En weer een briljant staaltje weg-design

Van Gbakore, Guinee naar Man, Ivoorkust
Het heeft gisteren niet geregend en vanochtend niet, hier moeten we gebruik van maken dus laten we de grens overgaan en de onbegaanbare weg tijdens regenseizoen nu het een paar dagen niet geregend heeft maar proberen te overwinnen.

Eerst maar eens brood halen in het dorpje, dat blijkt niet zo makkelijk want brood is nog niet te krijgen. Zal de bakker vannacht ook tot de kleine uurtjes hebben lopen feesten? Dan maar eerst de tent inpakken. Daarna weer naar het dorp maar nog steeds geen brood, ik vraag het maar eens en dan zeggen ze om 10 uur pas. Ja daar gaan we niet op wachten we kopen onderweg wel brood.

We stappen dus op en beginnen aan de partially imporved weg tot aan de grens. Welk deel van de weg improved heeft moeten zijn is ons een raadsel. Het is en blijft een geitenpad. Er is dan ook weinig verkeer.

Na iets van 30 kilometer komen we aan in N'Zoo, het dorpje waar we gister dachten te zijn. We zien de politie en stoppen. We geven onze paspoorten en de agent bestudeerd ze aandachtig. Om vervolgens mede te delen dat dit de grens niet is, die is pas verderop. We pakken onze paspoorten weer terug aan van de agent en bedanken hem. Dan maar eerst even brood kopen. Vervolgens zijn we klaar voor de volgende stop.

De volgende halte is niet politie maar douane. We laten hier onze laissez passer zien en krijgen daar weer een aantekening op. Volgens de man is de politie 6 km verderop. We rijden weer door en ergens op de 6 km vinden we een mooie plek voor een ontbijt. Dat betekend ergens in de kant van de weg in de schaduw. Echt breed wordt het nergens maar misschien is ontbijten voor we verder gaan handig. De weg is niet erg goed en dat kost energie.

We zetten een kopje koffje en thee en maken een broodje. Aangesterkt kunnen we verder maar dan komen we bij een doorwading.... Eerst maar eens stoppen en rustig bekijken waar uberhaupt de weg loopt. Wat blijkt? D'r loopt hier geen weg. We kunnen kiezen rechtdoor een modder pad afglibberen (iets van 2 meter omlaag) vervolgens door een plas water waar we de bodem niet van zien en dan weer een berg op. Of links af een minder stijl modder pad af en daar door water wat er minder diep uit ziet. Maar er lopen wel veel minder sporen die kant op. Terwijl wij staan te kijken komt er een brommertje aan. De man stopt ook even om een adempauze in te lassen en gaat dan met twee voeten aan beide zijden het modderpad omlaag. Ook bij hem gaat dat niet soepel. Vervolgens verdwijnt hij bijna in de plas om daarna aan de andere kant wel redelijk soepel de berg weer op te tokkelen. Sander besluit links af te proberen. Ook hij moet even zich concentreren dan glibbert hij de helling af het water in die opeens een stuk dieper wordt. Hij haalt de overkant en wat blijkt na de bocht? Daar staat een auto geparkeerd!

Er langsaf is geen optie dus hij gaat de berm op die een stuk hoger ligt. Vervolgens blijkt er geen uitgang te zijn dus daar zit hij vast, keren geen optie, vooruit geen optie, achteruit ook geen optie. Ik besluit te kijken of ik kan helpen. Maar ik ken ook mijn eigen rijkunsten. Ik parkeer de motor en loop door het water. Ik kies een nog minder gelukkig pad en sta tot aan mijn knieen in de plas. So much voor droge schoenen dus. Met zijn tweeen proberen we de motor uit de berm te krijgen maar er moet nog een local aan te pas komen willen we de motor eruit krijgen. Dat is motor 1 aan de andere zijde. De mijne moet nog. Ik loop weer terug door de diepe plas en Sander verkent de weg rechtdoor. Die is beter maar het modder spoor omlaag daarvan zijn we beide toch wel redelijk zeker dat ik die niet zonder vallen ga voltooien. Dus ik mag ook hier doorheen waden terwijl Sander mijn motor aan de andere kant zet. Ook hij heeft bij het modderpad omlaag beide voetjes nodig om niet om te vallen.

Nu we deze plas getackled hebben kunnen we door. Er volgen nog wat leuke plassen waar we soms door en soms langs moeten. We zijn al lang blij dat het niet meer geregend heeft....

Uiteindelijk komen we bij de politie en de grens aan. Nat, en vooral ongelofelijk smerig maar we zijn er. Volgens de kaart moet het moeilijkste stuk nog komen. We laten ons uitstempelen en kunnen onze resterende Guineese francs wisselen tegen CFA. Daarna gaat het touw omlaag en kunnen we Guinee uit en Ivoorkust in. Daar aangekomen stoppen we eerst weer bij de politie. We krijgen de benodigde stempels en de man zegt de weg is nog 6 km slecht, dan zie je de douane en daarna wordt ook de weg beter. Op hoop van zegen dan maar. De 6 km zijn inderdaad slecht en ergens langs een grote plas water met wat modder aan de zijkant ga ik helaas toch onderuit.

Maar weer geen nood, de motor ligt half in de berm maar Sander tilt hem op en rijdt hem eruit. Schade is beperkt enkel nog meer modder op mijn koffers. Ik stap weer op en we gaan verder.

Na de 6 km vinden we inderdaad de douane en weet je wat nu het mooie van Ivoorkust is? De politie man had gelijk de weg is erna inderdaad beter! Hij had zelfs 2 keer gelijk want het was inderdaad tussen de 6 en 7 km.

Ook de douane gaat soepel, ik moet wel even helpen met hoe een carnet in te vullen maar dan vult de man hem netjes in, stempeltje erop en klaar zijn we. Welkom in Ivoorkust. We rijden weer door en zien dan een stop gendarmerie. In Guinee mochten we altijd meteen doorrijden dus we tokkelen rustig langs het huisje en zien geen echte beweging van de mannen (enkel wat wuiven). Doorrijden dus. Nou niet dus. We worden ingehaald door een soldaat op een brommertje. Of we even terug willen komen. Natuurlijk meneer geen probleem excuses dat we het niet snapte. Uiteindelijk waren de soldaten heel netjes en vriendelijk. Geen probleem dat we niet gestopt waren maar volgende keer moeten we wel stoppen. Uiteraard meneer. Ze schrijven onze paspoorten over en we kunnen door.

Er volgen nog 2 andere stops en ik vermoed dat zelfs doorgebeld is dat we naar Man gaan maar verder geen problemen. Vanaf Danane zelfs asfalt dus het is niet al te laat als we in Man aankomen. Daar rijden we naar het enige hotel wat Garmin kent. Het is wat duur maar niet boven budget dus we nemen het ervan. We krijgen een kamer met een warme douche, internet is hier aanwezig en het zwembad ziet er te aantrekkelijk uit. Uitladen dus en het zwembad in.

Vervolgens de noodzakelijke dingen op internet doen en eten.

Het eten gaat iets minder soepel. De mensen spreken hier geen Engels maar ook niet echt Frans. We krijgen een bord met eten met een biertje erbij (we delen 1 flesje bier van 1 liter) maar als we een tweede bord bestellen gaat het mis. We wachten een uur maar een tweede bord komt niet. Ze snappen gewoon niet dat we 2 porties willen hebben. Het ene bord zou genoeg moeten zijn maar een tweede was lekker geweest. Na een uur wachten besluiten we het op te geven en gaan we terug naar het hotel voor nog wat meer internetten. We nemen ook maar meteen mijn topkoffer mee het hotel in om te drogen. Tijdens de regenbui in N'Zerekore is deze namelijk volgelopen met water. Hoe dat kan is ons nog steeds een raadsel maar het is vooral zeer irritant dat alle koffers lekken als het regent (ook in de zijkoffer van Sander stond een plas na de hoosbui).