013 een man te werken die zeer onvriendelijk is. Bovendien maakt een letter of introduction een visum bijna 2 keer zo duur. We gaan een rondje lopen en maken terwijl we overleggen wat we moeten nog wat foto's. Batumi met een blauwe lucht is toch veel mooier.

We zien een fontijn en gaan op het bankje zitten om te overleggen.

Azerbeidjan is een no-go. In Tbilisi dat gaan aanvragen daar hebben we geen behoefte aan. Bovendien kun je dan pas maandag aanvragen, duurt het dan gegarandeerd 4 werkdagen en dan moet je nog naar Baku om die boot te regelen. Als je mazzel hebt heb je dan nog 2,5 week over van je Kazachstan visum en moet je dus het land door racen. Racen is nu net iets wat we niet meer willen. Blijft over wachten of een ander Rusland visum. Naar Turkije gaan klinkt verleidelijk, maar de gedachte aan 3400 km rijden voor deze korte vakantie klinkt dat niet. Maar nog altijd zitten we met de vraag, wat doe je 24 dagen in Georgie? We lopen rondjes door Batumi en dubben wat we moeten doen.

Is dit niet een leuk ventje met een driewieler uit de jaren 50??

We nemen weer eens plaats op een bankje.

Waarom kent Georgie niet veel hotels met een zwembad? Er moeten toch knopen gehakt worden dus doen we dat maar. We besluiten naar Tbilisi terug te gaan, we gaan proberen een double entry 3 maanden visum voor Rusland te krijgen. Dan kunnen we met dat visum naar Mongolie rijden, en kunnen we na Mongolie weer Rusland in zonder daar weer gezeik te hebben om een visum te regelen. Enige nadeel is, dit is een zakenvisum. We moeten dus een zakenvisum regelen. Via internet kun je uitnodigingen kopen, we willen er 1 kopen, die uitprinten en voorleggen aan de ambassade in Tbilisi, als die akkoord gaan kopen we een tweede, laten die versturen (ze wilden de orginelen gaven ze aan) en vragen we het visum aan. Dan kunnen we 10 dagen later weer door. Mocht de ambassade de uitnodiging afkeuren dan zit er nog maar 1 ding op en dat is wachten.

Onder het lopen en nadenken komen we langs een speeltuintje, ik knuffel Snoopy en Sander gaat op de klimwand.

Daarna lopen we weer verder tot we een bankje vinden in de schaduw. Daar kunnen we even een snelle rekensom doen hoeveel geld we moeten pinnen en daarna gaan we eten. Deze keer kan Sander eindelijk de kinkali uitproberen. Onze bestelling is een beetje vreemd. Doe maar 2 kinkalies (die eet je eigenlijk in porties van 3 tot 5 maar je besteld ze per stuk), een portie friet, een aardenwerke schaal champignons (staat overal op het menu en klinkt goed) en een portie chama nog wat, we denken dat het karbonades zijn. De vrouw van het restaurant lacht en zegt OK is goed. Eerst krijgen we de portie friet. Uitgehongerd als we zijn eten we het bord snel leeg. Dan komen de champignons, helaas is het precies zoals het in het menu staat, in de over gebakken champignons in een aardewerken schaal. Geen saus, geen vulling. Beetje jammer dus. Dan komen de kinkali's, dat zijn reuzen ravioli's. Een gestoomde pasta deeg gevuld met gehakt, ui en kruiden. Ze zijn prima te eten maar ik vind ze geen giller.

Als laatste komen de karbonaatjes, die zijn heerlijk gekruid. Een prima afsluiting van onze vreemde maaltijd. We lopen nog wat verder door Batumi. Het is echt bizar hoe weinig bakerijen hier zijn! Brood zoeken is een langdurige aangelegenheid. Als we uiteindelijk een bakkerij vinden kopen we brood en ook meteen 2 softijsjes die ze daar aan het tappen zijn. In de schaduw eten we ons ijsje op en daarna zijn we klaar met wandelen, we lopen terug naar de rotonde waar we uit de bus zijn gestapt en zoeken een bus die onze kant op gaat. Dat is nog best lastig want ze rijden soms met snelheid voorbij (je moet je hand opsteken om ze te laten stoppen) en dan zijn er ook nog zat waar de bestemming enkel in Georgische letters op staan. Van die sierkrullen kunnen we niets maken. Sander ziet opeens een bus voorbij rijden met in normale letters Sarpi erop, dat is onze bus! Hij steeks zijn hand op en we stappen in. De bus zit bomvol, de staplekken zijn ook vergeven, zo razen we Batumi uit. Nu de bus zo vol zit is het lastig om aan te geven waar je er precies uit moet. Als ik op Garmin zie dat we er bijna zijn weet ik dan ook niets anders dan maar stop te roepen. Een aardige meneer vertaalt dit naar Georgisch (en vast ook naar een wat nettere zin) en de bus gaat in zijn ankers. We betalen de chauffeur en stappen uit, 3 meter van waar we ingestapt zijn. Niet gek getimed dus. Nu hoeven we enkel nog maar 1,3 km de berg op te lopen en dan zijn we bij ons hotel.