Was ik maar een Turk

Van Ankara, Turkije naar Golbasi, Turkije

Na een lekker nachtje slapen in ons hotel hebben we vroeg onze wekker gezet. We willen op tijd bij de ambassade zijn. Eerst even douchen en dan ontbijten. Ik maak wederom de fout een koffie te bestellen voor bij het ontbijt. Drap zit er niet in maar ze kennen hier enkel Nescafe en die wordt ongevraagd met melk erin opgediend. Niet weg te krijgen dus! En als ik een koffie bestel dan krijgt Sander er automatisch ook een. Hij krijgt deze vorm van koffie trouwens wel weg dus uiteindelijk is er toch 1 glas leeg. Omdat de maag van Sander niet heel gelukkig was blijft hij bij het ontbijt van de salade af. Deze keer heb ik de sterkste maag en ik schep dus ook wat tomaatjes en komkommer op voor het ontbijt.

Nu het ontbijt op is moeten we alles weer op de motor vastmaken. Alle rok-straps weer aan de motor maken en dan de tassen erop. Het lijkt een grote klus maar het gaat ons verbazingwekkend soepel af. Het is dan ook pas 8 uur als wij al klaar staan om te vertrekken. Nu zijn we veel te vroeg bij de ambassade!

We gaan op pad en al direct wil garmin een verboden in te rijden straat in, wij gaan dus maar netjes de andere kant op en gaan herberekenen. Daarna nemen we nog een paar keer een verkeerde afslag (die snelweg afslagen worden echt super onduidelijk aangegeven!) en zo is het toch 9 uur als we dan eindelijk de 16 km hebben afgelegd naar de ambassade. Terwijl we de wijk inrijden waar de ambassade (en nog veel meer ambassades) moet liggen zien we de vlag van Mongolie al. Dat is een eitje! We parkeren voor de deur en we zijn de enige! De ambassade is toch wel open? Als we onze spullen verzameld hebben komt de security aanlopen en laat ons binnen. We krijgen een formulier om in te vullen en tot onze opluchting is die engels, alle overige brieven die aan de muur hier hangen zijn namelijk in het turks en mongools. Ik ga aan de slag met het invullen.

Als ik de formulieren heb ingevuld krijg ik nog een blanco A4tje overhandigd. Daarnaast legt de man een klein briefje, daar staat in het engels op dat ik een brief moet schrijven aan de ambassadeur met de doel van onze trip e.d. Geen probleem ik begin in het engels, vermeld de datum waarop we het land in willen (wordt niet gevraagd op het visum formulier) en waar we heen willen. Voor de zekerheid schrijf ik ook de kentekens van de motor op want die wilde Kazachstan ook weten. Daarna verdwijnt de security man met alle papieren. Na een tijdje komt hij terug, today en hij wijst naar de grond, dan zegt hij tomorrow en wijst naar de klok en naar de 4, back. Prima meneer morgen om 16 uur komen we terug om het paspoort op te halen. En betalen? We krijgen een klein briefje met daarop een banknaam en rekening nummer en het adres van de ambassade. Achterop schrijft hij 140 TL en eronder 70 + 70. Prima we moeten 140 turkse lirasi betalen dat is best goedkoop voor een mongolie visum en dan ook nog eens morgen ophalen! In Nederland, en overal wat ik gelezen heb, lees ik dat het 3 tot 4 wekdagen duurt. We bedanken de security man en gaan weer op pad, het bewijs van betaling hebben ze pas morgen nodig.

Eerst rijden we nu naar Azerbeidjan, als het kan willen we hier ook meteen dat visum aanvragen. Over het algemeen wil Azerbeidjan een letter of introduction hebben (een brief die je moet kopen) eens kijken of dat hier ook is. Ik weet al dat het in Georgie kan zonder deze brief maar als we het visum nu al kunnen krijgen is dat mooi meegenomen. Ik stap de ambassade binnen en krijg de ambassadeur te spreken. Die is heerlijk duidelijk (en spreekt gelukkig Engels) wij kunnen hier geen visum aanvragen. Hij zegt dat we naar Georgie moeten voor een visum. Prima meneer hartelijke dank voor uw tijd en tot ziens. Ik stap weer naar buiten en we gaan naar de bank. Op het briefje staat geen adres van de bank maar de security man heeft ons in Garmin de bank aangewezen. We rijden erheen en komen bij een PTT uit. Dat is toch niet de bank? Ik loop naar binnen terwijl Sander bij de motoren blijft. Binnen wijs ik op het briefje en op de balie. De man knikt (uiteraard spreken ze hier weer geen Engels). Ik moet een formulier invullen maar alle vragen zijn in het Turks! De man weet 'name' te vertalen en ik vul het in. Dan vraagt hij de andere klanten van de PTT. Een oude man blijkt Engels te kunnen en die vertaalt voor me. Ik vul het formulier in en haal een kopie van mijn paspoort erbij. Na ruim een kwartier is de oude man al weg en vraagt de balie medewerker weer aan de klanten, English? Ja hoor deze keer een jonge man, die vertaalt voor me dat het systeem plat ligt. Misschien moet ik naar de echte bank gaan 100 meter verderop! Grrr had me dat meteen gezegd dan was ik uiteraard meteen naar de bank gegaan!

Omdat Sander en ik de 100 meter van de gemiddelde buitenlander wel kennen stappen we op de motor en wijzen de aangewezen kant op. En kijk nu, na 100 meter een batterij pinautomaten en daarachter verstopt onze bank!

Ik laat Sander weer achter bij de motoren en stap de bank in. De security man trekt een nummer voor me want uiteraard is de computer enkel Turks. Ik ga zitten en wacht, en wacht. Nummers van mensen die veel later binnen komen zijn eerst aan de beurt en dan, als ik bijna wil gaan vragen wat voor categorie nummer ik eigenlijk heb (iets van buitenlander dit gaat problemen geven categorie??) is mijn nummer aan de beurt. Ik vrees dat Sander buiten inmiddels wortel geschoten heeft. De bank medewerker spreekt uiteraard geen Engels dus ik geef hem weer het briefje van de ambassade, wijs het rekeningnummer en het bedrag aan, laat geld zien en geef mijn kopie paspoort. Nu moet het toch wel lukken? Maar na een tijdje haalt hij er een collega bij. Die vertaalt weer. Dit is wel de juiste bank maar niet de juiste vestiging, als ik naar de juiste vestiging ga kan ik zonder commissie geld storten, hier moet ik betalen ervoor. Prima vraag ik waar is de vestiging en hoeveel is de commissie? De vestiging zegt ze dat kost wel wat met de taxi. Mevrouw ik ben met de motor geen probleem, ze moet lachen, ze gelooft niet dat ik met de motor ben maar ze zegt het is 10 km. OK hoeveel is die commissie dan? Eens kijken zegt ze, ze beginnen in het systeem in te kloppen en na weer een kwartier zegt ze het spijt me maar je kan enkel geld overmaken als je een Turkse identiteit hebt. Dit paspoort nummer past niet in hun vakje. Nu is het mijn beurt om ongelovig te lachen. Ze vraagt of ik geen Turkse vrienden heb. Nee mevrouw ik ken hier niemand, ik moet betalen voor mijn visum. Tja zegt ze er zijn 2 dingen die je kunt doen, we kunnen naar de ambassade terug gaan en iemand van daar meenemen naar de bank die persoon moet dan tekenen voor de betaling en zijn ID kaart gebruiken, of ik moet naar het politie bureau en een turkse identieit krijgen. Dat laatste gaat natuurlijk nooit lukken zonder geld en helemaal niet zonder paspoort die dus al bij de ambassade ligt. Ik leg mevrouw uit dat het lastig gaat worden want bij de ambassade spreekt de security ook geen Engels (en iemand anders hebben we nog niet gezien).

Ontmoedigd loop ik weer naar buiten, dan maar eerst ff pinnen bij de batterij automaten. Op de eerste staan alle stickers, mastercard, maestro, visa, cirrus enz. Ik stop Sander zijn pas erin en krijg hem meteen terug. Prima automaat 2, pas erin en dat ding ratelt en ratelt en krijgt de pas maar niet naar binnen. Snel trek ik de pas terug voor het mis gaat. Automaat 3 vreet de pas geeft een melding en ik kan enkel stop duwen. Pas bij automaat 4, de laatste die ik durf te proberen gaat het goed. Het is duidelijk niet mijn dag vandaag!

Sander moet ook wel lachen als hij hoort wat de bank zegt, wat een onzin dat enkel turken geld kunnen storten, maar goed de ambassade is ook maar 400 meter verderop dus we rijden terug. De security man laat me binnen, ik laat het briefje zien en zeg Problem, the bank says I need to be Turkish before I can tranfer money. Hij moet lachen en begint te bellen. Hij belt blijkbaar de vrouw van de ambassadeur, die krijg ik aan de lijn en gelukkig spreekt zij perfect Engels. Ik leg het verhaal uit en ze komt met dochters en kleinzoon naar buiten toe. Ze kan het niet geloven. Ze overleggen wat ze hier mee moeten en uiteindelijk zegt ze dat we cash kunnen afrekenen hun brengen het dan wel naar de bank. Ik bedank hun vriendelijk, geef het geld en neem afscheid. Het is ondertussen 11 uur geweest, we zijn dus gewoon 2 uur bezig geweest met het bezoeken van 2 ambassades en de betaling van een visum!

Nu we morgen verder kunnen heeft het geen zin om ons pakket van Nederland naar Ankara te sturen, we hoeven dus ook niet naar een DHL. We gaan enkel nog naar de boekwinkel waar je volgens de lonely planet wegenkaarten kunt kopen. We rijden de stad in en eerst loopt Sander naar de boekwinkel, nu hij al een hele ochtend op mij heeft staan wachten mag hij ook wel even zijn benen strekken. Na een tijdje komt hij met een grijns terug. Ja er is echt een boekwinkel zegt ie en ze hebben kaarten, ze hebben een mooi boek over Amsterdam een dozijn kaarten over Istanboel en Ankara en wel 1 hele van Turkije en ook die heeft niet veel detail! Ongelofelijk de Turken hebben gewoon geen goede wegenkaarten (ze bestaan wel ik heb er in Munchen nog mee in mijn hand gestaan, zullen we hem al kopen of in Turkije, toen hebben we besloten dat dat in Turkije ook makkelijk moest zijn, niet dus!). Ik loop ook even en koop de kaart toch maar, hij heeft net iets meer detail als onze kaart en er staan afstanden op.

Met de kaart op zak rijden we naar de camping. Als we Ankara uit zijn stoppen we nog even bij Aba Doner om te lunchen. Nog even langs de supermarkt want die is niet bij de camping in de buurt en dan rijden we de laatste 4 kilometer. De camping is bij een 4 sterren hotel, erachter is een klein stukje vooral grind met een beetje gras. We zetten er onze tent neer en kunnen in de lobby van die sjieke hotel computeren.

Dat doen we dan ook de rest van de dag, ondertussen genietend van de hele foute muziek hier (het bandje begint na 1 muziekje steeds opnieuw). We vragen Sanders ouders het pakket meteen te versturen naar Trabzon, wel nadat de vrouw van het hotel voor ons Trabzon gebeld heeft. Ik heb uitgelegd wat we willen en mijn angst geuit dat diegene aan de telefoon vast geen Engels kan en dus heeft de vrouw van de receptie voor me gebeld naar het DHL kantoor om te vragen of ze het pakket aannemen.

Pas als het tijd is voor het avondeten verlaten we de lobby, onze route voor de rest van Turkije hebben we gemaakt dus tijd voor wat ontspanning. Als we buiten komen zien we dat we niet meer alleen zijn. Een stukje verderop staat een Oostenrijkse camper. We maken kennis met het stel en worden na het eten en de douche uitgenodigd om in de camper te komen zitten. Ze leggen ons bier in hun koelkast en wij gaan even eten en genieten van de zonsondergang.

Als we gedoucht hebben gaat de deur al open, sind Sie fertig? Komm rein! Prima wij gaan naar binnen, krijgen ons bier en kletsen de avond weg. We maken foto's van hun Turkije kaart (ook een zonder detail maar hun hebben er campings op staan!) en horen dat hun die dag een bijna zelfde bank ervaring hadden als wij. Zij reden over een tol weg en moesten door een poort, je kan nergens betalen dus toen ze erdoor gingen gingen de sirene's af. Het blijkt dat je dan 7 dagen hebt om te betalen (wij hebben geen sirene gehoord bij onze tolpoort in Istanboel en de man zegt dat dat zou kunnen omdat ze bij hem van voren flitsten) hij ging naar een PTT om te betalen en daar kreeg hij te horen dat het enkel kan met een Turkse telefoon. Na 45 minuten heeft de PTT medewerkster met haar telefoon betaald voor hem en heeft hij haar het geld gegeven. We verbazen ons samen over Turkije en de logica die hier soms heerst. Om 22:30 nemen we afscheid van het aardige stel, het is tijd om ons bedje in te duiken want morgen zijn we vast weer vroeg wakker.