Samsung Windhoek wat een service (not)!

De zesde dag Windhoek, Namibie
Vandaag gaan we beginnen met het motoronderhoud. We zijn dus weer vroeg op en werken ons ontbijtje weg. Daarna rijden we naar de Honda met de motoren. Sander begint zijn motor uit elkaar te halen terwijl ik me bezig houd met het afmaken en indienen van de verzekering claim.

Sander heeft de koppeling al helemaal uit elkaar terwijl ik nog altijd met de verzekering bezig ben.

Het vervangen van de koppeling platen laat hij Kevin (hoofdmonteur van de Honda) doen.

Ton blijkt gelijk te hebben, de pakking gaat deze keer heel soepel van het deksel af. Deze keer geen uren krabben. Dank je wel Ton voor deze tip!

Als ik klaar ben met de verzekering krijgen we mail. De gemeente Stichtse Vecht doet moeilijk. Ik heb verleden week een bewijs van uitschrijving aangevraagd, die hebben we nodig om een nieuw rijbewijs te kunnen aanvragen. De gemeente heeft dit verzoek in behandeling genomen. Als Sander zijn vader belt om te vragen hoe het ermee gaat geven ze aan dat ze een handtekening van ons moeten hebben en een begeleidend schrijven dat wij wij zijn en dat we een bewijs van uitschrijving willen en waar die heen moet. Het waarom ontgaat ons een beetje, we hebben ons uitgeschreven we vragen nu enkel een bewijs, waarom moet dat zo moeilijk zijn? Snel type ik een brief, print hem, we ondertekenen hem en scannen hem. Wat handig dat we bij de Honda zitten die hebben namelijk een printer en scanner en die mogen we gebruiken.

Ondertussen komt er nog meer mail binnen. Er zit hier een computer zaak die ook foto camera's verkoopt. Het (blanke) personeel is uitererst behulpzaam en vriendelijk. Ze hebben onder andere een Sony TX30 maar die is heel duur. We hebben nu gevraagd of ze ook de TX20 kunnen leveren en ons mail adres doorgegeven. Tot onze verbazing krijgen we al om 9 uur een mailtje binnen dat ze de camera kunnen leveren en deze heeft ook nog eens een redelijke prijs. Enige nadeel is de levertijd, die is 6 tot 8 werkdagen. Na nog wat heen en weer mailen heeft de medewerker de supplier gevraagd met spoed de camera te versturen. Nu moet hij tussen de maandag en woensdag aankomen. We waren al fan van Orion computers, maar nu dus helemaal.

Als Sander klaar is met de koppeling terug in elkaar zetten lunchen we. Daarna lopen we naar Orion om de camera alvast te betalen. Daarna lopen we naar de overkant, daar zit de Samsung. We vertellen de medewerker dat we een probleem met ons mobieltje hebben. De telefoon die ze ons aanbevolen hebben en hetzelfde zou moeten zijn als de Pocket heeft geen GPS. GPS vraagt de medewerker, dat is toch voor straten te kunnen zien enzo? Zucht, ja meneer van de Samsung daar is onder andere GPS voor. Hij zegt dat het er wel op zit. Hij pakt mijn telefoon, gaat naar de app store en start een download. Na 2 minuten geeft hij mij de mobiel, we moeten wachten tot de download klaar is. Dan ontdek ik dat meneer van de Samsung voor het downloaden zowel WiFi als de databundel heeft aangezet. Meneer zit dus ons prepaid krediet op te stoken met het downloaden van een app die er echt niet voor gaat zorgen dat onze mobiel de GPS hardware gaat krijgen! Ik zet de databundel uit en loop boos naar de man toe. Je gebruikt niet mijn tegoed voor een app te downloaden die sowieso onzin is. Je gebruikt het WiFi netwerk van de zaak maar! Hij zucht en gaat op zoek naar het wachtwoord, dat blijkt hij zelf te weten en even later start hij dus weer de download. Als de app geinstalleerd is zet ik WiFi weer uit en geen hem de mobiel. Hij start de app en zet weer WiFi aan. Nee zeg ik uit laten, het moet werken zonder internet toegang. Dat werkt uiteraard niet en na een paar minuten geeft hij het op. Hebben we dan aangegeven dat we GPS willen? Ja meneer dat hebben we (maar wat doet dat er toe als jij helemaal niet weet wat GPS is??). Hij besluit dat de manager het maar moet oplossen, uiteraard is die nu niet aanwezig. Na een half uurtje wachten besluiten we nog een uurtje te gaan rondlopen door het centrum. Daarna wachten we nog een half uurtje maar de manager komt niet opdagen.

Als we een tijd later weer bij de Samsung komen is de vervangende manager er. Hij begint, kijk op een telefoon staat een app store, je kunt hier GPS downloaden. Wij zuchten maar weer, meneer de telefoon heeft geen GPS hardware dat is iets anders als software. Uiteindelijk verleent hij ons een grote gunst, wij mogen de star (die we op hun aanraden gekocht hebben) omruilen voor de pocket met enkele sim. Geef de doos en alles maar. Nou meneer de doos hebben we weggegooid, ik heb enkel het boekje, stroom en koptelefoon. Dan gaat de deal niet door. Zonder doos kunnen we niet ruilen. Ik ontvlam nu, wil je ons nu vertellen dat met doos we een telefoon van 1100 namibische dollars mogen ruilen maar zonder doos 0,0 compensatie krijgen? Is de doos dus 1100 dollar waard? Samsung kan echt wel een nieuw doosje drukken. Waarom stop je hem niet in de doos van het demo model? De man houdt vol, met doos kunnen we ruilen zonder doos kan hij niets voor ons doen. Pissig verlaten wij de winkel, wij gaan een klacht indienen bij het hoofdkantoor.

Bij de camping terug aangekomen pakken we eerst de laptop. Meteen even een klacht naar Samsung sturen over deze bizarre service. Hoe kan het dat een telefoon verkoper (van nota bene Samsung zelf) niet weet wat GPS is? En ook niet weet wat de verschillen tussen telefoons zijn? Hij hoeft het niet uit zijn hoofd te weten maar je verwacht toch op zijn minst dat hij dan even de specificaties opzoekt? Als de klacht verzonden is is het etenstijd. We ruimen de laptop op en lopen maar weer eens naar de DoRego's. Na het eten maken we nog een praatje met de manager (of eigenaar) van de zaak. Hij stelt zich voor aan zijn vaste klanten. Ik vraag of we nog wel welkom zijn als we zo vaak komen eten en bijna altijd een van de openingsspecials nemen. Tuurlijk zegt Patrick, kom voor ontbijt, kom voor lunch en voor diner. Je bent altijd welkom! Nu vinden wij 3 keer per dag DoRego's toch iets teveel van het goede. Dus we zeggen maar dat we nog wel terugkomen maar niet morgen ochtend. We krijgen nog 2 flyers mee en we zeggen dat we die bij onze camping zullen ophangen.

Read more / Nederlandse versie »

Braaien

De vijfde dag Windhoek, Namibie
Pas om 7:30 worden we wakker, is het toch gelukt om een keertje uit te slapen. We ontbijten en gooien dan een lading was in de wasmachine. Daarna is het tijd om een keertje te skypen met mijn ouders. Na een uurtje zijn we gezellig bijgekletst en nemen we afscheid. Kan ik meteen terug naar de wasmachine want die is ondertussen klaar.

Als de huishoudelijke klus geklaard is gaan we de stad in, we moeten nog wat vlees, sla en brood kopen voor de braai van vanavond. De drumsticks zien er erg aantrekkelijk uit, ze hebben 3 soorten marinade, citroen en kruiden, knoflook en BBQ. Tja dat is lastig kiezen, doe van alle 3 maar 1 pootje dan kunnen we verschillen analyse doen.

Terug op de camping gaan we door met wat huishoudelijk werk. Alle ritsen van de tent gaan stroef (op de net nieuwe rits uiteraard na), de canvas shop heeft ons als tip siliconenspray gegeven, Sander gaat nu dus maar eens alle ritsen met WD40 behandelen, eens kijken of dat helpt. We doen ook meteen onze nieuwe hangsloten van de koffers.

Na de lunch computeren we nog wat. Sander heeft meteen een GPS tracker op onze nieuwe mobiel geinstalleerd zodat we hem volgende keer beter kunnen traceren. Een klein probleempje ontdekt hij, onze gloednieuwe mobiel heeft geen GPS! De man van de Samsung zei dat de Star hetzelfde was als de Pocket enkel nieuwer niet waar dus want de Pocket heeft GPS en deze niet.

We doen de rest van de middag nog wat spelletjes en ruimen een beetje op. Twee dagen terug heeft het onwijs geregend, ik besluit mijn koffers eens te inspecteren (beter laat dan nooit) en ja hoor, ze staan weer vol met water. Gelukkig werkt mijn vuilniszakken op de bodem van de koffer oplossing prima, enkel de vuilniszak is nat. We leggen die te drogen en drogen de koffer dat gaat met 30+ graden wel lekker snel.

Om 18 uur vertrekken we naar de bar, tot onze verassing is de braai al aangestoken. Deze keer kunnen we dus echt om 19 uur braaien. Ik besluit de sla vast te gaan maken en dan kunnen we beginnen. We stallen ons vlees uit, beetje veel denk je niet?

We hebben in totaal ruim 1,3 kg aan worst, bieflap, sparerib en drumsticks. Daarnaast hebben we een klein kropje sla met tomaat, ui en ei en een knoflookbroodje. We beginnen met goede moed aan de worst. Als dat ding uiteindelijk op onze borden beland liggen die meteen half vol. De worst op zich is al een aardige maaltijd. Dan de bieflapjes, ieder 2 stuks. Dan de kip en sparerib erop. Ondertussen heb ik eigenlijk al genoeg. De bak sla hebben we met zijn tweeen al weggewerkt en ik voel een after-diner-dip al opkomen terwijl ik nog aan het diner zit! Sander ploeterd dapper verder. Hij werkt de spareribs weg en ook nog het meeste van de drumsticks. We eten alles tot de laatste kruimel op. Morgen moeten we toch echt minder vlees kopen! We weten trouwens nog steeds niet welke drumstick het lekkerste is, we hebben geen idee welke welke was.... We hebben wel beide hetzelfde pootje tot lekkerste bestempeld, we weten dus alleen niet of dat nu BBQ, lemon of garlic was.

Na het eten doen we niet veel meer, een beetje bier drinken, een beetje computeren. Het eten moet langzaam verteerd worden.....

Read more / Nederlandse versie »

Administratief dagje

De vierde dag Windhoek, Namibie
Sander wil graag een keer uitslapen. Dat mag hij, tot 10 over half 7 in plaats van tot half 7. Dan vind ik het toch echt wel tijd voor pannenkoeken. Als die op zijn beginnen we met het inrichten van de telefoon alle apps moeten er weer opgezet worden. Helaas blijken er vele nog niet voor android jellibeans geschikt te zijn.

Als we klaar zijn met installeren gaan we de stad in, eerst even langs de Honda om te scannen daarna via de supermarkt en de camera zaak terug naar de camping. Bij de supermarkt nemen we de express rij, de rij voor 10 items of minder. Voor ons staat een man met een afgeladen karretje. Wij tellen hardop mee, 1, 2, 3, …. 15, 16 …. dan stoppen we maar. De kassamedewerker zegt er niets van, ze helpt zelfs met inpakken! Als wij aan de beurt zijn zeg ik dan toch maar dat dit toch een max 10 items rij is. Ja zegt het meisje maar als ik er iets van zeg zegt de klant dat hij of niet kan tellen of het niet gezien heeft. Gewoon terugsturen zeg ik, wedden dat ze de volgende keer kunnen tellen?

We zijn uitgehongerd als we terugkomen en redden het maar net om tot 12 uur te wachten met lunchen.

In de middag mag ik beginnen aan een erg vervelde klus, de gestolen goederen moeten opgegeven worden aan de reisverzekering. Dat betekent lijstjes maken van alles wat gestolen is, aankoopdata erbij zoeken, aankoopbedragen en bonnetjes. Het duurt een paar uur en Sander valt ondertussen zelfs in slaap. Als ik eindelijk klaar ben met de lijsten gaan we weer lopen.

We willen eten bij de Wimpies maar de dichtstbijzijnde Wimpies is om 18 uur dicht. Dan maar naar de verre weg. Onderweg komen we langs de Hungry Lion. Dat komt goed uit want wij zijn hongerig. Maar eerst even een ijsje halen. De zaak gaat volgens het bord pas om 20 uur dicht maar al voor 17 uur lopen ze schoon te maken en ijs is er niet meer te krijgen. Dan maar zonder ijs doorlopen.

We komen langs een gift-shop. Een van de weinige die nog open is. Ik wil snel even naar binnen om kaarten te kijken. We kijken naar de sluitingstijd en die is 17 uur, het is nog 10 minuten voor dus dat moet kunnen. We stappen naar binnen en de medewerker zegt “sorry we are closed”. Hoezo vraag ik op de deur staat 17 uur. Ja het is al 17 uur zegt de vrouw. Waarop ik mijn horloge laat zien... We mogen snel even rondkijken.

Als we bij de superspar aankomen blijkt die gelukkig nog open. We doen een rondje supermarkt. Deze heeft verbazingwekkend veel Europese artikelen. Leibniz koekjes (5 euro voor een pakje), Haribo snoepjes, Stroopwafels in deflsblauw blik, AH ontbijtkoek en Bolletje beschuit! Uiteraard allemaal niet te betalen maar goed, voor de wanhopige, het is te krijgen hier. Het vlees assortiment valt een beetje tegen dus uiteindelijk staan we nog zonder braaivlees buiten.

We steken de straat over en gaan de mall in. Dan krijgen we een onaangename verrassing. De Wimpies is dicht! Waar moeten we nu eten? Een andere supermarkt is wel open en we zoeken en vinden daar wel braai-vlees. Terwijl we rondje supermarkt doen bedenken we ook een plan voor de avond. Die is heel orgineel, we gaan naar DoRego's!

Bij DoRego's worden we weer warm welkom geheten. Deze keer neemt Sander een cheesyboy, een hamburger met dubbele portie vlees en kaas. Je hebt de keus uit bief, kip of vis (???!). Nog een portie friet erbij, een kip menu voor mij en onze standaard salade. Het meisje kent ondertussen onze bestelling van sla al en als ik die vergeet vraagt ze dus, of ik niets vergeten ben, willen we geen sla deze keer? Ach tuurlijk je hebt gelijk, nog een griekse salade erbij.Voor het eerst lukt het ze niet de bestelling tegelijk uit te serveren. We vergeven het ze makkelijk want het eindresultaat, ook al laat de kip even op zich wachten, is weer heerlijk.

Terug op de camping gaan we verder met computeren, we moeten nog de contacten, bestanden en kalender van de telefoon vullen. De avond is dan al weer snel voorbij.

Read more / Nederlandse versie »

We're bigspenders!

De derde dag Windhoek, Namibie
Na de pannenkoeken en koffie stappen we weer op de motor en rijden eerst naar de Western Union. Daar mogen we een cadeautje ophalen. We vullen het formulier in en dan begint het grote tellen. Wat blijkt, ze hadden niet verwacht dat we zoveel geld kwamen ophalen. De balie medewerker moet ook even wat geld oversluizen van collega's naar haar lade en dan krijgen we uitbetaald. Sander en ik zijn wel een beetje verbaasd, 4000 euro moet iets van 52000 namibische dollars zijn, we krijgen echter slechts 47000 namibische dollars. De overige 5000 rekent de Western Union als wisselkosten. En dat terwijl we geen keus hebben in welke valuta we uitbetaald krijgen!

Met een pak geld in een zak verlaten we de Western Union. Sander rijdt met het geld rechtstreeks naar Honda, ik stop nog even bij de sleutelboer om een nieuwe reserve sleutel van mijn motor te laten maken. Kevin (van de Honda) had ons een zaak aanbevolen. Als ik de zaak binnen loop weet ik meteen waarom, deze wordt gerund door een blanke. De man zoekt een sleutel, past het hem, slijpt hem en past dan nog eens. De motor kan ermee starten en de tank kan ermee open. Wat wil een mens nog meer? Ik betaal 30 namibische dollar en rijd ook door naar de Honda.

Bij de Honda blijkt dat Kevin opdracht heeft gekregen 'eventjes' 4 nieuwe motoren rijklaar te maken voor een show. Daardoor heeft hij dus geen tijd om aan onze motoren te sleutelen. Wij gebruiken de tijd maar om even het geld goed op te bergen en alvast met uitgeven te beginnen. We betalen vast alle onderdelen die we gaan vervangen op de motor, zo zijn we al snel 6500 namibische dollar lichter. Daarna is het tijd om naar het consulaat te gaan. Eerst betalen we voor onze laissez-passers en vervolgens leg ik uit dat ik wat problemen met mijn bank heb. De man van het consulaat pakt meteen de telefoon en belt ABN Amro, hij laat zich doorverbinden met kantoor Roosendaal en begint erachter te komen hoe ik mijn vader kan machtigen voor mijn rekening. De bank medewerker begint weer een nieuw verhaal. Ik moet persoonlijk naar de bank komen met mijn vader om samen te tekenen. Tja dat is lastig als je in Namibie bent. Uiteindelijk zegt ze dat zelfs machtig ik mijn vader ik enkel persoonlijk een pas kan aanvragen. Nou dan heeft machtigen ook geen zin meer. We vinden het wel onzin want ik kon met 1 telefoontje waarbij ze amper iets verifieren een pas aanvragen, dat kan makkelijk ook iemand anders voor mij doen. De medewerker schrijft ons telefoonnummer op en zegt dat een collega zo zal terugbellen. Een half uur later nemen we afscheid van meneer Kegge van het consulaat, de ABN heeft niet meer teruggebeld.

Bij de Honda halen we enkel de motoren op en rijden terug naar de camping. Daar lunchen we en dan gaan we de stad in. Het is tijd voor een nieuw mobieltje. Als we dan toch in de stad zijn kopen we meteen nog wat meer spullen die gestolen zijn. Uiteindelijk zijn we weer in het bezit van een portomonee, 12V USB stekker, mobiel, simkaart, micro kabel om de mobiel te laden, mobiel beschermhoesje en weer een ultra light rugzakje om onze spullen in rond te sjouwen. Een geslaagde shop ronde dus. Dat moeten we vieren, we besluiten naar Joe's beerhouse te gaan. Daar moet je wild eten volgens de lonely planet. We bestellen een schotel met Kudu en een met Zebra. We moeten zeggen, het zijn schattige beestjes maar ook erg smaakvol! Met gevulde magen keren we terug naar de camping om nog wat te computeren, met ons nieuwe mobieltje te spelen en uiteraard bier te drinken.

Read more / Nederlandse versie »

It's raining again

De tweede dag Windhoek, Namibie
Gisteravond met de receptie afgesproken dat de security ons, bij gebrek aan een mobiel als wekker, om 6 uur wakker maakt. Maar zoals we ondertussen wel gewend zijn van de cardboardbox, veel woorden weinig daden. We worden om 6:15 wakker omdat onze buurman toevallig een wekker gezet heeft en zijn tent loopt te piepen. Ze hadden ons ook verteld dat we onze spullen in de storage konden zetten omdat onze tent vandaag naar reparatie moet. Maar ook die storage blijkt niet te bestaan.

We pakken snel in, werken twee pannenkoeken en een kop koffie en thee naar binnen en rijden naar de canvas shop om de tent in te leveren. Die kunnen we aan het eind van de dag weer ophalen maar dan met een nieuwe (extra stevige) ritssluiting. Op de terugweg gaan we nog even langs de bike clinic om te vragen of we de knipperlichten kunnen ophalen als we geld hebben. Dat is geen probleem want de knipperlichten zijn nog niet binnen. De man biedt ook aan mijn topkoffer plaat te lassen. In zijn shop kunnen ze die wel even demonteren en lassen. Ze blijken alleen niet het juiste gereedschap te hebben om die plaat te demonteren dus dat lassen gaat ook niet door. Ze proberen wel de plaat met kleine imbus sleutels los te draaien maar nadat ze bijna een schroef gesloopt hebben weten we ze zover te krijgen hun pogingen te staken.

We rijden weer verder terug naar de camping en gaan nog even langs een electronicashop om een kabeltje te kopen om onze helm op te laden. Dan zien we in die winkel ook de Sony TX-30 staan, we dachten dat die hier niet te krijgen was! Toch maar even de camera goed bekijken, Sander weet er meer vanaf dan de verkoper, die krijgt het klepje niet eens open.

Terug bij de camping gaan we wat computeren, dan kan tegelijk de helm laden. We missen verder toch niets want het is vies, grauw en koud buiten. Na de lunch moeten we toch weer de straat op. We moeten nog ontdekken waar we de gekozen telefoon kunnen kopen. We willen een dual sim maar uitgerekend die wij willen heeft leveringsproblemen. We lopen ook meteen langs de western union om nog eens te dubbel checken of we geld kunnen halen met een noodpaspoort. We hebben ook al geprobeerd een bankrekening te openen maar dat kan enkel met een echt paspoort. Geld ophalen, de vrouw verifieert het even bij haar baas, moet geen probleem zijn.

Als het weer dreigt te gaan regenen lopen we snel terug naar de camping. Helemaal droog houden we het niet. We computeren nog een beetje tot het tijd wordt de tent te gaan halen. Het regent ondertussen behoorlijk hard. We willen liever niet met de motor weg, helemaal niet omdat op mijn motor ondertussen het canvas door de band heen aan het komen is. Maar ja zonder tent, in een regenachtig Windhoek, dat slaapt ook niet fijn. Als het iets minder hard regent stappen we dus weer op de motor en rijden naar de Canvas zaak. Die is nog geen 5 km verderop maar we komen doornat aan. We halen de tent op, rekenen af en blijven dan nog een kwartiertje in de zaak rondhangen om de bui af te wachten. Daarna is het op de motor terug maar wederom krijgen we een bui op onze dak. Onderweg rijdt er ook nog een VW golf naast ons door een diepe plas heen. Ach nat waren we toch al.

Als we weer terug zijn moeten we dus weer een tent neerzetten. Het enige probleem is dat het grondzeil, wat we hadden laten liggen omdat je anders je plekje kwijt bent, nu zeikesnat is. We keren het om en willen dan de tent opzetten. Ondertussen begint het echter weer te gieten en dus is ook de andere kant van het grondzeil in mum van tijd helemaal nat. Onder aardig wat gevloek en getier zetten we onze tent op. Als die staat is onze jas net zo nat van buiten als van binnen. Lekker weertje hoor! Uiteraard stopt het met regenen zodra de tent staat. Ik haal een handdoek en begin de schade te drogen. Als ik daarmee klaar ben begint het weer te regenen.

We wachten tot na 18:30 dan moeten we toch echt maar de regen trotseren en op zoek gaan naar eten. We willen vandaag naar de Wimpies, we lopen erheen maar ontdekken dat die dicht is. Dan maar naar de Fish & Co. Die kunnen we in eerste instantie niet meer terugvinden, maar na wat ronddolen vinden we de Fish & Co, ook gesloten. Dan maar naar Nando's. Die is open maar super druk, het menu lopen we ook niet echt warm voor. Dus besluiten we om voor de derde dag op rij te gaan eten bij DoRego's. We worden er weer warm begroet, we bestellen 2 openingsspecials en een salade en even later zitten we weer te smullen. Vandaag trakteren we ons ook op een toetje. Een broodje shoarma. Vreemd genoeg is de keus kip, steak, inktvis of vis. We besluiten een kip shoarma broodje te nemen, die smaakt verassend goed al kunnen we niet zeggen dat wij het shoarma zullen noemen.

Read more / Nederlandse versie »

Laissez passer

De eerste dag Windhoek, Namibie
Afgelopen nacht heeft het onwijs geonweerd, bliksemd en geregend! Gelukkig trok de bui wel weer snel weg. Als we wakker worden is het dan ook droog. Even snel onder de douche springen en dan naar de bar voor onze portie pannenkoeken, koffie en thee. Deze keer serveren ze rooibos thee, de enige soort die Sander dus juist niet te drinken vind. Goed begin van de dag dus!

We stappen op de motor en rijden naar de Honda dealer. We worden warm verwelkomd maar helaas heeft Kevin wel slecht nieuws. De tandwielen zijn nog niet binnen vanwege stakingen in Zuid-Afrika. Daarnaast heeft hij eigenlijk weinig tijd voor ons vandaag. Dat is niet echt een probleem we voelen ons wel thuis in de garage dus Sander doet wat kleine dingen aan de motor en ik zet een koffertje op de grond en vraag de WiFi code op. Ik ga rustig wat zitten te internetten tot het tijd is naar het consulaat te gaan.

Precies om 10 uur staan we bij de ambassade, maar goed ook want we zijn nog niet binnen of het begint weer te regenen. En dat voor een land waar het amper regent! We worden begroet door Ger Kesse en zijn secetaresse. De papieren die we moeten invullen liggen reeds klaar. We vullen de formulieren in en de noodpaspoorten worden meteen erbij gepakt. We moeten wel 2 pasfoto's overleggen. Die zijn helaas ook allemaal gestolen maar gelukkig heeft foto de graaf uit Breukelen ons al de JPG-tjes doorgestuurd. We hoeven enkel nog maar pasfoto's ervan te laten printen. Ik bel eerst nog even de ABN Amro. Die geeft namelijk ook wat uitdagingen. Ik heb in Nederland, op aanraden van een medewerker die ik aan de telefoon had, mijn vader gemachtigd om mijn bankzaken te behartigen. Nu echter het moment daar is dat er iets behartigd moet worden zegt de ABN dat hij niet gemachtigd is. Mijn vader is nu al minstens 2 keer voor nop naar de bank geweest maar kan geen pas aanvragen voor mij (vreemd genoeg wel een credit card). Ik bel de ABN om opheldering te vragen en een pas aan te vragen. Dat laatste gaat soepel (ik hoef enkel rekeningnummer, voorletters en geboortedatum op te sommen) maar als ik over de machtiging begin zegt de telefoniste dat dat helemaal niet telefonisch kan. Ik moet een kopie van mijn paspoort naar mijn vader sturen samen met de tekst, ik machtig bla die bla en dan moet mijn vader met dat kopie en zijn paspoort naar de bank gaan.

Met de bestanden op een USB stick (jaja we hebben er nog 1 de rest is allemaal weg) lopen we naar de shoprite, die adverteren met paspoort foto's en printen van USB. Als wij vragen om pasfoto's te printen van onze USB stick krijgen we echter de typisch Namibische reactie: 'Huh???' We wijzen op de USB poort, we wijzen op het bord en na een paar minuten vallen de kwartjes bij de medewerker. De USB poort is stuk krijgen we te horen. We verlaten de Shoprite en gaan naar een fotozaak. Daar snappen ze ons in ieder geval wel. Ze maken van de JPG-tjes een pasfoto (we vragen ons af of ze aan alle richtlijnen van Nederland voldoen met betrekking tot centreren en dergelijke). Met ieder 4 nieuwe pasfotos keren we terug naar het consulaat. Nu moeten we nog een reisplan doorgeven, in landen, en hoe lang het laissez-passer geldig moet zijn en dan worden ze afgemaakt.

Ondertussen zitten we wat met meneer Kesse te kletsen. Als de passen klaar zijn komt het onderwerp betalen. We hebben ondertussen gezien dat een laissez-passer 620 Namibische dollars kost. We kunnen er 1 betalen maar voor 2 hebben we niet genoeg geld. Geen probleem zegt meneer Kesse, we kunnen er 1 meenemen, met behulp van het laissez kunnen we namelijk bij de Western Union geld ophalen, en dan kunnen we voor beide betalen en krijgen we de tweede mee.

We nemen dus Sander zijn laissez maar mee en verlaten het consulaat. Terug bij de Honda horen we dat de koppelingsplaten binnen zijn maar de tandwielen misschien vrijdag aankomen maar het tijdstip is onzeker. We spreken af dat we vrijdag met de motoren terugkomen om in ieder geval vast aan de koppeling te beginnen, dinsdag doen we dan de kettingen, tandwielen en banden vervangen.

We verlaten de Honda en gaan mobieltjes kijken. Ondertussen kunnen we ook meteen kijken of we andere dingen kunnen vervangen die gestolen zijn (oplaadkabels is onze grootste zorg). In Namibie kennen ze namelijk amper Olympus en onze kabels om de camera op te laden zijn gestolen. Nu heeft Olympus ook nog eens een heel appart oplaadsysteem, een soort HDMI aansluiting maar dat dan ook weer niet. Geen kans natuurlijk om die kabels hier te vinden.

Terug bij de camping parkeren we enkel de motoren en dan lopen we de stad weer in. Er is nog een mall om de hoek en daar zoeken we nog even verder. Een zaak lijkt veelbelovend. Ze hebben de Sony TX20 camera, die hebben we hier nog nergens gezien. De vrouw van de winkel is wel weer bedroevend Namibisch. Na 2 vragen zijn we klaar en verlaten de winkel. Totaal geen klantgerichtheid. Als ze al zo verveeld op je af komen lopen van ohh moet ik een klant helpen dan weten we eigenlijk al genoeg..... De winkel ernaast is dan wel weer een hele positieve ervaring. De vrouw trekt alle zakjes van kabels open, zal dit passen? Nee dat niet. Toevallig was dit dan een blanke medewerker, of toch geen toeval?

We keren terug naar de shoprite voor wat bier, daarna terug naar de DoRego's. Hetzelfde meisje staat achter de balie en ze begint al te grijnzen als we binnen komen. Hello we're back! Jahoor we bestellen weer 2 porties eten en een salade om te delen en weer krijgen we drie volle borden (en 3 sets bestek zal het een hint zijn dat de salade ook een maaltijd is?). Met volle magen keren we terug naar de camping, tijd om uit te zoeken wat voor telefoon we willen.

Read more / Nederlandse versie »

Terug naar Windhoek

Van Swakopmund, Namibie naar Windhoek, Namibie
Vannacht om 2 uur zaten een stelletje buiten aan een tafeltje te lachen, praten en drinken. Ik schrok er wakker van en dacht dat het ochtend was. Was ik toch bijna opgestaan! Het was dat Sander zei dat het geen ochtend was dat ik maar eens op mijn horloge keek en ontdekte dat het 2 uur was.

Als het dan eindelijk wel ochtend is is het koud, grijs en miezerig. Het wordt tijd om Swakopmund te verlaten. We pakken de tent in en gaan afrekenen. Dat is een plezierige verrassing want de vrouw van de camping zegt dat we slechts 400 Namibische dollar hoeven te betalen (normaal zou het 720 moeten zijn) gezien onze problemen. We rijden eerst langs het tankstation en dan nog even langs de Yamaha, geen nieuws over onze spullen helaas. Dan wordt het toch echt tijd om richting Windhoek te gaan.

Deze keer hebben we vanaf het begin onze jas en dikke handschoenen aan, toch hebben we het koud. De miezer is wel redelijk snel over maar het blijft grauw en grijs. Het eerste stuk willen we dan ook geen foto's maken. De weg is ook al niet al te spannend dus we hebben alle tijd om het koud te hebben. Op het eerste deel ligt ook nog eens een groot stuk asfalt. Dit in tegenstelling tot wat de kaart ons vertelt.

We stoppen ergens omdat we onze handen niet meer voelen en onze magen knorren. We hebben voedsel nodig anders kan ons lijf ons niet meer verwarmen. We proppen wat koekjes naar binnen (uitgebalanceerd dieet) en gaan weer door. Tegen de tijd dat het lunchtijd wordt is het eindelijk wat warmer. Als we stoppen om te eten moeten we zelfs onze jas uitdoen! Die trekken we daarna ook niet meer aan, ook de dikke handschoenen kunnen omgeruild worden voor de zomer handschoenen. We komen duidelijk in de buurt van Windhoek.

Het asfalt is ondertussen weer op en we naderen de Boshua pass. Dat gaat nog leuk worden want de koppeling van Sander zijn motor is erg slecht. Hij kan totaal niet optrekken. We komen een bord tegen waarop staat dat vrachtauto's en aanhangwagens verboden zijn. Vervolgens een bord met terugschakelen naar een lage versnelling. Vervolgens zien we een berg opdoemen....

Sander neemt een aanloopje en daar gaan we. Ik rijd maar even een stuk achter hem voor het geval hij niet boven komt en we moeten duwen. Maar het motortje houdt vol en Sander komt boven. Daarna weer berg af, vaart maken en tegen de volgende helling opklimmen. De weg is hier ook een stuk slechter, er liggen veel dikke losse stenen. Bij de eerste beste bocht bezoek ik dan ook meteen de linker en de rechterberm maar voor de verandering weet ik wel overeind te blijven.

De weg van Swakopmund naar Windhoek is 327 km volgens de navigatie, dat is meteen een mooie test om te kijken hoe ver we op de tank komen. Onderweg kom je namelijk geen tankstation tegen. Na 236 km moet Sander naar reserve (de verrotte koppeling zorgt ook voor een hoger benzine verbruik) na 285 km valt de motor stil en dat terwijl ik nog steeds niet op reserve sta!! We gooien een jerrican met iets meer dan 3 liter in Sander zijn motor en rijden weer door. Na 289 km begint dan ook eindelijk mijn motor te sputteren. Snel ook naar reserve en zo bereiken we Windhoek.

Na, volgens de borden, 70 km slinger weg wordt het vlakker en rechter. We komen aan in Windhoek, eerst maar doorrijden naar het honoraire consulaat. We vinden de straat met gemak maar dan kom je bij het euvel huisnummers. We moeten zijn op nummer 6 maar op geen van de gebouwen staat een nummer. We rijden een heel complex met bedrijven op en vragen bij de bewaking, die hebben echter geen idee welke straat het is laat staan welk nummer. We mogen wel in het telefoonboek kijken voor het adres waar we moeten zijn? Ja dat weten we dus wel we kunnen het alleen niet vinden. Na wat zoeken komen we erachter dat de straat een stuk verderop, na de kruising, doorgaat. We rijden verder en dan vinden we het consulaat. Helaas is het gesloten.

Dan maar door naar het tankstation. We gooien de motoren vol en de jerrican en rijden door naar de chameleon. Die blijkt echter vol te zitten. Dan maar even langs de canvas shop om een afspraak te maken voor de reparatie van de tent (de rits is nu echt aan het overlijden) en dan weer terug naar de cardboardbox backpackers. Deze keer weten we een iets beter camping plekje te bemachtigen. We zetten snel de tent neer en sprinten dan naar de shoprite. Op de valreep mogen we er nog in om bier te kopen (het is 2 minuten na 18 en de winkel sluit officieel om 18 uur, er zijn echter nog heel veel mensen binnen dus blijkbaar letten ze hier niet op een minuut). Daarna door naar DoRego's. Alle dagen in Swakopmund hebben we ons verheugt op de terugkeer naar DoRego's. We nemen weer 2 keer een openingsspecial en een salade en even later hebben we weer 3 borden met eten om ons heen staan. Welkom terug in Windhoek!

Read more / Nederlandse versie »

Schade herstel begint

Een dagje Swakopmund, Namibie
Weer hebben we niet zo best geslapen dus we zijn alweer vroeg uit de veren. Vandaag moeten we maar eens beginnen met het vervangen van het een en ander. We hebben al op de site van het RDW gekeken hoe we aan nieuwe motorpapieren kunnen komen (heel handig die sturen ze naar het adres wat in het GBA staat maar ja wij staan dus niet ingeschreven meer in het GBA).

We lopen eerst naar de Yamaha maar Mario is wat later vandaag. Dan maar door naar de supermarkt onderweg kopen we maar weer eens een paar schoenen voor Sander, zijn 6de paar in even zoveel maanden. We hebben er al lol om, hoe lang zal dit paar leven? Daarna kopen we bij een mobiel-chinees een kabeltje om onze tandenborstel weer te kunnen opladen. Want ook al onze laadkabels zijn verdwenen. We gaan ook meteen mobieltjes kijken, we moeten een nieuwe en zijn een beetje in dubio, een super goedkope die je enkel in Afrika kunt gebruiken en geen WiFi heeft, of toch een quadband toestel met WiFi? Die laatste zijn hier trouwens helemaal niet zo duur ontdekken we dus waarschijnlijk kopen we dan toch maar weer een wat duurder toestel (voor 100 euro heb je hier best leuke Samsung Galaxy toestellen).

We gaan ook op zoek naar nieuwe sloten voor op de motorkoffers. Al onze koffers sluiten nu namelijk of slecht of helemaal niet. Bij Sander is 1 slot verdwenen dus die koffer zit dicht met een tierip de ander kun je met een schroeven draaier gewoon open duwen. We overleggen even bij de Yamaha of we daar mogen sleutelen en kopen daar ook meteen een vervangend hoekprofiel om de banden op te pompen. Daarna gaan we bij de overburen nieuwe sloten kopen voor op de koffers.

Na wat boren, vijlen, kitten en popnagelen hebben we een verbeterd hang en sluit systeem op de koffers:

Die koffers breek je niet zomaar meer open, nu hebben ze nog maar 1 keuze, de hele koffer meenemen. Niet bepaald een florisant vooruitzicht maar als je bedenkt dat iedere koffer een kilo of 17 weegt dan weet je dat ze in ieder geval niet hard meer zullen rennen ermee.

Als we klaar zijn met de koffers is het ook sluitingstijd voor de Yamaha. Ondertussen hebben we van Mario het goede nieuws gehad dat ze vandaag een hele bende hebben opgepakt voor diefstal. Grote kans dat het de bende is die ook onze spullen meegenomen heeft. De politie is op dit moment bezig met het doorzoeken van alle huizen van de bende en met het uithoren van de personen (en zoals Mario het uitdrukte, dat doen ze hier in de enige taal die de bende begrijpt) er gloort dus nog iets van hoop dat we wat spullen terug gaan vinden....

We gaan weer terug naar de camping en besluiten toch morgen te vertrekken. We willen naar Windhoek omdat we geld moeten hebben. De Western Union zit enkel in Windhoek. Daarnaast moeten we ook maar eens een noodpaspoort enzo gaan aanvragen want anders kunnen we nog geen geld ophalen en ook niet een grens oversteken. Mochten onze spullen gevonden worden kunnen die met DHL verstuurd worden of we komen gewoon weer terug naar Swakopmund.

Terug bij de camping gaan we beginnen aan het maken van een volgend feestmaal. Een kippetje van ruim 1 kilo gaat de oven in. Aardappeltjes bakken en de overige deel van de wortelsalade maken.

Niet alleen wij smullen maar de honden kunnen hun geluk ook niet op, het is weer botjes dag! Als wij ons eten op hebben loop ik dus weer eens met een schaal met botten naar buiten. Ik lok de 2 honden en dan begint het uitdelen weer. Vervolgens hebben we uiteraard de honden weer in de keuken staan. Het woord op kennen ze hier niet, ze blijven toch nog even hier rondhangen om te kijken of er toch echt niets meer komt?

Read more / Nederlandse versie »

Klopjacht

Een klopjacht in Walvisbaai, Namibie
We hebben onze portie friet nog niet op of we zien dat we mail binnen hebben. Sander heeft Plan B online op zijn mobiel gezet (en dat dus terwijl dat ding gejat is) en diegene die zijn mobiel heeft heeft het internet gebruikt. Langdurig gebruikt ook nog eens want we krijgen via de mail de GPS coordinaten van zijn mobiel door met een nauwkeurigheid van 4 meter! Jammer dat wij pas na 1,5 uur die mail zien maar goed. We bellen meteen Jan van de Yamaha en die belt het goede nieuws door naar Mario van de vrijwillige politie die belt ons een paar minuten later terug en vraagt of we erheen willen. Ja zeker dat willen we wel! We worden 20 minuten later bij de camping opgepikt.

We ruimen snel de tafel af, pakken onze laptop en navigatie in en wachten bij de deur. Mario komt met een collega ons ophalen. We moeten eerst naar Walvisbaai naar het politiebureau om een zaak te openen, pas dan kunnen ze huiszoekingen verrichten. Aangekomen in Walvisbaai mogen we dus nog een keer ons hele verhaal vertellen aan een verveelde politiedame. Ook deze is weer rete traag. Ondertussen duiken er meer vrijwillige en betaalde politiemannen op. Een betaalde politieman is helemaal klaar met de bende, wij zijn al de zoveelste. Als hij hoort dat we de lokatie van onze mobiel hebben kunnen traceren staat hij te juichen. Echt waar? Waar is het, kunnen we nu meteen gaan?

Het is al bijna 22 uur als we eindelijk een zaak geopend hebben buiten hebben zich ondertussen minstens 10 man verzameld. Met een optocht van 5 auto's (politieauto's en burgerauto's) rijden we naar het opgegeven adres. Midden in de getto. Onderweg krijg ik van Mario nog even een bus pepperspray in mijn hand gedrukt, voor het geval dat.

We stoppen voor een verzameling hutjes en dan zetten ze Sander voorop met zijn navigatie. We lopen naar de exacte coordinaten die zijn doorgemaild, dat is de hoek van een hutje. Op het zandveldje staan in totaal een stuk of 6 hutten. Alle 6 worden doorzocht maar helaas wordt er niets gevonden. Het viel de mannen wel op dat toen we aan kwamen rijden er aardig wat commotie was op het terein, een paar mensen zijn het terein ontvlucht voordat de politie ze in de nek kon grijpen. Wellicht is ons mobieltje dus weer voor onze neus verdwenen?

Na ruim een uur moeten de mannen het opgeven, hier is niets te vinden van onze spullen. Een van de hutbewoners is wel verdacht nerveus, op zijn minst heeft deze man iets op zijn kerfstok. We stappen weer in en gaan terug naar het bureau. Daar bedanken we iedereen en nemen we afscheid. Er zit niets anders op we moeten met lege handen terug naar Swakopmund. Maar op zijn minst loopt er nu een zaak voor ons en als ons mobieltje nog een keer GPS signalen doorgeeft dan gaan ze er gewoon nog een keer op af hebben ze ons al beloofd.

We worden rond middernacht weer afgeleverd bij de camping. Het aanbod van een biertje slaan Mario en zijn collega af, Mario heeft bovendien nog dienst tot 2:30. Wij besluiten de bar ook maar te laten voor wat het is en gaan slapen.

Read more / Nederlandse versie »

Zoekt en gij zult niet vinden

Een zoekdagje rond Swakopmund, Namibie
We hebben allebei niet zo best geslapen, in onze dromen ook al op zoek gegaan naar onze spullen? We ontbijten snel en zetten mijn koffers in de garage hier. Daarna vertrekken we met mijn motor zonder ook maar iets van waarde op het ding deze keer, terug naar de flamingo's.

Aangekomen op de plaats delict blijkt ook nog eens een keer dat de beesten deze keer veel dichter bij de kant zitten, we kunnen nu zonder telelens betere foto's maken dan gisteren.

Maar voor flamingo's zijn we nu niet gekomen. We beginnen met lopen, onze helm durven we ook niet meer te laten staan dus die hebben we in onze hand. We lopen het strand af tot Longbeach. We hopen dat iemand enkel het geld en andere spullen die hij kan gebruiken heeft gepakt en de rest hier ergens weg heeft gegooid. Als we het deel naar Longbeach afgespeurd hebben lopen we nog een stuk richting Walvisbaai. We zoeken een speld in de duinberg en we vinden dan ook niets.

We rijden door naar Walvisbaai en stoppen ondertussen bij iedere parkeerplek en vuilnisbak. Ook daarbij geen geluk. We rijden terug richting Swakopmund en bezoeken nog wat parkeerplekken. Om 12 uur zijn we er klaar mee, we gaan onze spullen niet terugkrijgen op deze manier. We gaan terug naar de camping en lunchen. Daarna lopen we richting de supermarkt. We zien dat de PEP open is en mobieltjes heeft. We kijken welke keus ze hebben, we moeten nu toch een nieuw mobieltje kopen maar de goedkope mobieltjes hier hebben die wel Quadband? We kijken ook alvast naar nieuwe schoenen voor Sander maar omdat de PEP dicht gaat verlaten we met lege handen de winkel.

We lopen verder naar de Shoprite en dan komen we tot de ontdekking dat ook die om 13 uur dichtgaat. We kunnen er dus niet meer in. Dan maar de andere kant op naar de superspar, misschien is die wel open? Dat blijkt zo te zijn, we kopen ons avond eten, een kilo ovenfriet, die kunnen we natuurlijk nooit goedhouden dus we moeten vanavond een kilo friet wegwerken, een stuk steak, wat kippenvleugels en de ingredienten voor een wortel salade. Niets kennen ze hier in klein verpakking dus we kunnen nu voor 2 dagen in 1 maal wegwerken.

Terug bij de camping verdiep ik me vast in het verkrijgen van nieuwe motorpapieren. Leuke jongens hoor van het RDW. We kunnen online nieuwe papieren aanvragen maar moeten wel met Ideal betalen, dat is lastig als je bankpassen ook weg zijn. Bovendien halen ze uit het GBA je woonadres en wordt het daar heen gestuurd, wij hebben ons uitgeschreven bij het GBA..... Mocht morgen bij de Yamaha ook geen spoor zijn van onze tanktassen (Mario heeft alle buurtpolitie mensen ingelicht goed uit te kijken naar onze spullen) dan moeten we toch maar eens een mailtje sturen naar het RDW of ze de papieren ook naar een ander adres kunnen sturen.... We weten alleen niet hoe blij ze zijn met motorregistraties van mensen die geen adres hebben....

's-avonds maken we onze reuzen maaltijd. De kip en steak zijn zeer goed gelukt en dat zonder te braaien! De kilo friet.... we zijn nu ruim halverwege de zak ik denk dat we de kilo gaan halen!

Read more / Nederlandse versie »

Alles is weg

Van Swakopmund, Namibie naar Swakopmund, Namibie
We verlaten Swakopmund en rijden eerst richting Walvisbaai, omdat we toch terug langs Swakopmund moeten besluiten we op de terugweg te tanken. We rijden over de hoofdweg en zien links woestijn en rechts de zee. Best een aparte combinatie. Bij een parkeerplaats stoppen we en gaan we de zandduinen beklimmen.

Dat is een hele klim maar het uitzicht is wel de moeite waard! Daarna stappen we weer op de motor en rijden een stukje verder. We vinden al flamingos voordat we in Walvisbaai zijn. Bij een platform zitten een boel beesten. We rijden er op de motor heen maar het wordt op een gegeven moment te zacht zand. We besluiten de motoren maar weer te keren, parkeren, stoppen onze tanktassen in onze topkoffer en lopen richting de zee. Terwijl we aan het lopen zijn realiseer ik me dat we de telelens van de camera niet bij ons hebben. Sander loopt weer terug naar de motoren terwijl ik naar de flamingo's loop. Als Sander er ook weer is schieten we een paar foto's en we lopen weer terug.

Als we terugkomen bij de motoren zien we Sander zijn zijkoffers open staan. Waarom heeft hij ze niet dicht gedaan? We kijken nog eens goed en zien dat ook 1 van mijn zijkoffers open is en dan zien we dat ook de topkoffers open zijn. We kijken in de zijkoffers maar zien niets wat mist. Dan kijkt Sander in zijn topkoffer en ontdekt dat de tanktas weg is. Ik kijk in de mijne en jahoor ook mijn tanktas is weg. We zijn de klos. We hebben namelijk uit diefstal overwegingen alles netjes opgesplits. De helft zit in Sander zijn tanktas, de helft in de mijne. Dat ze beide tanktassen meenemen is dus erg zuur!

Sander probeert zijn topkoffer dicht te krijgen maar het slot is geforceerd. Op de een of andere manier breekt zijn sleutel af in het slot. De topkoffer is nu dicht maar gaat niet meer open! Gelukkig kan ik wel nog bij mijn Garmin (ze hebben beide Garmins laten liggen) en ik stel hem in op de dichtstbijzijnde politiebureau. Dat is 7 km verderop. We stappen op en rijden er snel heen. Het blijkt het bureau in de ghetto van Walvisbaai te zijn. En de politiemensen daar.... tja ik kan niet anders zeggen als dat ze erg dom zijn. Ik leg ze uit dat onze koffers open gebroken zijn en onze tanktassen weg zijn met alle bankpassen en dat ik dus naar Nederland moet bellen om alles te blokeren. Waarom gebruik ik niet mijn eigen telefoon? Tja meneer die is ook gestolen. Welke bank heb ik dan? Ik zeg ABN Amro. Nee zegt de man dat kan niet we hebben hier enkel FNB, Nedbank en Bank Windhoek. Na een kwartier geef ik het op. Ik krijg een verklaring mee van de man dat mijn passen gestolen zijn en onze rekeningen geblokkeerd moeten worden en hij stuurt me door naar de FNB Bank.

We besluiten terug te rijden naar Swakopmund en daar naar de Yamaha te gaan. Die zullen ons tenminste begrijpen en misschien ons wel naar Nederland laten bellen. We stappen op en rijden zo hard als Sander zijn motor kan (dat is nog maar max 90 omdat zijn koppeling stuk is) terug naar Swakopmund. We stoppen bij de Yamaha en ik ga naar binnen. Ik leg Mario uit wat er gebeurd is en wat blijkt? Mario is van de buurtpolitie, een soort vrijwillige politie! Hij pakt zijn walki talki en verspreid meteen het nieuws. Iedereen moet uitkijken naar een zwarte en gele tanktas. We mogen onze motoren binnen parkeren en daarna krijg ik de telefoon toegeschoven.

Ik bezorg mijn ouders uiteraard de schrik van hun leven door te bellen, dat heb ik de afgelopen 6 maanden niet gedaan. Sorry pap en mams! Gelukkig zijn ze thuis en helaas ook al bedreven in het blokkeren van mijn bankpassen en sim kaarten, in Curacao zijn mijn spullen namelijk ook al eens gestolen. Ze bellen Sander zijn ouders, de bank en de telfort. Al snel krijgen we van onze ouders het bericht terug dat alles geblokkeerd is.

Mario stuurt ons op pad naar de tourist police dat is beter zegt hij dan het gewone politiebureau. We lopen er heen maar ontdekken dat die enkel van maandag tot vrijdag open is. In het weekend wordt je blijkbaar niet bestolen? Dan maar weer terug naar de Yamaha.

Omdat de banken ook dicht zijn heeft Jan (ook van de Yamaha) aangeboden geld met ons te wisselen. Onze vers gepinde 5000 Namibische dollars zaten namelijk in de tanktas. Wel hebben we nog een noodvoorraad euro's en US dollars. Jan wil wel euro's en ik wissel al onze euro's om in Namibische dollars.

We bedanken de mannen van de Yamaha en gaan eerst maar eens lunchen. Ondertussen is het namelijk al bijna 14 uur en we hebben nog niets op. Na een lunch met steak en kip bij de Wimpies gaan we door naar het politiebureau. Wij zijn gewaarschuwd, de politie hier vergt het uiterste van je geduld en ze kunnen niet Engels schrijven. We vinden de ingang van het bureau (best een prestatie want het bureau wordt verbouwd) en gaan naar de balie statement taking. Er verschijnt een agent aan de andere zijde en die vraagt wat we komen doen. Ik vertel dat onze spullen gestolen zijn. Wat willen we van hem? Nou meneer op zijn minst een verklaring voor de verzekering. Zijn er dan verzekerde spullen gestolen? Ja meneer we hebben een reisverzekering. Ik schuif de lijst door die ik bij de Wimpies gemaakt heb. De lijst van spullen in de tanktas en wat er nog meer ontbreekt (Sander mist nu ook een oordop en ze hebben zijn broek en schoenen meegenomen, de mijne paste ze blijkbaar niet en hebben ze laten liggen). De man bekijkt de lijst en zucht, dat is veel welke items ervan zijn verzekerd? Alle meneer want het is een reisverzekering.

Ik mag mijn verklaring invullen en de agent schrijft die van Sander. Het is al 17 uur als we eindelijk het bureau verlaten maar dan hebben we wel 2 verklaringen meegekregen. We maken het die agenten ook niet makkelijk, we hebben geen adres, onze mobieltjes zijn gestolen, wij hebben geen PO boxen en het begrip wereldreis is ook nieuw voor ze. Ik houd echter vol en uiteindelijk schrijven ze de hele waslijst op van spullen die verdwenen zijn. Hier komt Sander zijn lijst: Schoenen, oordoppen, broek, tanktas, GPS emergency baken, reserve motorsleutels, hoekventiel, bandenspanningsmeter, visite kaartjes, paspoort, motorpapieren, verzekeringsbewijzen van de motor, rugzak, 150 US dollar, 4500 Namibische dollar, camera oplaad kabels, Garmin kabel, Hama 12V USB stekker, 12V verlengsnoer, telefoon, mapje met een heleboel SD kaarten, portomonee met alle pasjes en rijbewijs. En dan hebben we nog mijn lijst: tanktas, mijn gloednieuwe camera, rugzak, paspoort, motorpapieren, verzekeringsbewijzen van de motor, rugzak, 600 Zuid Afrikaanse Rand, 300 Namibische dollar, headset en mobiel oplaad kabels, Garmin kabel, Hama 12V USB stekker, 12V verlengsnoer, telefoon, portomonee met alle pasjes en rijbewijs, daggeld portomonee, doosje met een heleboel pasfotos van ons voor de visum aanvragen en nog een aantekenboekje. En sorry Renegades, jullie mooie pin hadden we alle twee een mooi plekje bovenop onze tanktas gegeven.....

We moesten de waarde van alle items schatten en optellen, in totaal kwamen we afgezien van het geld wat erin zat op bijna 3000 euro uit wat het gaat kosten om alles te vervangen....

We rijden terug naar de desert sky en kloppen er weer aan. We vertellen wat er gebeurd is en natuurlijk kunnen we weer kamperen. We zetten onze tent op dezelfde plek op en krijgen de WiFi code. Gelukkig hebben ze onze laptop niet gepakt en dus kunnen we internetten en alvast wat uitzoeken hoe het met de verzekering zit.

's-Avonds besluiten we ons verdriet een beetje te gaan verdrinken, niet teveel want veel geld hebben we niet maar de supermarkten hier verkopen geen bier op zaterdag na 13 uur en op zondag. Wij waren uiteraard te laat. We gaan naar het Brauhaus en nemen daar ieder een speciaal bier van de tap. Met ieder een halve liter bier voor onze neus likken we onze wonden.

Read more / Nederlandse versie »

Swakopmund

Een dagje Swakopmund, Namibie
Gisteravond ontdekten we dat de brouwerij, de reden om naar Swakopmund te gaan, gesloten is. Dat is toch wel een domper!

Ondanks ons voornemen uit te slapen zijn we toch al vroeg op. We maken dankbaar gebruik van de keuken en ontbijten met een gebakken eitje. Daarna gaan we op pad, we gaan een wandeling maken langs alle 'attracties' van Swakopmund.

We lopen eerst naar het strand, dat is koud en winderig. We bewonderen de pier dan ook maar kort. Daarna lopen we door naar de vuurturen daar staan nog 2 historische gebouwen.

Swakopmund zou Duitser dan Duitsland moeten zijn maar diegene die dat geschreven heeft is misschien nog nooit in Duitsland geweest? Behalve dat we op straat soms Duits horen praten en sommige gebouwen en straten Duitse namen hebben is hier weinig Duits gevoel te vinden hoor!

We lopen verder naar de enige restanten van de bierbrouwerij, de deksel van een ketel hangt als luifel bij de brouwerij pub (die overigens niet dichtbij de gesloten brouwerij ligt). De historische route voert ook langs de moderne superspar. Even een rondje supermarkt doen. De superspar heeft een record lapje vlees liggen, ruim 3 kilo!

De volgende halte van onze wandeling is de oude gevangenis.

Daarna nog wat andere gebouwen en dan zijn we aan de rand van de stad aanbeland. Je ziet in de verte de woestijn al lonken.

We lopen terug via een ander winkel centrum waar we vlees halen voor onze braai vanavond (de 3 kilo lap van de superspar vonden we iets teveel van het goede). Daarna is het lunchtijd.

We lunchen op onze camping en daarna gaan we weer opstap. Deze keer naar de Yamaha dealer om wat te computeren. Ze hadden ons gisteren gezegd dat we mochten langskomen om te internetten en dan hebben we meteen een goed excuus om nog even met de 8 weken oude puppy te spelen. Na een paar uur computeren is de blog bijgewerkt, hebben we de mail beantwoord en nog wat dingen uitgezocht. Tijd om de zaak weer te verlaten. Terug bij de camping doen we een kleine reparatie aan de motor (mijn osco leiding is gescheurd) en dan is het alweer tijd om de braai aan te steken. Ondertussen is het flink gaan waaien dus dat zorgt nog wel voor enige uitdaging.

Read more / Nederlandse versie »

De weg naar Mile 108

Van Rhino Camp Ugab, Namibie naar Swakopmund, Namibie
Het lijkt windstil als we opstaan, alleen is de tent wel wat nat van het temperatuursverschil. We ruimen dus eerst enkel de inhoud van de tent op en gaan dan ontbijten. Hopelijk droogt de tent in de tussentijd. Dat gebeurt helaas niet, het begint weer te waaien en ook te miezeren! Het miezeren houdt wel weer snel op maar ondertussen is de tent toch wel natter geworden in plaats van droger!

We pakken het boeltje maar nat in en vertrekken. Ik zie een beetje op tegen het berg pad terug, gisteren was ik niet gevallen op de laatste 10 km maar dat was meer geluk dan wijsheid. We beginnen aan het berg pad, Sander voorop en ik er achteraan. Rustig aan komen we steeds een stuk verder.

Opeens wordt de weg breder, nu is het moeilijkste stuk geweest, nu volgt enkel nog onwijs irritant wasbordjes hobbelen. We komen bij de grindbak waar Sander gister onderuit was gegaan en rijden er deze keer allebei langsaf. Nu zien we pas dat bij die grindbak in de verte ook piramides staan! Dat hadden we gisteren niet gezien.

Een stukje verder komen we bij de D-weg aan. Zal nu de weg beter worden? Nee hoor, wasbord, wasbord en wasbord. We worden helemaal gek van het getril. Als het even iets vlakker wordt stoppen we. Eerst maar even onze jas aandoen want het is koud.

Met jas aan stuiteren we verder, sommige stukken zijn zo erg dat je amper de 40 km/uur haalt, staand op je motor is de enige manier er door te komen en dan nog voel je de motor de hele tijd een soort van stoppen omdat je geen aandrijving hebt. Weer een stuk verder stoppen we weer. Het is nog altijd te koud, dan toch ook maar onze dikke handschoenen aan.

We stuiteren verder, we moeten 60 km nog over deze weg afleggen tot we bij de kust zien. Al die tijd komen we niemand tegen. We zien wel wat gemsbokken en in de verte nog een struisvogel. En dat terwijl we door een gebied rijden waar geen boom te bekennen is, alles is dor en droog, waar vinden die beesten eten en drinken?

Aangekomen bij de kust slaan we eerst rechtsaf. Eerst naar mile 108 voor benzine. We rijden op de meest vreemde weg. Hij is vlak, dat is heerlijk. Maar als Sander wil remmen constateert hij ook dat hij glad is. Niet remmen, niet sturen dus.

We rijden naar mile 108 maar zien daar geen pomp. Ik ga het vragen aan de man die ik zie lopen en die zegt dat hij wel benzine heeft maar enkel in vaten van 25 of van 20 liter. We besluiten toch maar 20 liter te kopen al weten we niet of dat gaat passen. Als mijn motor vol is, Sander zijn motor vol is, alle jerricans en de brander volledig afgevuld zijn is er nog een beetje benzine over. Dat mag die man dan maar houden.

We rijden weer terug en stoppen bij een plas om te lunchen. Ik rijd de weg af om te stoppen en dat blijkt nogal zacht te zijn. Onze banden zitten onder de blub maar dan sta je ook wel op een mooie lunchplek!

Voor het eerst in tijden houden we onze jas aan bij het lunchen, het is gewoon te koud om iets uit te doen! We smeren onze broodjes staand, onze koffers in de blub neerzetten is misschien ook niet zo een goed plan.

Met gevulde maag rijden we verder. We gaan naar Cape Cross naar het seal reserve. Schijnt geweldig te zijn maar ook onwijs te stinken. We parkeren bij de office en lopen naar binnen. Toegang voor motoren not allowed. Toegang voor Namibiers 30 dollar, voor Zuid-Afrikanen 60 dollar en voor Overseas 80 dollar. Sander is zo pissig dat hij meteen weer naar buiten loopt, waarom moeten wij ruim 2,5 keer de prijs betalen? Ik probeer het uit te vinden maar de vrouw is ook slechts een cassiere. Ze zegt vrolijk 80 dollar per persoon en 10 voor de vehicle. Waarop ik maar even zeg dat die niet eens allowed is. Ze wil best voor ons een uitzondering maken, de motoren mogen mee, voor 10 dollar per motor uiteraard. We besluiten maar weer te vertrekken, 180 dollar voor zeehonden te bekijken waarvan iedereen zegt dat je binnen een minuut weg wilt omdat je vergaat van de stank? Nee dank je.

We rijden door en stoppen nog bij een scheepswrak. Daar spelen de namibiers op in, er staan er meteen een paar om ons heen om ons stenen te verkopen. Nee mensen bedankt we zijn zo al zwaar zat! We bekijken het wrak en gaan weer door.

In Swakopmund aangekomen rijden we eerst langs de Yamaha dealer. Daar vragen we of ze iemand kennen om koffers te laten maken. Die blijken ze echter uit Zuid-Afrika te halen dan gaan we dat wel in Zuid-Afrika regelen. We rijden door naar de Desert Sky Backpackers. Volgens de lonely planet een budget camping. Misschien voor Swakopmund maar niet voor ons hoor! We kunnen camperen voor 120 dollar per persoon. We hebben geen zin om verder te zoeken. We besluiten een nachtje te blijven. Eerlijk is eerlijk het is wel een mooie plek.

We zetten de tent neer en gaan dan eerst maar boodschappen doen, ze hebben een braai hier dus wij gaan weer aan de BBQ. Bij de shoprite kopen we vlees, hout, sla en uiteraard bier en op de terugweg nog even een ijsje bij de Hungry Lion. We lopen terug naar de camping en terwijl Sander de braai aansteekt ga ik de tent inrichten.

Read more / Nederlandse versie »

Wasbordjes

Van Onverwag, Namibie naar Rhino Camp Ugab, Namibie
We verlaten onze camping in the middle of nowhere en gaan eerst naar Uis. Daar tanken we de motoren vol en doen we boodschappen. Wederom wordt het niet braaien omdat ook deze supermarkt weinig keus heeft. In plaats daarvan maken we maar onze mexicaanse hap voor onderweg, gehakt, paprika, mais, kidneybonen, tomatenpuree, taco kruiden en een zak dorito chips.

Vanuit Uis rijden we een klein stukje op een C-weg (ook gravel) en dan nemen we een D-route richting het Rhino camp. Daar willen we slapen omdat in de lonely planet staat dat de westflank van de Brandberg erg mooi is bij zonsondergang. De Rhino camp is de enige camping die we op de kaart zien aan de west kant.

We rijden de D weg op en al snel wordt het een wasbordje. Als het niet onwijs hobbelt dan is het een zandbak. We stoppen om de banden maar iets leger te laten lopen daarna stuiteren en hobbelen we verder. Ergens in een zandbak gaat het dan toch mis, ik val voor de eerste keer in Namibie.

Sander zet mijn motor weer overeind en dan gaan we verder. De weg wordt van kwaad tot erger. Na een ongelofelijk lang en irritant stuk wasbord staan er opeens 4 auto's geparkeerd. Toeristen die ook even uit moeten hijgen na een lang stuk stuiteren? Wij zijn er niet zo blij mee want zij staan op een hard stuk grond geparkeerd en laten voor ons enkel een zandbak over om doorheen te ploeteren. We worstelen door en rijden de stoet voorbij. Die vertrekken even later weer en rijden met een noodgang over de hobbels. Wij stoppen maar want in de mist die hun doen opwaaien zien wij niets meer. Een stuk verderop staat de stoet weer stil en ligt er een band naast de auto. Tja jongens hadden jullie toch beter iets rustiger aan kunnen doen?

Van de D-weg moeten we afslaan om de laatste 10 km af te leggen. Die weg staat niet eens meer op de kaart en uiteindelijk wordt hij ook nog veel erger dan de D-weg. Het begint met een wasbordje daarna krijgen we grind. En daarna krijgen we nog meer grind. Eindresultaat?

Deze keer is het Sander die onderuit is gegaan. We zetten zijn motor weer overeind en gaan weer door. De weg wordt hoe langer hoe smaller en het wordt ook rotsachtiger. Veel grote stenen die gemeen uitsteken en een boel kleine rotstenen die je banden laten dansen. We krijgen het er behoorlijk warm van!

Gelukkig halen we zonder verdere valpartijen de camping. We stappen af en beginnen met de vraag, kun je vanaf hier de Brandberg zien? Nee is het antwoord. Dat is een domper want daarvoor zijn we hierheen gereden. Kunnen we dan Rhino's zijn? Ook dat niet want die zijn erg ver weg. Toch besluiten we maar te blijven, de camping ligt mooi, is niet duur en we hebben geen trek om dat hele stuk nu weer terug te rijden.

We kiezen een campsite en gaan eerst lunchen. Daarna zetten we de tent op, dat is nog best lastig want het waait best wel en bovendien is de grond erg zacht.

Als de tent staat gaan we een stukje lopen. We zien geen enkel dier helaas maar verzamelen wel een mooie portie brandhout.

Terug bij de tent nemen we eerst een douche. Ze stoken hier water is grote olievaten, je kunt een emmer tappen en die gooi je dan in een emmer waar een douchekop aan vast zit. Die emmer takel je naar boven, knoop het touwtje vast, zet de kraan van je douchekop open en je kunt douchen. Met 2 emmers kun je heerlijk douchen!

Na het douchen verwerken we ons brandhout tot mooie houtjes voor het kampvuur. Als we daarmee klaar zijn is het echter erg gaan waaien en bovendien best fris geworden. We duiken maar ons tentje in om onze mexicaanse maaltijd te bereiden. Als we die op hebben en afgewassen hebben waait het nog steeds behoorlijk. In plaats van van ons kampvuurtje genieten duiken we maar ons bedje in. Veel te koud hier!

Read more / Nederlandse versie »

Bijna schwein gehabt

Van Outjo, Namibie naar Onverwag, Namibie
Gisteren helemaal vergeten te vermelden dat we een zeer dom paard zijn tegengekomen. Het dier stond in de berm te grazen. Komen wij eraan wordt hij bang en gaat hij midden op de weg staan. Als wij langzaam richting het paard rijden gaat hij galopperen voor ons uit. Hij rent in het midden van de weg en kijkt afwisseling links en rechts achter zich naar ons. Wij geven meer gas en het paard gaat harder galopperen. Dan maar stil staan, we minderen vaart en het paard ook, als wij stoppen stopt ook hij maar dan wel nog altijd in het midden van de weg. We rijden weer weg en het paard begint weer te galopperen. Als ik probeer links te passeren gaat het paard naar links, ik wordt geblocked door een paard! Uiteindelijk lukt het ons ergens het dier met vol gas te passeren.

We pakken ons tentje in, ontbijten en verlaten dan onze camping. Eerst even tanken in het dorp en dan op naar de verbrande berg. We zijn net 10 km onderweg als Sander zich realiseert dat hij geen kniebeschermers om heeft. Die liggen nog op de camping op het muurtje. We keren dus om en rijden weer terug naar de camping.

Poging 2 om te vertrekken, deze keer hebben we alles bij ons en aan. Opeens zie ik links een wrattenzwijn aan komen sprinten. Sander rijdt voor me en ik roep dus nog pas op poemba! Sander duikt in de remmen en wijkt uit naar rechts. Poemba ziet ook opeens dat wij eraan komen en gaat ook in de ankers. Nu is het me al eens opgevallen dat die dieren een erg korte remweg hebben en dat is maar goed ook. Het beest zet alle vier de poten schrap en gaat op zijn kont zitten. Zo komt hij tot stilstand. Het arme dier zal nu wel blaren op zijn kont hebben.... Hij eindigt met zijn neus een centimeter of 10 van Sander zijn achterwiel. Daarna hoort hij mij aankomen en maakt hij snel rechtsomkeert de berm in.

Tot aan Khorixas rijden we over asfalt. In Khorixas tanken we nog een keer en doen we boodschappen. Ook hier stelt de supermarkt niet veel voor. We moeten onze braai maar even uitstellen en vanavond spaghetti koken. Na de boodschappen gaan we weer verder, vanaf nu weer over gravel.

Vandaag is het gravel een heel stuk minder mooi. Veel wasbordjes en een paar zand poelen. We stuiteren richting de Twijfelfontein. Daar zien we een leuk eekhoorntje zitten.

De Twijfelfontein zelf zien we niet, we waren al in dubio of we de schilderingen wilden bekijken maar toen we de entree fee zagen wisten we het zeker, ze kunnen ons gestolen worden.

We stuiteren verder naar de Organ pipes, die bekijken we wel.

Daarna nog een klein stukje verder naar de verbrande berg. De reden dat we hier heen zijn gegaan. Helaas stellen ze niet heel veel voor.

We rijden weer terug en zoeken een campsite. De eerste zegt een exclusieve campsite te zijn maar heeft eigenlijk niets. We rijden door. Nummer 2 heeft nog 1 plekje maar is ver boven ons budget en dat voor een oprit waar je het toch wel even warm van krijgt. Wasbordjes gecombineerd met zacht zand! Bij nummer 3 staan 2 auto's op het terrein. We stappen af en vragen of we kunnen camperen. Dat gaat niet ze zijn volgeboekt. Ik kijk om me heen en zie aan alle kanten enkel zand zonder tentjes. Goh meneer dat had ik niet gedacht. We keren weer om en verlaten nummer 3. Nummer 4 is ook een mooie, in the middle of nothing ligt er opeens een campsite. Er is verder helemaal niets in de wijde omtrek en ook de camping lijkt niet veel. Toch vragen ze 100 namibische dollar per persoon. Geintje zeker? Gisteren was het 90 (en dat was voor ons al veel) en hadden we een zwembad en internet.... We rijden maar weer door.

De weg is nog steeds 1 grote wasbord. En dan opeens komen we in een zandbak. Sander en ik rijden de hele dag al naast elkaar om geen last van elkaars stof te hebben. Beide zitten we nu in een bak zand en zwenken van links naar rechts en weer terug. Ondertussen zijn we wel aardig wat gewend maar van deze zandbak kregen we het toch wel weer eventjes warm!

Uiteindelijk eindigen we bij campsite 5, ook in the middle of niets maar deze vraagt ook geen 100 dollar. We zijn weer eens de enige op de camping en kiezen een mooi plekje tussen de rotsen.

Daar maken we onze spaghetti en daarna een kampvuurtje.

Read more / Nederlandse versie »

Vallende ster

Van Grootfontein, Namibie naar Outjo, Namibie
We worden wakker op restcamp Pondoki, Sander met een lichte hoofdpijn. Eerst een paracetamolletje en dan de spullen inpakken. Magda komt nog langs om ons koffie en thee aan te bieden, en dat terwijl we dus al gratis mogen kamperen en ook nog eens alle bier gratis hebben gekregen! Wij hebben ons ontbijtje ondertussen al op dus we bedanken voor het aanbod maar maken ons klaar om te vertrekken. Lala (de hond) heeft nog een afscheidscadeautje, ze loopt naar onze speedbag en tilt haar achterpoot op.....

Op de planning vandaag staat een meteoriet, en dan niet zomaar een meteoriet maar de grootste ter wereld! We rijden de 30 km en komen bij een leuk gebouwtje. Daar mogen we de entree betalen en dan door de tuin lopen om de meteriet te bekijken. Die ligt een aantal meter lager dan de rest van de grond. Ze hebben een soort arena eromheen gemaakt.

Maar ja ook op dit brok, voornamelijk, ijzer ben je zo uitgekeken. Redelijk snel besluiten we dan ook maar weer verder te gaan. Als we op de parkeerplaats staan worden we opeens in het Nederlands aangesproken. Een Nederlands stel is op vakantie in Namibie en komt even gezellig een praatje maken. Dat vinden wij natuurlijk wel gezellig dus we vertellen wat van onze reis en zij vertellen iets over hun reis. Weer horen we dat Etosha mooi is, tja wij willen wel naar Etosha maar ze laten geen motoren toe....

We zetten koers richting Outjo, het eerste stuk is asfalt. Opeens worden zien we een politieman die ons naar de kant dirigeert, we zien ook een lasergun. We hebben toch niet te hard gereden? Eigenlijk weten we niet of de maximum snelheid hier 120 of 80 is maar aangezien het feit we toch nooit harder dan 80 rijden doet dat er ook niet toe. We stoppen en zetten onze helm af. De politieman is niet in zijn beste humeur. Waarom rijden we zonder licht? Waarom? Tja weten we eigenlijk niet, we rijden overdag altijd zonder licht. Is dat een probleem? Ja het is verplicht met licht aan te rijden je krijgt een boete. Sander begint meteen te stijgeren, hoezo verplicht iedereen rijdt zonder licht?! En waar staat dat dan? Ik loop ondertussen naar de andere politieman, hij lijkt de baas van de 2 te zijn. Hij wil ons rijbewijs zien, dat is uiteraard geen probleem. Ik haal mijn rijbewijs en vertel dan dat we ons geinformeerd hebben naar de lokale regels (niet waar) maar dat daarbij verlichting voeren niet ter sprake is gekomen en dat we gewoon niet weten dat het verplicht is. De baas wil het laten zien in zijn handboek van wetten. Gelukkig leest hij over het reglement heen, ik niet en ik zie een boete staan van 1000 dollar, wijselijk houdt ik mijn mond. Omdat de politieman het reglement niet kan vinden zegt hij sorry het is echt verplicht maar ik wil je niet te lang ophouden. Nou meneer geen probleem! We pakken onze rijbewijzen aan en nemen afscheid. Ondertussen is de politieman met zijn slechte humeur bezig met een volgend (blanke) slachtoffer, een snelheidsovertreder. Wij zetten snel onze helmen op, zetten onze lichten aan, en vertrekken.

We rijden door, ondertussen hopend dat we snel van de hoofdweg af kunnen. Ik heb nu het wetboek een beetje gelezen en als ze willen kunnen ze je hier voor alles een boete geven. Geen verlichting, kapotte knipperlichten (bij mij ontbreekt het oranje plastic), je voeten niet op de stepjes, je handen niet aan het stuur, enz. Op het gravel kunnen we eindelijk weer rustig rijden, hier zijn namelijk nooit politiestops.

In Outjo aangekomen zoeken we een campsite. Blijkt alleen dat Outjo een beetje de toegangsplek is om Etosha te bezoeken, het dorpje leeft van toerisme. De campings zijn hier dan ook meteen een stuk duurder. Een supermarkt kennen ze hier echter niet! Er is 1 winkel die Outjo supermarket heet maar zelfs de lokale buurt Appie heeft meer! We kopen wat bier en gaan dan bij 1 van de campings onze tent neerzetten. Wel lekker dicht bij het zwembad.

Voor een dorp wat van toerisme leeft zijn er trouwens wel weinig toeristen. Ook op deze camping lijken we de enige te zijn. We duiken eerst het zwembad in, dat is weer eens ijskoud dus we zijn daar zo klaar mee. Dan zetten we onze tent op. Na nog wat computeren is het etenstijd. Eten kun je hier niet maar de man vertelt ons dat we naar de farmhouse moeten. Daar rijden we dus heen, we denken dat het een steakhouse is maar steak staat niet op de kaart. We bestellen 2 keer een russian met friet en salade. De russian is op maar in plaats daarvan maken ze hem met bratwurst of boerewors. Dan maar 1 met bratwurst en 1 met boerewors. Beide zijn lekker en met een gevulde maag keren we terug naar de camping. De eigenaar heeft ondertussen ons bier in zijn koeling gezet dus als we terugkomen kunnen we met 2 koude biertjes verder computeren.

Read more / Nederlandse versie »

Pondoki!

Van de Dynosaur tracks, Namibie naar Grootfontein, Namibie
Het was vannacht ijskoud! De rijp staat op de bomen als we wakker worden. We zijn dan ook verkleumd als we ons bedje uitkomen. We hebben geslapen met de summer side up van de slaapzakken dat was niet zo handig.

We pakken de tent in en ontbijten in het zonnetje, langzaam aan wordt het warmer. Toch besluiten we onze jas en warmere handschoenen uit te pakken. Dat is even wennen, hadden die handschoenen dan ooit lekker gezeten? We voelen ons een mummy!

We rijden eerst naar Otjiwarongo om te tanken. Het is maar een klein stukje gravel en dan asfalt. Daarna rijden we weer een stukje naar het zuiden om de langste gravel route en een scenic route volgens meneer Michelin te pakken naar Grootfontein. Scenic kan het best geweest zijn dat weten we niet, het was namelijk erg zanderig dus we hadden geen tijd om om ons heen te kijken.

Ergens langs het zand lunchen we, we zijn langs een game reserve aan het rijden dus we hopen op veel beestjes. In het begin zien we enkel veel steenbokjes daarna een overdaad aan wrattenzwijnen tot slot komen we nog een gemsbok tegen die een hele tijd met ons meerent.

Rond een uur of 15 komen we aan bij Grootfontein. We willen eerst naar de spar voor wat bier maar helaas is de supermarkt dicht. Dan maar door naar “Die Kraal” een steakhouse en camping die een must is volgens de lonely planet. Die blijkt alleen niet meer te bestaan. We hadden al op internet gezien dat de camping misschien gesloten was maar ook het restaurant is er dus niet meer. Sander heeft nog een bord camping gezien en we rijden dan maar daar heen. De eigenaar blijkt ook een motorrijder te zijn en toevallig zit de motorclub aan de bar een biertje te drinken.

We worden dan ook hartelijk verwelkomd door Magda, Stef, Kobus, Waldi, Fanie en Andre en krijgen meteen een biertje toegeschoven.

Er worden wat verhalen uitgewisseld en we maken meteen van de gelegenheid gebruik om te vragen of de skeleton coast toegankelijk is. Dat blijkt niet zo te zijn, seizoensgebonden toegang voor motoren enkel en ze gaan pas in november open. We genieten rustig van ons biertje als iemand besluit dat het tijd is voor een shotje. Iedereen krijgt een Pondoki voorgeschoteld.

Een combi van Amarula, Kaluha afgetopt met Stroh rum van 80 procent. Een, twee, drie, proost, iedereen giet het mixje achterover. Vervolgens krijgen we allemaal nog een biertje, voor de mannen een halve liter voor mij (op verzoek) een kleinere. Nog een biertje verder en Sander en ik zijn niet geheel nuchter meer. Voor we de stad in gaan moeten we dus eerst maar even de tent opzetten en wat nuchterder worden.

Rond een uurtje of 18 gaan we terug naar de Spar. Magda vertelde ons dat die tussen 16 en 19 open is op zondag we willen er bier kopen (het restaurant en de bar van Pondoki zijn inmiddels gesloten) maar dat mag niet op zondag. Dan maar door naar het enige restaurant wat op zondag open is, de country yard. We strijken er neer en bestellen steak en pork chops. We krijgen uiteindelijk een steak en lamb chops, foutje van de keuken. Het lammetje smaakt prima dus we eten hem gewoon op. Vervolgens kopen we nog 2 biertjes om mee te nemen en dan gaan we terug naar onze camping. Ook daar zijn we weer in ons uppie. We maken een klein vuurtje en drinken ons biertje. Als het vuur gedoofd is gaan we maar slapen.

Read more / Nederlandse versie »

Dinosaurussen

Van Windhoek, Namibie naar de Dynosaur tracks, Namibie
Midden in de nacht zijn er weer mensen gearriveerd. Echt een rare camping is dit het iedere nacht komen en gaan er mensen! Na het ontbijt ruimen we de tent op en vertrekken we. Eerste halte is het tankstation. We gooien de tank vol en zetten koers richting Okahandja. We rijden over het asfalt en we ontdekken dat het toch alweer nog een beetje fris is.

In Okahandja tanken we nog een keertje en doen we boodschappen, we besluiten vanavond zelf te koken dus moet er naast brood ook avondeten gekocht worden. Als dat gedaan is gaan we verder. We willen graag van het asfalt af dus we kiezen voor de langste gravel route naar de dinosaurus sporen.

Zo'n 40 km voorbij Okahandja duiken we een D-weg op, het is nu gedaan met het asfalt.

We zien witte gravel, roze gravel, bruinige gravel en soms ook stukjes zand. We gaan lekker met een vaartje van 60 km per uur als het opeens los zand wordt. Ik zwabber meteen de hele weg over. Uit laten rollen dus, terug schakelen en doorrijden. Zonder vallen komen we het zand stuk door.

Het voordeel van de D-wegen is dat je geen checkpoints meer tegen komt, ook zie je meer dieren. Om de haverklap steken er groepjes wrattenzwijnen de weg over. Eentje is een beetje dom, hij is bang voor ons en rent met ons mee. Zijn vriendje is slimmer, die keert om en rent in de tegengestelde richting, die zijn we dus zo voorbij. Een stukje verder komen we een al net zo'n snugger antiloopachtig beest tegen. Het rent in blinde paniek voor onze motoren uit, tot het besluit om te keren en vervolgens met het gewei tegen een hek aan te rennen. Best wel zielig.

Na iets van een uurtje rijden komen we opeens bij een hek. Op het hek staat iets van een game reserve. Je gaat ons toch niet vertellen dat hier een national park is? Daar mogen motoren namelijk bijna nooit in. Er zijn mannen aan het werk en die lopen naar ons toe. Ze zeggen dat het een park is en of we daar heen willen. Als we uitleggen dat we gewoon de weg willen volgen naar Kalkfeld zeggen ze OK geen probleem en ze openen het hek voor ons. We rijden het park binnen en vervolgen de D-weg. We zien meteen al gnoes lopen. Een stukje verderop staat een giraffe. Helaas zijn alle beesten nogal angstig aangelegd en zijn ze weg voor we de camera erbij hebben kunnen pakken.

In het begin is de D-weg ook nog hetzelfde gravel als ervoor maar dan opeens komen we weer in een grote zandbak. Deze keer zie ik het op tijd. Remmen, terugschakelen en al staand werken we ons een weg door het zand. Ik zie een mooie boom en besluit dat het lunchtijd is. We parkeren de motoren gewoon op de weg, wel een beetje aan de zijkant en gaan zitten lunchen. Als we ons brood op hebben stappen we weer op en ploeteren verder door het zand. Dat duurt niet lang meer en dan komt er weer een hardere grond onder onze wielen.

Aan de andere kant van het park is weer een hek. Ook hier staat iemand bij, hij noteert onze kentekens (op een A4tje waar verder enkel tekeningen op staan) en we mogen door. We volgen de D-weg tot we bij de dinosaurus tracks aankomen. De campsite is van een Duitser. We worden in het Duits met een paar woorden Engels begroet en krijgen de uitleg waar de sporen te vinden zijn. Een medewerker brengt ons naar de camping, die hebben we helemaal voor ons zelf.

We zetten onze tent neer en constateren dat we echt in de middle of nothing zitten. Maar goed dat we toch al wilden koken want een restaurant is hier niet. Bier dat kunnen we ook wel vergeten want een bar is er net zo min. Stroom is er ook niet. Gelukkig wel (warm) water.

Als de tent staat gaan we de sporen bekijken. We lopen de route naar de 'Big tracks' onderweg zien we veel bavianen. De grote sporen vallen ons nogal tegen, is dit van een grote dinosaurus?

Daarna lopen we naar de 'Small tracks'. Hoeveel kleiner kunnen dinosaurus voetjes zijn? Nou veel kleiner hoor zie maar!

We lopen terug naar de tent en computeren wat. Daarna nemen we een douche en dan is het alweer tijd voor het avond eten. We maken een maaltijd met rijst, blikgroente en blikkip, het eind resultaat is verrassend goed! Na het eten is het tijd voor de afwas en dan gaan we bij ons zelfgestookte kampvuurtje zitten.

Read more / Nederlandse versie »