De grootste fout van onze reis?

Van Kinkala, Republiek Congo naar Nadandanga, Democratische Republiek Congo
De douche slaan we vandaag maar even over. Douchen uit een emmer is namelijk niet heel handig. We halen ontbijt en geven al ons kleingeld CFA uit. Vandaag gaan we naar DRC en daar is geen CFA meer. Na het ontbijt pakken we in en verlaten Kinkala.

Volgens de verhalen ligt er asfalt tot Boko daarna is het offroad tot we in DRC op de hoofdweg komen ze een 200 km verderop. Ons doel van vandaag is Luozi, dat is ongeveer halverwege het offroad stuk.

Al voor we bij Boko zijn begint mijn motor weer irritant te doen. Soms houd hij opeens in. Dan moet je een tijdje wachten en dan kun je weer gas geven. Sander denkt nu toch ook dat de CDI unit stuk is. We besluiten door te rijden tot de lunch en dan de nieuwe CDI unit in de motor te zetten samen met meteen een nieuwe spanningsregelaar. Wel stoppen we voor de zekerheid nog maar even bij het tankstation. Ons benzine verbruik en vooral het mijne is aardig toegenomen. We denken dat de benzine hier een mindere kwaliteit is.

In Boko zoeken we naar de politie en douane. Enkel die laatste zien we dus we vragen daar waar we ons paspoort moeten laten uitstempelen. De man van de douane moet daarvoor toch ook eerst bellen maar dan vertelt hij ons dat we moeten omkeren en een stukje terug moeten. Sander probeert mijn motor te keren maar heeft een aardige uitdaging aan weg komen. Op de koppeling wegrijden gaat niet meer je moet er flink gas bij geven. We gaan terug naar de politie. De man staat ons op te wachten, kom binnen zegt hij, gisteren waren hier ook al toeristen. Hij laat het kopie van de paspoorten zien. De Belgen, die wij ontmoet hebben in Yaounde, zijn gisteren hier de grens overgestoken. De politieman neemt onze informatie over en we mogen verder, stempelen van het paspoort gebeurt pas verderop zegt hij.

We rijden terug naar de douane en laten daar wel vast ons carnet uitstempelen. Volgens de man van de douane is de echte grens over 40 km. Verder zegt hij nog dat we niet rechts af moeten slaan en bij de omleiding links aan moeten houden. We bedanken de man en gaan op pad.

Het pad wordt steeds slechter. Grote geulen, berg op en af en dan weer een stukje zachtzand. Het is een vermoeiende weg en ergens haal ik dan ook een bocht niet. Stoppen afstappen en Sander mijn motor maar weer laten keren. Dat is op de helling met een motor die niet echt best wil optrekken best uitdagend maar uiteraard lukt het hem. Een stuk verderop komt er weer een zandbak. Deze keer net een te lang stuk en ik ga onderuit. Jammer genoeg beland de koffer op mijn been dus kan ik niet opstaan. Sander moet mijn motor even een stukje optillen en dan kan ik er onderuit. Gelukkig dat het zachtzand is want dat breekt de val toch wel aardig. We besluiten ook maar meteen dat het lunchpauze is. Een klein stukje verderop is een leuk watertje en daar lunchen we.

We hebben geen zin de CDI-unit en spanningsregelaar te vervangen en omdat we niet erg hard meer gaan heb ik van het inhouden al een tijdje weinig gemerkt. We besluiten door te rijden naar de grens. Ik merk na de lunchpauze wel dat de valpartij invloed heeft op de motor hij begint nog irritanter te rijden. We weten ondertussen dat we zo snel mogelijk naar Kinshasa moeten voor reparatie van de motor.

We komen bij de grens aan en krijgen onze exit stempel van Congo. Over 4 km zeggen ze is de grens van DRC en kun je weer instempelen.

Die 4 km zullen we niet halen. Het eerste stuk gaat aardig, de weg is ook niet al te slecht. Maar dan komen we bij een heuvel die bestaat uit allemaal gemene kleine heuveltjes omhoog. Sander krijgt met moeite zijn motor boven. Ik doe een halfslachtige poging maar besef al snel dat dit voor mij veel te moeilijk is. Sander loopt omlaag en stapt op de motor. Hij trekt op en boef motor valt stil. Poging 2, met vol gas, wederom slaat de motor af. Mijn motor heeft simpel weg niet meer het vermogen om de berg op te komen! Er zit niets anders op het wordt duwen. Met een lopende motor loopt Sander naast de motor, ik duw aan de achterkant. Zo krijgen we gelukkig de motor nog boven aan de berg. Daar zoeken we een recht stukje en beginnen we de motor weer kaal te plukken.

De bougies controleren gaat niet zo snel, de motor is veel te heet. Wel wisselen we de CDI-unit en spanningsregelaar. Sander stapt op de motor, gas vol open, koppeling op laten komen en boef motor valt stil. Einde oefening voor mijn motor.

We staan tussen de grenzen, om ons heen is niets dan bergen, verkeer en mensen komen hier amper. Hadden we een slechtere plek kunnen vinden voor motor pech? Al snel realiseren we ons dat we moeten zorgen dat we in een dorp terecht komen. Ik stuur Sander op pad om een pickup of vrachtwagen te gaan zoeken en begin zelf de motor weer in elkaar te zetten en op de ruimen.

Sander is al snel terug, niet met goed nieuws. Daar is geen weg zegt hij dat is nog erger dan een geitenpad. Hij heeft zijn motor ook klem gereden en heeft hem moeten neerleggen om het te kunnen keren.

We besluiten dan maar dat hij terug moet naar Congo. Hoe we dat met ons visum moeten doen weten we niet maar hopelijk mogen we (tegen betaling) toch weer het land in en via Brazzaville naar Kinshasa gaan. Dat is een kortere weg en bovendien weten we dat daar vrachtwagens kunnen rijden (we zijn er 1 tegengekomen).

Sander vertrekt weer, nu terug naar Congo. De mannen daar willen best helpen maar vervoer hebben ze niet. Ze willen wel, tegen betaling, komen duwen. Waar staan we? Sander legt het uit, ohh dat is DRC gebied, we kunnen je niet helpen dan. Sander komt dus maar weer terug. We kunnen kiezen, of we duwen zelf de motor terug naar Congo gebied en halen dan hulp of Sander doet nog een poging het eerste dorp in DRC te bereiken. We kiezen voor het laatste en hij gaat weer op pad.

Na, gevoelsmatig, een eeuwigheid komt Sander terug. Met een soldaat achterop. Zijn koffers staan al in Nadandanga, de soldaat is voor onze veiligheid. Nu sta ik hier al ruim een uur, tot nu toe is er 1 brommertje met 2 mensen voorbij komen tuffen, onveilig heb ik me nog geen seconde gevoelt maar goed het zal wel. Sander deelt me mee dat er nog 4 man lopend onderweg zijn. Voor 100 US dollar wordt mijn motor naar het dorp geduwt. Vervoer hebben ze ook daar niet.

De andere mannen lopen een andere weg en de soldaat gaat ze ophalen. Wij wachten ondertussen bij de motoren. Mijn bagage hebben we op Sander zijn motor vastgemaakt om zo mijn motor lichter te maken. Volgens de soldaat is het 3 km naar het dorp (kun je nagaan wat voor weg het is als Sander meer dan een uur is weggeweest). De 4 man blijken er uiteindelijk 6 te zijn en dat blijkt echt niet overbodig.

De eerste berg omlaag rijdt Sander mijn motor, daarna loopt hij terug voor de zijne. Ik zeg hem dan maar door te rijden naar het dorp om alvast dollars tevoorschijn te toveren. Ondertussen beginnen de mannen namelijk al om geld te zeuren. Ik vertel hun dat we in het dorp met de douane man een prijs hebben afgesproken en dat ze dus zeker geld krijgen. De soldaat zegt dan ja dat is voor hun wat is voor mij? Nou meneer de soldaat dat is gewoon voor het totaal. Bovendien helpt de soldaat niet eens met duwen! Ik help wel waar het kan maar ik vrees dat de mannen niet veel aan me hebben. Ergens glij ik ook nog uit en lig voor de motor op de grond. Moeten ze zelfs nog stoppen voor me! De overige heuvels omlaag zetten ze mij op de motor. Als het vlak wordt rennen ze mee en duwen ze me tot het weer omlaag gaat. De sfeer zit er goed in maar de mannen zijn gesloopt als we eindelijk in Nadandanga aankomen. Welkom in DRC!

Twee mannen staan bij Sander te wachten. Ik loop naar de douane man toe, met hem heeft Sander de deal gesloten. Ik mag ook in CFA betalen en geef 50.000 CFA aan de man. Daarna neemt de andere man onze paspoorten in en geef ik onze carnets aan de douane man. Een tijdje later krijgen we het carnet terug, ongestempeld, dat moeten we maar in Luozi regelen zegt de douane man. Onze paspoorten komen maar niet terug. Ik loop naar de chef van de immigratie en vraag ernaar, die krijgen we vandaag niet meer, meneer zijn werkdag zit erop, hij zal er goed op letten en morgen krijgen we ze terug. Vandaag komt er dan ook geen vrachtwagen meer? Nee morgen vertelt de man van de douane komt er een vrachtwagen en dan kun je mee. Onze tent mogen we opzetten bij de chef van de immigratie, of midden in het dorp. Wij kiezen dus voor bij de chef van de immigratie.

Terwijl we op het pleintje staan te praten klinkt er opeens een schrille fluit. Sander denkt dat iemand gilt en wil een opmerking hierover maken. Echter de schrille fluit is het signaal dat iedereen moet stoppen met wat hij doet, stil blijven staan en mond houden, de vlag wordt gestreken. Ik heb het eerder door als Sander en sta ook netjes rechtop en kijk voor me uit. Bij Sander duurt het net iets langer voor hij doorheeft wat er van hem verwacht wordt.

Als de vlag gestreken is klinkt er weer een fluit en iedereen gaat weer verder. Wij lopen met de motoren de zijstraat in en zetten daar in het donker met enkel het licht van onze zaklampen en motoren onze tent op. Uiteraard gaat dat niet onopgemerkt. Ik denk dat alle kinderen van het dorp rond de tent staan en ze hebben een lol. Helemaal als we onze matjes oppompen. Die hebben een geintegreerde pomp en het ziet eruit als reanimeren als we de matjes oppompen.

Als de tent staat lopen we een rondje door het dorpje. Een kroeg lijkt er te zijn maar we zien er niemand. Een restaurant zien we helemaal niet. We hebben ook geen francs dus hoe we moeten betalen hadden we ook niet geweten. We besluiten maar terug te gaan naar de tent en zelf eten te maken. De menigte is daar ondertussen verdwenen en dus kunnen we rustig spaghetti met tomatensaus en tonijn maken. Daarna is het tijd om te gaan slapen. Volgens de man van de douane is de vrachtwagen er namelijk om 8 uur.

Read more / Nederlandse versie »

Motorreparatie, alweer

Een dagje Kinkala, Republique Congo
Zal Ton geantwoord hebben? We halen snel wat brood en ontbijten. Daarna gaan we terug naar de internet shop. Zul je altijd zien, werkt het internet niet! We doen een paar pogingen maar internet wil niet werken, we moeten over een paar uur maar terugkomen. Dan doen we eerst maar wat boodschappen.

Ondertussen gaan we dan maar zelf alvast wat dingen uitproberen. We beginnen met starten van mijn motor. Een onwijze zwarte pluim heeft dat tot het gevolg. Daarna halen de motoren uit elkaar en stoppen mijn CDI unit in Sander zijn motor. We starten zijn motor en wachten af. Geen zwarte rook. CDI unit dus niet kapot?

Dan gaan we eens kijken naar de bougie kabel, die ziet er toch niet heel best uit. Hij is duidelijk al een paar keer ingekort want ik heb geen speling meer in de kabel zitten. Op Sander zijn motor zit er een grote bocht in de kabel, die is dus veel langer. Sander kijkt nog eens goed naar de kabel en naar de bobine en sluit alles weer aan. Nog maar eens kijken, misschien zat de kabel niet goed in de bobine? We starten de motor maar die start nu helemaal niet meer. Hij hoest en braakt zwarte rook uit maar slaat niet aan. Wel een paar keer doffe knallen uit de uitlaat.

We bekijken de motor eens goed. Benzine slang juist aangesloten, vaccuum aangesloten, bougiedoppen zitten allemaal goed. Waarom slaat hij niet meer aan? We proberen en proberen maar de motor wil niet meer aan de praat.

Tijd om hulp in te schakelen. Gisteren zei de man van het hotel dat hij een goede mechanicien wist. Iemand die verstand had van grote motoren zoals de onze. Lijkt ons sterk aangezien het feit hier geen grote motoren zoals de onze rond rijden maar goed we hebben geen keus. Ik vraag de man de mechanicien erbij te halen.

Een tijdje later arriveren de mechanicien en 2 hulpjes. We leggen het probleem uit en ze duiken meteen op de bougies af. Hoeveel bougies? 4 meneer, 2 per cilinder. Hoeveel cilinders, 2? Ja meneer 2 cilinders. De mechanicien test de eerste bougie, dat doet hij door de bougie uit de cilinder te draaien, tegen het blok te houden en dan te starten. Als er vonkjes overschieten is het goed. De eerste bougie werkt, in die hadden we ook eigenlijk alle vertrouwen. Bougie nummer 2, onze probleem aansluiting waar de kabel ook niet goed van is. Die bougie doet niets. Ik geef 1 van onze 4 reserve (tweedehands) en hij test die, ook stuk. Nog een andere dan, ook stuk. Het gaat ons toch echt een beetje ver dat al onze reserve bougies stuk zijn. Wij zeggen het ligt aan de kabel. De man test de bobine maar die werkt gewoon. Kabel is dus niet stuk. Sander schroeft een bougie uit zijn motor, die werkt. We stoppen hem in mijn motor en we starten. Nu doet de motor het weer! Zie je bougie stuk. Hij zegt tegen een van zijn hulpjes om bougies te gaan halen. Ik haal snel wat geld en wil met het hulpje naar de markt lopen als de mechanicien zegt nee we gaan wel met de motor, kunnen we hem meteen testen. Hij rijdt hem van de middenbok en gaat keren. Maar meneer u kunt niet zomaar op mijn motor rijden! Dit is geen 125 CC gevalletje! Nee weet hij geen probleem hij kent onze motor. Maar meneer moet er dan geen zadel op???? En de knipperlichten hangen te bungelen, zo kun je niet gaan rijden. Meneer staat erop een proefrit te maken. Wij maken dus snel de motor in orde, zadel erop, knipperlichten even vast plakken zodat ze niet tussen de spaken kunnen komen. Meneer stapt op en gaat al bijna om. Hij rijdt de poort uit, of tenminste doet een poging maar ik geef nog ff een zetje zodat hij boven komt. Dit ziet er niet goed uit. Zegt hij tegen het hulpje, pak het geld aan en spring maar achterop. Ik grijp in, meneer laat Sander maar rijden maar u gaat niet rijden. Jawel geen probleem. Nu ligt hier voor het hotel 1 grote zandbak en geheid als meneer op het asfalt al amper overeind blijft dat hij in het zand onderuit gaat. Ik heb hier geen zin in en zeg tegen de meneer dat me dit toch echt geen goed plan lijkt. Meneer doet een kleine poging nog te rijden maar zet dan de motor maar uit. Ik ga op pad met het hulpje, lopend, om nieuwe bougies te halen.

We lopen naar een winkeltje en kopen er 2 nieuwe bougies. Uiteraard niet ons merk en type nummer maar ja veel keus hebben we niet. Onderweg klets ik een beetje met het hulpje. Hij zegt dat de mechanicien echt wel grote motoren kent, hij rijdt namelijk altijd zelf op een grote motor van Point Noire naar Brazzaville. Op een 250 cc motor! Ehh meneer, onze motoren zijn 600 cc dat is nog wel een tikje zwaarder. Bovendien wegen onze motoren 200 kg als je dat niet gewend bent rijdt je daar niet zomaar op weg. Hij kan het niet geloven, 600 cc? 200 kg? Wat is dat voor een motor? We keren terug en zien dan de motor weer beneden op de oprit staan. Sander vertelt me later dat de mechanicien en het andere hulpje die samen met veel zwoegen weer beneden hebben gekregen. Sander heeft nu even enkel toegekeken. Ze moesten daarna wel toegeven dat onze motoren toch wel erg zwaar zijn.

De mechanicien pakt de nieuwe bougie aan en zonder blikken of blozen schroeft hij hem in de motor. Wat nou kijken of de afstand voor de vonk correct is? Wat nou kopervet op de schroefdraad zodat je bougie niet vast komt te zitten? Daar doen ze hier niet aan hoor! Bougie erin, kap erop en starten die hap. En jahoor mijn motor doet het weer. We betalen de mechanicien en bedanken hem vriendelijk. Als hij weg is ga ik weer op pad, nu eerst om nog 6 van die bougies te kopen. Wij hebben namelijk geleerd dat je alle bougies tegelijk moet vervangen. En dan hebben we ook graag nog een werkend reserve setje dus daarom nog 6 erbij. Sander schroeft de nieuwe bougie eruit en meet de afstand en smeert hem in met kopervet. Daarna vervangt hij de overige 3. Daarna gaat de tank er weer op en starten maar. De motor start en het zwarte is inderdaad veel minder (wel nog een beetje maar dat is te verklaren door de choke die vol open staat). Na een tijdje pruttelen slaat hij echter af. En weer wil de motor niet meer aan slaan.

Wederom vloeken dus. Nog eens goed kijken, zitten de benzine slangen goed? Ja zitten goed. En dan opeens valt Sander zijn oog op de benzine kraan. Die staat op OFF. Niet goed dus. Kraan open draaien en dan start mijn motor weer. Het stationair toerental goed zetten gaat niet echt. Omdat de motor koud is kan het al eigenlijk niet en we worden dan ook beloond met een steeds oplopend of steeds aflopend toerental. Het stellen moeten we maar een keertje doen als de motor warm is.

We doen ook meteen weer de schoonmaakbeurt. Beide luchtfilters worden weer schoongeblazen en we maken ook meteen weer een set nieuwe carborateur filters. Deze keer net iets grotere zodat ze het bakje volledig bedekken.

Als we met alles klaar zijn is het al weer 15 uur. We besluiten nu ook meteen dan maar mijn koffersluiting te laten fixen. Met de koffer lopen we naar een timmerman. Die heeft een hamer en samen timmeren we de sluiting weer een beetje in model. We bedanken de timmerman en testen de koffer, de sluiting sluit nu weer goed.

Nu weer iets van ons lijstje is gaan we maar nog even internetten. We pakken de laptop en vertrekken naar het cyber cafe. Daar zien we dat Ton geantwoord heeft. Combinatie spanningsregelaar en CDI kan een oorzaak zijn. Verder nog wat nuttige tips met hoe we de bougiekabel kunnen testen. Gelukkig kunnen we meteen antwoorden dat het probleem hopelijk opgelost is. We proberen meteen onze blogsite ook weer bij te werken maar dat is een kansloze onderneming. Blogspot laden dat gaat niet met deze snelheid.

Na het internet uurtje brengen we de laptop terug naar het hotel en gaan op jacht voor ons diner. We lopen terug naar het tentje waar we gisteren gegeten hadden maar waar vanmiddag nog het bord stond met menu de jour (weliswaar van gisteren) staat nu niets meer. Ook zijn alle tafels en stoelen weg. Hier kunnen we dus niet meer eten vandaag. We lopen nog wat verder en vragen bij andere restaurantjes. Echter niemand heeft iets met rijst of met pasta. Alles is met brood, manioc of fufu. Dat iemand manioc kan eten is mij echt een raadsel maar goed iedereen hier eet dat. Fufu is Ghanees, in Ghana hebben we het wel gegeten maar het is eigenlijk alleen goed weg te krijgen met een flinke portie saus. Met een gezouten vis lijkt mij dat dus geen goede combi. We lopen dus maar weer terug naar het hotel en besluiten zelf maar een maaltijd in elkaar te draaien. Pasta met ham/kaas saus en een blikje luncheon meat erdoor. Geen 5 sterren maaltijd maar het vult wel!

Read more / Nederlandse versie »

Zand en motoren geen goede combi

Van Mindouli, Republique Congo naar Kinkala, Republique Congo
We halen wat brood en ontbijten eerst rustig. Daarna besluiten we eerst maar de luchtfilters weer eens schoon te maken en bedekken we de luchtinlaat met panties. Voor de luchtfilters loop ik met een meneer naar de lokale garage waar ze een compressor hebben. Meneer praat redelijk goed Engels (erg goed voor hier zelfs) hij verteld dat dat is omdat hij een tijdje in Ghana gewerkt heeft. Vermoedelijk tijdens de oorlog hier.

Als de filters schoon zijn en de luchtinlaat afgedekt is vertrekken we. Sander staat reeds op reserve maar tot Kinkala is het slechts 61 km. Voor de zekerheid hebben we de 3 liter uit de jerrycan in de motor gegooid.

Bij het verlaten van het dorp kom je langs een checkpoint, we melden netjes dat we van Mindouli naar Kinkala gaan en mogen door. Het zand rijden kan weer beginnen! Niet veel verder moet ook ik naar reserve toe. Daarnaast rijdt Sander zijn motor deze keer onwijs beroerd. Hij heeft nu last van een motor die inhoud. We denken dat het door de panty komt en besluiten die weer te verwijderen. We stoppen dus weer, schroeven de kap eraf, verwijderen de panty bij Sander zijn motor en daar gaan we weer. Een tijdje gaat het goed maar dan begint de motor weer in te houden. De mijne begint ondertussen ook hetzelfde probleem te vertonen. Misschien is het dan de panty en het feit dat we over een bugelpiste rijden. Dat in combinatie met niet heel veel benzine zorgt er misschien voor dat de benzine teveel klotst in de tank? We durven niet echt verder te rijden en stoppen dus maar weer. We verwijderen ook de panty van mijn luchtinlaat en keren om.

Bij de checkpoint melden we nu maar weer dat we motorproblemen hebben en daarom terug zijn. Gelukkig mogen we weer door. We rijden naar de eerste plaats waar ze benzine in flessen hebben (het enige wat hier te krijgen is) en bestellen 15 flessen. Ze proberen nog ons wijs te maken dat de benzine 1000 per liter kost maar daar trappen we niet in. Toevallig heeft meneer mij vanochtend verteld dat de benzine hier 800 per liter kost. Ik stem dus af 12.000 voor 15 liter en daar gaan we dan. 6 liter in Sander zijn tank, 3 in de jerrycan en 6 in mijn tank. Ik geef 15.000 bij het afrekenen en krijg 2.000 terug. Ehh en nu nog 1.000 meneer. Ohh krijg ik die niet om een biertje te kopen? Hij heeft ons toch een gunst bewezen door benzine voor 800 te verkopen in plaats van 1000? In mijn gebrekkig Frans leg ik uit dat ik weet dat de benzine hier 800 kost en niet 1000 en dat in Kinkala bij het tankstation de benzine 600 is dus dat ze al 200 per liter winst maken. Ze geven het dan ook maar op.

We keren weer om en passeren voor de derde keer het checkpoint. Deze keer hoeven ze niets van ons te weten en mogen we zo door. Voor de derde keer moeten we ook over een heel vervelend bruggetje. Onwijze sporen dicht bij de rand en uiteraard is er geen reling. Ik vond de eerste 2 keer al reuze spannend en als ik afrem om het bruggetje een derde keer te passeren valt opeens de motor uit. Nieuwe tik van mijn motor, hij draait veel te laag stationair en slaat daardoor af. Sander klooit wat met de schroef om het stationair bij te draaien en dan schiet hij opeens door naar de 3000 toeren. Dat is weer veel te veel. Het lukt maar niet om hem goed af te stellen. Uiteindelijk laten we het maar voor wat het is, iets aan de lage kant maar hij slaat nu niet meer af.

De weg is niet beter dan naar Mindouli, en helaas nu ook veel vrachtverkeer waardoor het zicht soms 0 is. We sukkelen langzaam naar Kinkala toe onderweg balend dat mijn motor zo raar doet. Hij begint nu ook zwarte rook uit te braken. Ergens in een zandbak doe ik dan ook nog maar eens waar ik zo goed in ben.

Voor de verandering ben ik nu wel een keer op de andere kant gevallen.

Een stuk verderop hebben we even een plas pauze als we ontdekken dat de klem van mijn koffer los zit. Ik weet echter zeker dat ik die vanochtend vastgemaakt hebt. Wat blijkt nu, door al mijn vallen is de klem zo verbogen dat hij zonder sleutel te gebruiken open en dicht kan. Ik duw hem dus maar weer dicht. Weer iets om in Kinkala naar te kijken.

Aangekomen in Kinkala zoeken we eerst een tankstation. Als ik iemand vraag waar die is gaat het toerental van mijn motor weer opeens sky high. Ik zet snel de motor uit. Meneer legt uit waar het tankstation is en we starten weer en rijden erheen. Het probleem is nu constant, zodra ik stationair draai schieten de toeren de lucht in. We tanken de motoren af en zoeken een hotel. Dan blijkt ook dat het al 14 uur is. Eerst maar lunchen en daarna moeten we toch gaan denken over wat er mis is met de motor.

We besluiten een mailtje naar Ton van Pharaobike te sturen om om raad te vragen. Ondertussen bezinnen wij ons ook over wat we moeten. In Kinshasa is een Yamaha dealer die zou iets moeten kunnen met mijn Honda. Maar ja Kinshasa is in DRC, hier 75 km vandaan via een ferry en grens waarvan iedereen je afraad die te nemen. Als je omrijd is het ruim 300 km, kan mijn motor dat nog wel aan?

We bezoeken een cyber cafe voor te mailen en op internet naar oorzaken te kunnen zoeken. We komen tot het rijtje: CDI-unit stuk door een verrotte bobine, bougie stuk, gaskleppotentiometer stuk. Wat ergens niet te vinden is, hoe test je of zo een onderdeel stuk is?

We gaan terug naar het hotel ondertussen is het alweer donker. We gaan dus maar op zoek naar een restaurant. Maar ook dat gaat niet soepel in Kinkala. De restaurants zijn dicht, hebben geen eten of hebben enkel iets met manioc of brood. Rijst of pasta vinden we nergens. Uiteindelijk wil wel iemand pasta voor ons maken, spaghetti simple. We zijn echter bang dat simple betekend enkel spaghetti slierten en besluiten dus maar zelf te koken. Op de terugweg zien we nog een bord menu de jour. Het is er reeds donker maar ik zie tafeltjes. We lopen erheen en vragen of we kunnen eten. Ja hoor wat wil je? Ehh is vis met rijst mogelijk? Geen probleem ga maar zitten duurt wel eventjes. De keuken wordt voor ons geopend en een half uurtje later zitten wij aan 2 borden rijst met vis en wat groenten en een erg lekkere saus.

Als we ons eten op hebben krijgt Sander opeens onwijze hoofdpijn en een gloei-boei. We gaan dus maar snel terug naar het hotel waar hij lekker het bedje in kruipt en gaat slapen.

Read more / Nederlandse versie »

Unicum, Sander begint met zandhappen!

Van Dolisie, Republique Congo naar Mindouli, Republique Congo
Wat hebben we vandaag geleerd? Ten eerste als je vraagt aan iemand hoe is de weg naar, vraag dan ook hoe is de weg er vandaan? Ten tweede als je vraagt wanneer begint het asfalt vraag dan ook hoe lang gaat het asfalt door? Verder werd dit een memorabele dag een dag waarin ik lang de hoop had dat voor het eerst enkel Sander van de motor valt. Helaas haal ik hem aan het eind van de dag met 2 valpartijen in. Vandaag hebben we gereden de route national 1 van Republique Congo (niet te verwarren met DRC).

Poging 2 om Dolisie te verlaten. Wederom pakken we de tent in en verlaten Centre Sala Ngolo. We hebben besloten nog even te wachten met de luchtfilters extra te beschermen tegen stof met panties. Vandaag gaan we toch enkel asfalt rijden. De banden zijn ook weer op normale spanning. We gaan naar Kinkala dat is gewoon de hoofdweg van Congo volgen die gaat van Point Noire naar Brazzaville. We rijden Dolisie uit en komen weer langs het oude bord Brazzaville rechts af. Duidelijk een wat ouder bord en als je naar rechts kijkt zie je een gravel weg. Die weg gaan we dus niet nemen, we weten al dat een stuk vederop op de rotonde weer een afslag naar Brazzaville komt een nieuwere.

We rijden naar de rotonde en slaan daar rechts af. Een stuk verderop zijn mannen aan de weg aan het werken. Ze zijn de middenstreep aan het wegbikken. Ze zitten plat op hun billen met een hamertje te tikken, 10 meter verderop zit de volgende en dat gaat een meter of 200 zo door. Zie je precies wat je doel van de dag is want iedereen werkt naar zijn voorganger toe.

Dan opeens is het asfalt op. We stuiteren omlaag het gravel op. Ehh mensen? Waar is het asfalt? Dit is de hoofdroute die de 3 grootste wegen van Congo met elkaar verbind! Nou ja gravel dan maar, een beetje hard aangereden gravel rijdt eigenlijk net zo fijn als asfalt. Na 50 km, die soms erg stoffig en ook een beetje zanderig zijn, zien we opeens een afslag opdoemen! Naar links en rechts gaat asfalt, rechtdoor gaat gravel. Garmin zegt dat we rechtdoor moeten. Dat kan toch niet goed zijn, als hier asfalt ligt zullen we toch wel links of rechts moeten? Toevallig komt er net een auto aan. De man vertelt ons dat rechts doodloopt en links naar Sibiti gaat. Rechtdoor is de weg, en de enige weg, naar Brazzaville.

Wij duiken maar weer het gravel pad in en rijden door. De weg wordt nu ook smaller. Ze kunnen toch niet menen dat dit de weg naar Brazzaville is? De weg wordt nu ook zanderiger..

De kleur van de weg verandert steeds, je hebt gele stukken, zuurstokroze stukken, tennisbaan rode stukken en grijze stukken. De chinezen zijn hier ook flink bezig. Ze zijn een nieuwe weg aan het aanleggen. Die is nu verhard gravel. Vaak mogen we over dit gravel rijden inplaats van de echt onwijs zandigere oude weg. Op sommige stukken doet echter niemand de poort open en dan rest ons niets anders dan samen met onze andere weggebruikers het zand in te duiken. Als er iemand voor je rijdt of je tegemoet komt zie je zowat niets.

We lunchen ergens langs de weg. Tenminste we doen een poging. We stoppen, parkeren de motoren, doen ons protectievest uit, zetten de koffers neer, smeren een broodje en dan komen de bijen. Vooral Sander wordt bestookt. Hij loopt op en neer over de weg maar de bijen blijven hem volgen. We eten dus maar snel ons broodje op en besluiten de tweede op een andere plek op te eten. We pakken weer in en verlaten het bijennest.

De nieuwe weg gaat om Madingbou heen. Uiteraard staat nergens een bord van hier moet je dan afslaan. We zien wat hutjes staan maar veel meer dan dat niet. We hebben nu 109 km afgelegd, het is 13:30 en tot Kinkala is het nog 170 km volgens de kaart. Op de kaart staat ook dat een stuk voor Kinkala (iets van 70 km) de weg van partially improved naar volledig rood (main route) gaat en met een dikke zwarte streep aan de zijkant (asfalt dus). We besluiten door te rijden.

We gaan verder over route national 1 van Congo. We zien zand, veel zand, we zien fez-fez als je daar doorheen rijdt voelt het aan als water wat over je schoenen stroomt. Als je erin gaat staan zak je erin weg en dat voelt weer aan als in een dikke berg zachte modder te gaan staan. Raar spul hoor dat fez-fez.

Dan opeens hoor ik voor me, he motor waar gaan we heen? Daar wil ik niet heen en boem. Sander is onderuit gegaan!

Ik parkeer mijn motor op een nog hard stukje grond en loop erheen. We zetten zijn motor weer overeind, ondertussen zwalken 3 brommertjes ons voorbij, die komen hier toch ook niet soepel doorheen! Sander stapt weer op en ik loop terug naar mijn motor. Ojee Marianne gaat ook proberen hier te rijden, dit gaat wat worden. Maar tegen alle verwachtingen in krijg ik mijn motor boven! Met nog niet eens al te veel rare capriolen! Ik leer het misschien toch nog wel eens.

We rijden weer door. Van de chinezen ondertussen weinig spoor meer dus het gaat steeds langzamer. Er komt steeds vaker zand en steeds meer zand. Daarbij heb je soms stukken dat ziet eruit als zand maar het is een harde bulten parcours. Dat rijdt misschien nog wel lastiger. Sander rijdt ergens door een dorpje langs de huizen af in plaats van over de 'weg'. Hij zegt nog hier ligt geen zand maar ja ik kom de heuvel niet op dus ik blijf maar op de 'weg'. Kan Sander eindelijk eens een fimpje schieten terwijl ik door het zand ploeg. Maar ook hier komen we zonder valpartijen uit.

We komen ergens door een soort dorp of stadje, in het centrum ligt ook enkel zacht zand en Sander stopt maar eens. Meneer vraagt hij, waar begint het asfalt? Oh niet ver meer zegt meneer. Na het centrum. En ja hoor na het centrum ligt er inderdaad asfalt. Jammer dat meneer alleen niet zegt dat het maar een kilometer of wat duurt, daarna zit je gewoon weer lekker in het zand.

Lang heb ik dus de goede hoop dat het de eerste dag wordt van onze reis waarin enkel Sander onderuit gaat. Het wordt echter later en later en we komen maar nergens. De vermoeidheid zal toegeslagen zijn. We rijden ergens een berg op, het is niet eens heel zacht de grond maar er zitten wat venijnige harde stukken in die je motor een kant op dwingen. Ik raak iets, of doe iets en boem daar lig ik onderuit. Helaas deze keer niet al te zachtzinnig, ik reed niet hard maar met 30 km per uur schijnt het er toch niet heel fraai uitgezien te hebben. Toevallig is dit ook een auto parkeerplek en er zijn wat locals. Drie sprinten op me af. Gaat het goed? Jahoor meneer prima ik ben niet hard geland hoor. Maar nu u hier toch bent, kunt u helpen mijn motor overeind te zetten? Ondertussen is Sander ook al aan het terug lopen en die rijdt mijn motor even de berg op terwijl ik iedereen nog maar eens geruststel, niets aan de hand geen zeer gedaan gewoon eventjes omgevallen. Doe ik vaker mensen!

We gaan verder, soms is het net spoorzoeken, hier staat een bord mag je niet in, daar staat een pijl. De chinezen zijn bezig maar ze hebben pas enkel borden gezet, het ene berg pad ziet er niet beter uit als het andere. We gaan soms akelig stijl omlaag en omhoog, we kiezen ook regelmatig maar gewoon een pad, het lijkt allemaal op hetzelfde uit te komen dus dan maakt het niet uit.

We komen weer op een wat makkelijker stuk en kunnen weer even doortrekken naar de 5de versnelling. En dan komt het gemene, opeens zonder waarschuwing wordt het weer een stuiterpad. Snel gaan staan en goed kijken waar je heen moet. Gas dicht en vaart laten minderen. Echter het terugschakelen red ik niet meer dus ik weet al waar ik langszaam heen hobbel, de grond op. Als de motor afslaat is het over, gaan zitten en voetjes op de vloer zetten probeer ik wel maar voor de verandering is er geen grond onder mijn voeten ik val gewoon een tweede keer om.

Sander zet me weer overeind en daar gaan we weer. We moeten echt stoppen het is ondertussen bijna 18 uur, zometeen wordt het donker en zo gaan we Kinkala nooit halen. In de verte zie ik een blauw complex, duidelijk een complex van de chinezen die aan de weg werken. We stoppen bij het complex en vragen de guard, mogen we hier slapen? Hij roept zijn baas erbij, een chinees. Ook deze chinees spreekt geen Frans en geen Engels. Echt handig communiceren jongens? Ik gebaar wij tent en slapen hier? Maar hij zegt Mindouli, de guard zegt dat is maar 2 km verderop.

Het worden de 2 langste kilometers die we ooit afgelegd hebben. Twee kilometers met enkel zand. We komen aan in Mindouli en vragen de weg naar het hotel. Uiteraard vragen ze hier forse prijzen voor een kamer. We krijgen een mooie kamer te zien voor 25.000. Leuk mensen maar hebben jullie ook een goedkopere optie? Jahoor die is er ook, ander gebouw zit nog een hok maar er is water, een douche, een wc en een bed. Veel meer wensen we toch niet. TV en koelkast hebben we niets aan. Toegegeven, het bed is niet al te best maar dat ontdekken we pas later.

We laden uit en zetten alles in de kamer. Al snel lijkt het daar een zandberg.

We nemen een douche (toegegeven we zien er beide niet uit, volledig onder het rode zand) en gaan daarna op zoek naar eten. We eten uiteindelijk bij een ander hotel in het dorp, het heeft gewoon 2 hotels! Een bordje vis met rijst en saus. Een flinke portie! Daar waren we aan toe. Wel jammer dat ik 2 koppen heb die me aanstaren, ben ik niet zo'n fan van, maar het smaakt prima. Daarna doen we nog een biertje en dan vallen we uitgeput ons krakkemikkige bedje in.

Read more / Nederlandse versie »

We komen niet ver

Van Dolisie, Republique Congo naar Dolisie, Republique Congo
We beginnen de dag met ontbijten en de spullen in te pakken. Als alles opgeruimd is vertrekken we. Zodra we echter van het terrein af rijden merk ik dat mijn motor vreemd doet. Hij lijkt in te houden. Sander zegt dat kan kloppen de tank is eraf geweest dus we rijden verder. Als we Dolisie uit rijden is het echter nog altijd niet over. Ook doen we een paar keer wedstrijdjes optrekken en waar ik vroeger makkelijk won blijf ik nu ver achter. Ik mis vermogen in mijn motor!

Op een rustig plekje stoppen we en wisselen we. Sander rijdt een stukje op mijn motor. Na 2 keer de straat op en neer hebben we nog maar 1 oplossing. Terug gaan naar Dolisie, naar Centra Sala Ngolo en de motor helemaal uit elkaar halen.

We keren om en zijn binnen mum van tijd dus weer terug. We rijden meteen door naar onze kampeerplek en parkeren de motoren. Sander begint met lezen in het werkplaatshandboek wat het probleem kan zijn als je motor geen vermogen meer heeft bij veel toeren. Ik begin de motor uit elkaar te schroeven.

Het luchtfilter halen we eruit en die blijkt helemaal vol te zitten. Dat had ik niet verwacht want die hadden we in Ndende nog schoongemaakt! Feit blijft dat als je constant achter rijdt je beduidend meer stof vangt dan wanneer je voor rijdt! Ik ga op pad met het luchtfilter om ergens een compressor te vinden om het filter schoon te blazen. Sander begint ondertussen de banden nog maar eens te controleren.

Als ik eindelijk terug ben met een schoon filter gaan we verder. We pakken wat water en een spons want het lijkt erop dat zand en stof het probleem zijn. Grote schoonmaakbeurt dus. En meteen ook alle componenten die in het handboek staan controleren (behalve het CDI-unit daar valt weinig aan te controleren maar doet de motor hierna nog raar, ook daarvan hebben we een nieuwe bij ons). Luchthuis wordt verwijderd, motor kaalgeplukt, bougie controle, kleppen controle. Ik poets en doe de boodschappen. De carborateur filters zijn versleten. De ene kant is volledig vergaan en de andere kant zitten gaten in. De plastic kapjes zitten dan ook vol met zand!

Terwijl Sander de kleppen controleert ga ik opzoek naar bougies en nieuwe carborateur filters. Kansloze missie uiteraard als ze al geen 3 ampere zekering hebben. Ik vind bougies, en ja ze lijken inderdaad erg op diegene die wij hebben maar ja tis niet hetzelfde type nummer. Vaak niet eens hetzelfde merk. Ik vind maar in 1 shopje NKG bougies maar die hebben een ander type nummer. Gelukkig hebben we 4 reserve (wel reeds gebruikte) bougies bij ons. Sander draait die er dus maar in.

Voor de filter haal ik een stuk meubel schuim. Daarvan snijden we kleine rechthoekjes en voila, zie hier de nieuwe filters!

Het is al laat als de motor weer in elkaar zit. Sander maakt een proefrondje (na het luchtfilter was het al veel beter) en merkt nu geen rare dingen meer. Motor gefikst!

Nu het al te laat is om te rijden vraag ik Gabi nog maar eens toestemming de tent nog een keer op te zetten. Dat is geen probleem. Wij zetten dus op dezelfde plek als waar we vanochtend de tent ingepakt hebben onze tent weer op. Bedjes erin en klaar zijn we! Omdat het nu 17 is, een beetje vroeg om te gaan eten hier, doen we nog maar even een spelletje. Daarna kunnen we terug naar het tentje van gisteren voor het diner. We zijn er iets voor 19 uur. Weer te vroeg dus. Als we willen bestellen zegt de jongen dat hij de prijs van de vis niet weet. Hmm we willen zowiezo rijst maar of we vis willen of varken en hoeveel dat is afhankelijk van wat het kost. Na een half uurtje wachten vraag ik het nog maar eens. Ondertussen is er nog een vis soort bijgekomen, van deze kun je kiezen, wil je de kop of de staart? De andere vissoort is in zijn geheel 1500 CFA. We bestellen 2 van die vissen en 2 borden rijst. Na 1,5 uur wachten komt dan eindelijk onze vis en rijst! Sander is er dan al helemaal klaar mee. Maar wederom, het smaakt prima. En waarschijnlijk was 1 visje voor ons tweeen ook wel genoeg geweest maar goed wij ploegen dapper door en eten alles op.

Ondertussen is meneer van de kleine meid ook weer aangeschoven. Hij zit gezellig naast ons terwijl wij eten en daarna een biertje drinken. Zijn broer komt ook nog langs. Als ons eten op is, en ons biertje, nemen we nog een keer afscheid van meneer en gaan terug naar de tent.

Read more / Nederlandse versie »

Lekker luieren

Nog een dagje Dolisie, Republique Congo
Terwijl we zitten te ontbijten komt broeder Abel weer langs. Deze keer met een andere broeder uit Zwitserland. Broeder Abel vraagt of we koffie over hebben. Nou over hebben we niet meneer, maar uit deze beker is nog niet gedronken dus hier heeft u mijne, we zetten wel weer nieuwe. Terwijl broeder Abel mijn koffie drinkt en water voor de nieuwe aan het koken is maken we een praatje. De broeder uit Zwitserland weet nog wel een restaurantje waar je lekker kunt eten. Hij geeft de naam en hoe we er moeten komen.

Als we afscheid genomen hebben van de 2 broeders vertrekken ook wij. We gaan naar de ambassade van Angola. Vol goede moed gaan we op weg. Paspoorten, motorpapieren, pasfoto's, de kopietjes die niet te nat zijn geworden, alles hebben we bij ons. We kloppen aan en vragen weer aan de security, kunnen we hier een transitvisum voor Angola krijgen. Er zitten 2 mannen in het hok en de achterste vraagt waar we vandaan komen. Nederland meneer. Dan moet je die maar in Nederland aanvragen. Maar meneer ik ben niet in Nederland ik ben hier, met de motor! Maakt niet uit moet in Nederland. Prima meneer bedankt! We vertrekken weer. Hier gaat een visum dus niets worden.

We lopen terug naar de tent en bekijken de kaart nog eens. Wat gaan we doen? Gaan we door DR Congo all the way zonder proberen een Angola visum te regelen? Of rijden we nog naar Matadi? Daar schijn je wel aan een transit visum te kunnen komen. We besluiten weinig, eerst maar eens in DR Congo aankomen en misschien nog een keertje ergens op internet de laatste stand van zaken lezen en dan besluiten we wel of we via Matadi gaan of niet.

We besluiten wel vandaag hier te blijven. Het is nog vroeg maar we hebben toch geen zin meer om nu nog alles in te pakken. We gaan dus maar wat spelletjes rummicub doen. Als het lunch tijd is werken we een broodje weg en daarna gaan we wat wandelen. We gaan het restaurantje zoeken waar de broeder het over had. We lopen en lopen en vragen ook maar vinden doen we het in eerste instantie niet. Pas na bijna een uur lopen en zoeken vinden we het restaurant. Ergens ver weggestopt tussen wat huizen. Ze zeggen echter dat je pas om 20 uur kan eten, dat is wel laat. Dat zullen we toch wel verkeerd begrepen hebben hopen we? Op de kaart staan wel veel lekkere dingen. Het gerecht waar meneer het over had is echter 6000 CFA. Wel wat veel voor een maaltijd voor ons.

We lopen weer terug naar de tent (terugweg is maar een kwartiertje) en nemen een koude douche. Daarna doen we nog wat spelletjes.

Om 18:00 hebben we toch wel weer honger. We besluiten vast terug te lopen naar het restaurant, pas om 20 uur eten dat kan toch niet? Onderweg komen we langs een ander restaurantje. Daar lagen gisteren ook bergen met rijst of pasta en het zag er allemaal prima uit. Bovendien staat meneer de barbecue al op te stoken. We vragen wat meneer allemaal te eten heeft en wat het kost. Een bord met rijst kost 500 CFA een hele kip kost 2500 CFA, daarnaast heeft meneer ook vis en nog iets anders (wat op kip lijkt). We bestellen een hele kip en 2 borden rijst. Over 10 minuten is het klaar zegt meneer. Prima wij gaan zitten en doen een spelletje in de tussentijd. Een uur later is het dan eindelijk zo ver. We krijgen onze borden met rijst en daarna 2 borden met op ieder een halve kip. Blijkbaar is hier de rijst al een maaltijd en de kip een andere maaltijd. We hebben dan ook een beetje veel. De rijst smaakt echter uitstekend, er zitten groentes door en iets van een saus. De kip smaakt ook wel goed, niet de beste die we gehad hebben maar goed eetbaar. Alleen jammer dat als ze hier een kip halveren dat letterlijk met een botte bijl gebeurd. De hele kip zit nu vol met bot splinters.

Als we alle borden leeg hebben gegeten besluiten we in hetzelfde tentje ook nog wat te drinken. Hier hebben ze wel de Ngok koud liggen namelijk. We bestellen een biertje en dan komt opeens de man met het kleine meisje aanlopen. Meneer pakt een stoel en komt weer bij ons zitten. Hij bestelt er een biertje bij en stuurt iemand op pad om een pak chocolade koekjes voor het meisje te kopen. Sander en ik pakken de kaarten erbij en doen een spelletje kaarten. Dan komt er nog een man, hij kan wat Engels. Hello that is my brother. Ook hij pakt een stoel en gaat erbij zitten. Wij bestellen een tweede biertje en willen weer gaan kaarten. So where is my drink? Geen idee meneer wat heeft u besteld? Ik heb niets besteld ik heb geen geld jullie kopen bier voor mij. Nou meneer dacht het niet. Sander en ik kaarten verder. Ondertussen blaat meneer dat hij vluchteling is en naar Gabon is gevlucht en er is iets met Amerika. Erg gezellig maakt meneer het niet. Hij blijft maar roepen dat wij bier voor hem moeten kopen. Ook de meneer met de kleine meid vind het vervelend. Je kan niet zomaar iedereen van alles aftroggelen lijkt hij te zeggen. Maar ja dat stopt de andere man niet. Die ratelt maar door; vluchteling, Gabon, Amerika, hij is terug”gekomen” maar zijn broeder zit nog daar. Het enige wat nu ineens anders is, is zijn naam. Hij stelt zich nog eens voor, maar ditmaal met een andere naam dan waar hij zich in eerste instantie mee heeft voorgesteld. Onze namen is meneer alweer vergeten. Na een tijdje heeft meneer met de kleine meid er blijkbaar genoeg van. Hij geeft zijn halve biertje aan de andere man, neemt afscheid van ons en vertrekt. Als niet veel later ons potje jokeren af is, maken we ons biertje ook maar op en verlaten de vervelende man. Wel jammer want we zaten er best lekker en gezellig met meneer met de kleine meid tot onze 'vluchteling' aankwam.

Read more / Nederlandse versie »

Zoek het electrische lek

Een dagje Dolisie, Republique Congo
Vandaag blijven we hier, we moeten uitzoeken wat er mis is met de motor. Bovendien is er ook niets mis met ons kampeerterreintje hier in Dolisie.

Ik zit 's-ochtends buiten wat te computeren als Gabi langskomt. Gabi is de man die gisteren zei dat we hier gratis konden kamperen. Omdat hij zo aardig is krijgt hij vast wat geld voor bier? Daar ontbijt hij namelijk mee (en met hem vele andere Afrikanen). Hoe kunnen we nee zeggen, we mogen hier tenslotte gratis kamperen. Ik geef Gabi 2000 CFA en daar is hij zeer blij mee.

Als ook Sander wakker is halen we wat brood en gaan ontbijten. Dan komt broeder Abel langs die had ons dit adres, in Libreville, gegeven. We maken een kort praatje en dan vertrekt meneer weer. Na het ontbijt begint Sander aan mijn motor en ga ik eerst maar eens afwassen. Daarna ga ik op zoek naar een multimeter voor Sander. Maar ja moet je eens proberen een multimeter te regelen als je geen Frans kunt. Helaas is de school voor auto-mechanicien dicht. Ik vraag een man en na een tijdje begrijpt hij wat ik zoek. Samen gaan we naar de directrice en die pleegt wat telefoontjes. Helaas is de man van de auto garage op vakantie. Dan bedenken ze dat er hier ook een electricien rondloopt. Ze vragen de electricien en jahoor die heeft een multimeter en uiteraard mogen we die lenen.

Eerste controle is de accu, de multimeter geeft aan dat daar gewoon 12 volt op staat, dat ondanks het feit dat de Koso nu weer 6 volt aangeeft. Terwijl Sander verder zoekt ga ik wat kleren wassen.

Volgende constatering, de zekering waar de Garmin en de Koso samen op zitten is weer geklapt. Dat zou betekenen dat er toch iets mis is met de Garmin of de Koso. Als Sander uit zijn motor de zekering van de Garmin en Koso weghaalt geeft ook zijn Koso nog maar 6 volt aan. Dat verklaart dus de inconsistentie tussen de spanning op de accu en de spanning die Koso aangeeft.

Sander meet de Garmin door en de Koso maar kan verder geen oorzaak vinden waarom de zekering steeds klapt. Er moet ergens sluiting ontstaan maar waar? Hij besluit om de Garmin houder en de 12 volt aansluiting waar deze op aangesloten zit van de motor af te halen. Mijn Garmin is toch al stuk. De Koso laten we zitten. Als er een nieuwe zekering in zit kunnen we in de gaten houden of de Koso kortsluiting veroorzaakt of dat het de Garmin was.

Als ik klaar ben met kleren wassen is Sander nog bezig. Dan maar het volgende huishoudelijke klusje, schoenen poetsen ….. met een tandenborstel.

Als zowel mijn als Sander zijn schoenen gepoetst zijn wordt ik erop uit gestuurd om samen met de buurman hier op het terrein een nieuwe zekering te gaan kopen. Doe maar 3 van 3 ampere en nog een paar kleinere. Ik vertrek met de buurman (Louis) naar het centrum. Voorbij central marche zitten veel autozaakjes. We komen bij nummer 1, Louis zegt ik zoek zekering 3. Wat krijgt hij? Drie zekeringen, 2 blauwe en een gele. Nee zegt Louis 3 ampere. Dan moeten we maar aan de overkant vragen. We gaan naar de overkant en de man pakt de kapotte zekering van ons aan. Waar staat de 3 voor? Ik zeg 3 ampere. Nee zegt de man die 3 is een Europeese indicatie dat staat ergens voor. Ja meneer voor 3 ampere. Nou dat kan niet hoor het kleinste is toch zeker 10 ampere? Hij heeft 10, 15, 20, 25 en 30 ampere voor mij. We bedanken meneer en gaan verder. Dan roept hij ons terug, hij heeft een 5 gevonden. Die hebben ze niet nodig en verkopen ze nooit, ik mag hem dus voor niets hebben.

Louis en ik lopen verder. Nadat we bijna alle winkeltjes van Dolisie bezocht hebben moeten we het opgeven. Zekeringen van 3 ampere hebben ze hier niet. De mensen hebben zowiezo niet heel veel kaas gegeten van zekeringen. Dat het getal voor ampere staat weten vele al niet maar dat iedere ampere aantal zijn eigen (universele) kleur heeft dat heeft nog niemand ontdekt. Deze groene is 30, deze groene is 30 even kijken hier heb ik er nog een, een groene, oh ook 30.

Als ik weer terug ben bij onze tent is het alweer 12:30. Sander dacht ondertussen al dat ik verdwaald was. We bedanken Louis en de electricien en ruimen de spullen op. Met de nieuwe 5 volt zekering en de ene van 3 volt die we nog hadden moeten we het maar doen. Oorzaak van de motorproblemen zal dan toch geweest zijn dat ik geen benzine meer had. De 6 volt van de Koso is te verklaren met de kapotte zekering. Sander heeft ondertussen dan ook mijn oude spanningsregelaar maar weer teruggezet.

Na de lunch gaan we even buurten bij de ambassade van Angola. Die zit hier in de straat. De man zegt zeker kun je hier een visum krijgen maar kun je morgen tussen 8 en 9 terugkomen? Tuurlijk meneer komen we morgen terug. Dan maar weer terug naar de tent en wat spelletjes spelen. Dat doen we tot het etenstijd wordt. Dan lopen we weer richting central marche op zoek naar een restaurant.

Een restaurant vinden blijkt hier lastiger dan ooit. We vinden er na lang zoeken 1 maar die is pas om 19 uur open (het is 18:30) we lopen dus maar even verder. Dan zien we nog een senegalees restaurant. Echter heeft hij geen senegalese gerechten en bovendien enkel viande met manioc of met brood. Nu zijn wij al huiverig voor viande (vlees en dat kan dus alle stukken van alle beesten zijn) en ook van manioc zijn we niet wild. Vlees met brood vinden we ook niet echt een diner. We lopen dus maar terug naar het eerst gevonden restaurantje want ondertussen is het 19 uur. Mevrouw heeft de barbecue ondertussen opgestookt en heeft de keus uit kip, vis of een brochette van het een of andere dier. Daarbij krijg je wat salade en dat is het. Geen rijst, geen spaghetti, geen friet. We bestellen maar 2 kippetjes met salade en mevrouw regelt nog wat brood voor ons voor erbij.

Na het eten, de salade was erg lekker, gaan we terug naar het barretje waar we gisteren zaten. We bestellen Ngok. Koud of niet? Ja meneer koud. Meneer komt terug die heb ik niet meer. Doe dan maar Primus (ander bier van Congo) die heeft meneer wel. We drinken de Primus en na een tijdje willen we een tweede. Ik geef Sander weer 650 mee en hij gaat naar binnen. Ngok is op, Primus is op. Ze hebben wel ander bier maar alles is duurder. Uiteindelijk krijgt hij het derde bier van Congo mee, de Turbo King. Die is eigenlijk wel duurder dan 650 maar hoeveel dat wordt Sander niet duidelijk. We delen de Turbo King, dit is een bruin bier maar verbazingwekkend genoeg je proeft totaal geen verschil tussen de Primus, Ngok (beide gewoon pils) en de Turbo King! Als we ook dit biertje op hebben is het tijd om terug te keren naar ons tentje.

Read more / Nederlandse versie »

Zandhappen

Van Nyanga, Republique Congo naar Dolisie, Republique Congo
Na onze eerste nacht in Congo ontbijten we en vertrekken we. Een douche zit er niet in, er is geen water. Er is ook geen stroom dus er is ook niet veel licht in de badkamer. Stroom hebben we enkel gisteren even gehad tussen 20 en 23. We ontbijten dan ook maar buiten want daar is het lichter.

Als alle spullen zijn ingepakt en opgeruimd vertrekken we. Ons plan is in Kibangou te stoppen om brood en water te kopen en dan onderweg te lunchen en dan doorrijden naar Dolisie. Volgens een meneer die we gisteren spraken is dat 6 uur rijden, maar hij zei er wel bij dat hij snel rijdt. Meneer zei trouwens ook dat het stuk naar Nyanga het moeilijkste was. Tot nu toe bleek meneer redelijk accurate beschrijvingen van de weg te geven dus wij vertrouwen er op dat dat zo blijft.

We verlaten Nyanga maar merken in het begin niet veel verschil tussen de weg voor Nyanga en de weg na Nyanga. Eigenlijk was zelfs het laatste stukje naar Nyanaga beter dan dat het hier is. Soms halen we de 40 km/uur en soms moeten we langzamer rijden. Zo sukkelen we voor ons gevoel urenlang door. Als we eindelijk in Kibangou aankomen heeft Sander honger en zijn we al best wel uitgeput. Het moet dan ook al lang lunchtijd zijn. In het dorp zoeken we brood, dat is helaas al op, er is nog 1 klein broodje wat we dan maar meenemen. Echt veel water is er ook niet en wat er is is duur. Toch maar even 1,5 liter meenemen want onze voorraad is aardig op.

In het dorp komen we ook weer meneer tegen! Die is vandaag met de auto op pad van Nyanga naar Point-Noire. We maken een praatje en ik kom te weten dat meneer Congolees is, in Nyanga woont en vooral veel op en neer reist. Wat ons wel verbaasd is dat hij gisteren zei dat je over de weg niet met een auto kan reizen en dat hij hier nu met de auto is (OK hij vraagt ook of we een pomp hebben dus misschien heeft hij zich ook al een lekke band gereden), daarnaast zegt hij nu dat hij niet met de motor verder reist hier omdat hij over het zand niet kan rijden. Zand meneer? Waar zand? Tot slot verteld hij nog dat het nog 10 a 20 km lastig blijft en dat het dan beter wordt. Jaja die hebben we eerder gehoord.

We nemen weer een keer afscheid van meneer en vertrekken weer, op zoek naar een lunchplek. Laten we eerst een kijken hoe laat het is, en dan blijkt dat het pas 10:45 is! Zo traag zijn we dus toch niet geweest! Het voelde alleen zo.

Terwijl Sander kijkt hoe laat het is verandert ook de weg ineens drastisch. Zacht zand! Veel zacht zand! Sander zwalkt zich een weg door de zandbak heen. Ik doe ook een poging en kom tot halverwege. Daar neemt mijn motor opeens een afslag en dus lig ik weer eens op de grond. Sander zet de motor weer overreind en daar gaan we weer.

Ik rijd zelf mijn motor de rest van de zandbak uit. Niet bepaald op een fraaie manier maar ik blijf overeind! Goede oefening voor DR Congo! Sander maakt ondertussen een filmpje van mijn zand avonturen, denkt hij. Als ik door de zandbak heen ben blijkt dat hij niet aan het opnemen was.

We rijden nog een eind door tot het eindelijk lunch tijd is. Onderweg komen we nog wel wat zand tegen maar niet zo erg meer als de zandbak waar ik onderuit ging. De omgeving die we zien is wel heel mooi, heuvelachtig. De heuvels zijn bedekt met gras en ervoor liggen uitgestrekte savannas. Net voor de lunch stoppen we nog bij een waterpomp voor nog wat extra water om te kunnen koken. Bij gebrek aan brood gaan we namelijk lunchen met noodles. Een vrouw pompt voor ons wat water in de fles en we kunnen weer door.

Een stukje verderop vinden we een rustig plekje voor de lunch. We beginnen met water koken en maken een bord noodles. Daarbij delen we het ene kleine broodje wat we gekocht hebben.

Na de lunch gaan we verder, we hoeven nog maar 50 km tot Dolisie. 24 km voor Dolisie begint mijn motor kuren te vertonen. Ik sla steeds af als ik opschakel. Kan toch niet zijn dat de benzine op is? Sander moet altijd het eerste naar reserve toe. Ik start en rijdt door, na een tijdje slaat de motor weer af. Dan moet Sander naar reserve, zal mijn benzine toch op zijn? Ik wil ook mijn motor op reserve zetten als Sander opeens roept check je spanning eens! Dus ik zet de volt meter van de buitentemperatuur op het voltage en daar knippert 5,9 Volt. Dat is niet best, die staat bij mij normaal ergens in de 14. Zal mijn spanningsregelaar stuk zijn? We proberen door te rijden zover we komen maar dat is niet ver. Weer slaat de motor af. We stoppen en beginnen maar met schroeven. Gelukkig hebben we 2 reserve spanningsregelaars bij ons. Sander maakt zich alleen zorgen over hoe we de motor aan de praat gaan krijgen. Startkabels hebben we niet bij ons. We verwisselen de spanningsregelaar, zetten de tank op reserve en doen een poging.

Wonderbaarlijke wijze start de motor! Sander rijdt een rondje maar helaas blijft de volt meter nu nog altijd 5,9 aangeven. Nu is Sander bang dat mijn dynamo stuk is. Dat betekent doffe elende. Die hebben we uiteraard niet bij ons en daar kun je ook niet zomaar aankomen en bovendien moet dan je hele motorblok uit elkaar. We schroeven de boel maar weer in elkaar en proberen Dolisie te bereiken.

We rijden weer verder, de motor blijft nu tenminste wel draaien. Misschien ook omdat ik probeer nu hoog in de toeren te blijven en dus niet veel meer opschakel. Om stroom te besparen opper ik de Garmin maar uit het stopcontact te trekken. Mijn navigatie doet het toch niet dus de houder kan makkelijk los gekoppeld worden. Daarnaast kan ik dit onder het rijden doen (de aansluiting zit bij het stuur). Goed idee vind Sander trek maar los. Ik trek de stekker eruit en flop de volt meter gaat van 5,9 naar 8,4!

Nu gaan er toch wat alarmbelletjes rinkelen. In Tchibanga zagen we dat de zekering van de Garmin stuk was. Die hebben we in Ndende vervangen, nu opeens heb ik electriciteitsproblemen en als ik de Garmin loskoppel heb ik 2,5 volt meer! Is dan toch de bliksem ingeslagen? En wat is er mis met de Garmin houder? Betekend dit ook dat de dynamo het wel nog doet?

We rijden door naar Dolisie, ik heb nu iets van variatie in de spanning zitten, tussen de 8 en 8,6. Nog altijd te weinig maar misschien moet de accu nog volladen. We zijn echter in Dolisie voor we dat hebben kunnen uittesten. We tanken de motor af en zoeken dan naar een adres wat een man ons in Librevillle heeft gegeven. We moesten daar slapen volgens hem. We vragen de weg en uiteindelijk vinden we Centre Sala Ngolo. Het blijkt een opleidingscentrum te zijn, onder andere geven ze hier mechanique auto. Dat is handig ze zullen hier vast een spanningsmeter hebben! Helaas blijken alle kamers bezet te zijn, maar ze hebben buiten de kamers een douche en toilet dus ik vraag of we onze tent mogen neerzetten. Dat mag en slapen is gratis. We bedanken meneer en zetten onze tent neer. Morgen willen we verder kijken naar mijn motor.

Als de tent staat nemen we een douche. Daarna lopen we door Dolisie op zoek naar groenten. Gisteren is ons zakje olijven op sap gaan lekken dus die moeten we opeten. We vinden de markt en kopen paprika, courgette en een ui. We gaan risotto maken! We lopen terug naar de tent en beginnen te koken. Luncheon meat in de smaak kip is ons vlees, met champignonnensoep maken we de risotto verder onze groente, vlees en zilvervliesrijst erdoor, nog een knoflookblokje erbij en dan is het eetsmakelijk!

Het smaakt uitstekend en eindelijk weer eens een grote portie.

Na het eten spoelen we even alles af, voor afwassen is het te donker. Daarna lopen we van het terrein af naar het barretje toe. Daar drinken we een biertje. Terwijl we zitten te drinken schuift er een man aan, hij gaat tussen ons in zitten en zet de kleine die hij bij zich heeft bij mij op schoot. Het meisje blijft zitten maar kijkt wel een beetje vreemd. Waarom zit ik hier? De man doet een poging tot een gesprek maar ja wij kunnen niet veel Frans. Toch hebben we het gezellig met zijn allen, vooral door te kijken hoe het kleine meisje een pak met koekjes eet. Ze heeft dubbele koekjes met vulling, die trekt ze van elkaar en ze eet enkel de vulling, de koekjes laat ze liggen. Als we onze biertjes ophebben en meneer de zijne nemen we afscheid en vertrekken we naar ons tentje.

Read more / Nederlandse versie »

Wij gaan naar Congo toe

Van Ndende, Gabon naar Nyanga, Republique Congo
Wat een beroerde nacht, Sander kon maar niet slapen omdat de kraan drupte en daardoor kon ook ik niet slapen. Als we opstaan blijkt dat de kraan van de WC nog steeds drupt maar uit de douche komt geen druppel water. Dan maar niet douchen. We halen wat brood en gaan eerst maar ontbijten, daarna is er nog altijd geen water dus kunnen we onze voorraad niet aanvullen (het water is hier drinkbaar). We pakken onze spullen in en gaan opweg naar het politiebureau.

Het is druk bij het politiebureau. Toch worden wij vlug meegenomen naar een bureau, kopie van ons paspoort wordt gemaakt en van ons carnet en dan krijgen we een formulier mee en mogen we naar de volgende deur. Daar moeten we het formulier invullen en krijgen we onze sortie stempel in ons paspoort. Het carnet willen ze echter niet afstempelen. Zij zijn politie en geen douane. Een douane is hier verder ook niet en aan de grens is de douane gesloten. Ze zeggen dat Congo maar ons carnet moet uitstempelen. We hebben al bijna de moed opgegeven als de meneer die ons gisteren opzocht binnen komt. Wij beginnen weer over ons carnet dat het afgestempeld moet worden. Ook meneer zegt dit is politie en geen douane maar hij wil best een stempel in ons carnet zetten. Vijf minuten later staan we buiten, met een afgestempeld en ingevuld carnet. Bedankt meneer!

We rijden de 40 km naar de grens. Volgens de Michelin kaart over een partially improved weg. In Congo gaat deze over in een earth track. We moeten nog 2 keer stoppen in Gabon om ons paspoort te laten bekijken. Ergens schrijven ze ook nog wat in ons paspoort dat ze ons gezien hebben en dan mogen we door. Al met al kost het wel aardig wat tijd. Helemaal omdat voor ons een busje zit met een man of 20 en die moeten ook allemaal 1 voor 1 uitgehoord worden.

Uiteindelijk komen we bij een groen, geel, rode slagboom. We zijn aangekomen bij Congo! We parkeren de motoren weer en gaan naar halte 1, politie. Die schrijft van alles over uit ons paspoort en verwijst ons dan naar de volgende deur, gendarmerie. Ook die man schrijft van alles over uit ons paspoort en daarna mogen we door naar de overzijde. Wederom politie. En wederom worden dezelfde gegevens uit ons paspoort overgeschreven. Pas bij halte nummer 4, de immigratie wordt ons paspoort ingestempeld. Uiteraard niet nadat meneer dezelfde gegevens uit ons paspoort in zijn boek heeft overgenomen. Daarna is er nog 1 stop, de douane, daar wordt ons carnet ingestempeld. Ondertussen is het 12:45 en we hebben reeds 50 km afgelegd! We stappen snel op en rijden nog een kilometer of 2, dan is het tijd voor de lunch.

We zijn nog niet afgestapt of er stopt een brommertje bij ons. Het is de meneer die ons voorbij reed toen we van Tchibanga naar Ndende reden. De meneer vind het leuk even met ons te praten. Hij vertelt wat over de weg die ons te wachten staat en hij zegt dat we Kibangou niet gaan halen. Dat is te ver voor vandaag. We moeten maar stoppen in Nyanga. Dat is nog 40 km hier vandaan en dat is ver zat. De weg is namelijk niet slecht maar ook niet best. Stukken met zand heeft meneer het over en diepe geulen.

Na de lunch gaan we weer verder, we zullen zien in hoeverre meneer gelijk heeft. Maar deze manier lijkt een redelijk accurate beschrijving van de weg te kunnen geven. We vinden stukken zand (gelukkig niet al te lang), we vinden geulen en heuvels.

Nyanga vinden lijkt lastiger. We zien al op gebouwen Nyanga staan maar een hotel of iets zien we niet. Volgens meneer had Nyanga alles, tankstation, hotel en restaurant. Wat blijkt? We zijn gewoon een beetje ongeduldig. Een paar kilometer verderop komen we bij een centrumpje. Er zit een supermarkt, een restaurant, een tankstation en als we vragen, jahoor er is hier ook een hotel. We volgen een brommertje naar het hotel. De manager of eigenaar is er helaas niet dus we moeten even wachten tot hij komt. We spelen dus eerst maar even een spelletje kaart buiten op de trap. Als de eigenaar er eindelijk is krijgen we een kamer en na wat onderhandelingen kunnen we blijven voor 5000 CFA (de meest soepele onderhandelingen tot nu toe, meneer vraagt 7500. Dat is wel veel meneer voor een kamer waar geen water is. Is 5000 niet genoeg? Ja is goed.)

Als onze spullen in de kamer staan gaan we terug naar het centrumpje. We schuiven aan bij het enige restaurant wat er is. Op het menu staat Spaghetti-poulet tussen de 300 en 600 CFA maar ook Poulet-Spaghetti voor 800 CFA. We proberen te achterhalen wat het verschil is maar dat blijft een wazig verhaal. Uiteindelijk krijgen we kip, spaghetti en een blikje groente erdoorheen dat kost in totaal 900 per bord. Na deze maaltijd kopen we nog wat brood en lopen we terug naar het hotel.

Read more / Nederlandse versie »

Overstroming

Van Tchibanga, Gabon naar Ndende, Gabon
Ik ben ziek, koorts en snot verkouden. Gelukkig voel ik me niet echt heel slecht maar het is wel een beetje irritant. We halen brood en ontbijten. Daarna beginnen we rustig aan met inpakken, nog een beetje computeren, nog wat boodschappen doen maar daarna zijn we er toch echt klaar voor. We vertrekken naar Ndende.

We hebben ons ingesteld deze keer op de beroerde weg. We hobbelen rustig richting Ndende. De weg valt ons deze keer eigenlijk wel mee. Toch halen we het niet de 93 km voor de lunch af te leggen dus stoppen we maar onderweg. Als ik mijn topkoffer open maak vinden we daar een niet al te fijne verrassing. De dop van de 5 liter water fles, die we vanochtend gevuld hebben, is eraf getrild. Vier van de vijf liter water zwemt in mijn topkoffer. In de topkoffer ligt mijn motorjas, een paar handschoenen, mijn reeds verzopen Garmin, de GoPro (gelukkig in waterdichte behuizing) maar ook alle papieren. De papieren zitten wel in een waterdichte hoes maar daar is ondertussen ook een gat in ontstaan. Ze zijn dus nat. Dat is heel erg balen, hoe zullen de stempels op de Carnet eruit zien nadat ze met water besproeit zijn? En alle stempels van onze inentingen boekjes? We wringen de kleren uit maar laten de papieren stapel even voor wat het is, zodra we in Ndende zijn moeten we dat voorzichtig uit elkaar pulken.

Na de lunch, met deels soppig brood want ook dat lag in mijn topkoffer rijden we de laatste 40 kilometer. De weg wordt nu steeds hobbeliger. Aangekomen in Ndende zien we 2 hotels, 1 duidelijk gesloten. Dat maakt de keus makkelijk. Na het tanken rijden we naar het naastgelegen motel en nemen een kamer.

Eerst alle papieren maar eens uit elkaar pulken. Van onze 3 inentingen boekjes die we bij ons hebben (mijn stempels staan in 2 boekjes omdat ze vonden dat het ene boekje niet goed was in Nieuwergein maar in Almere hebben ze daar wel ingestempeld) zijn er 2 gewoon droog gebleven. Dat is een mazzeltje want de natte die ziet er ook niet uit. Van de carnets is slechts 1 stempel weggevaagd. De overige papieren zijn minder spannend, kopietjes van paspoorten, rijbewijzen, verzekeringen die kunnen we gewoon opnieuw maken. Onze letter of introduction van de ambassade is helaas wel verzopen. Net als de internationale rijbewijzen, maar dat is misschien wel handig want nu kun je niet meer zien dat die maar een jaar geldig zijn. Ook de landkaarten zijn nat dus die vouwen we voorzichtig uit om te drogen.

Terwijl we bezig zijn met de papieren en met uitpakken komt er een auto aangereden. Het is de meneer van de immigratie. Hij komt ons vertellen dat we morgen bij hem ons moeten laten uitstempelen. Hij legt uit waar hij zit en hij verteld ook dat er geen douane zit maar dat hij ook onze carnet zal stempelen. Dat is toch nog eens een service! Ook erg makkelijk want we zijn het dorp al 2 keer op en neer gereden maar hadden het politiebureau nog niet gevonden.

Als de motoren leeg zijn beginnen we eerst aan wat motoronderhoud. Olie controle, kettingspanning en luchtfilter. Bij mij doen we ook meteen kijken welke zekering stuk is. Er brand een lampje in het zekeringen kastje zagen we gisteren dus dat betekend dat er 1 stuk is. Het blijkt de Garmin te zijn. Die heb ik sinds Kameroen al niet meer gebruikt omdat de Garmin verzopen is in een grote onweer en bliksem regenbui. Betekent dat, dat toen de bliksem in mijn Garmin is ingeslagen?? We vervangen de zekering toch maar ook al doet mijn Garmin het niet meer.

Daarna doen we wat spelletjes rummicub en dan is het eindelijk tijd om het dorp weer in te gaan op zoek naar eten. We zijn uitgehongerd! We lopen het dorp op en neer en komen onderweg in gesprek met een aardige vrouw. Zij kookt voor de blanke man die naast haar woont en ze somt op wat ze allemaal maakt. Nu hebben we nog meer honger! Er blijkt maar 1 restaurant in het dorp te zijn, mevrouw zegt wel dat we ook bij haar mogen eten maar dat aanbod kunnen we toch niet aannemen. Terug naar het restaurant dus maar wat niet al te ver van ons hotel zit. Daar werken we weer eens een bordje kip met spaghetti weg. Daarna schuiven we door naar de naastgeleden bar voor een biertje. Als we ook die op hebben gaan we weer terug naar het hotel voor nog wat spelletjes en dan is het bedtijd.

In het dorp vinden we trouwens weer een nieuw verkeersbord. Hier geven ze de rotonde op de volgende manier aan:

Read more / Nederlandse versie »

De dag na het feestje.....

Van Mayumba, Gabon naar Tchibanga, Gabon
Na een veel te korte nacht worden we wakker, Sander met hoofdpijn ik enkel niet helemaal fris. We ruimen onze spullen op en gaan naar het ontbijt. Er zijn eieren die we kunnen bakken, worstjes, brood, yoghurt, fruit, aan alles is gedacht.

Wij ontbijten dus met brood met ei en worstjes. Daarna bellen ze voor ons ook nog naar Gamba, Guyslain krijgen we weer niet te pakken maar wel een andere gids die met ons nar Loango wil gaan. Kosten zijn alleen wel 75.000 per persoon.

We bedanken iedereen en nemen afscheid, tijd om te kijken of we uberhaupt wel naar Gamba kunnen. We rijden Mayumba uit, nemen het pontje en de vele houten bruggen. Dan opeens, als we bijna bij de afslag zouden moeten zijn zie ik achter me de twee surfers opdoemen met hun auto. Dat is nog eens een mooie timing, zij moeten ook naar Gamba en dan kunnen ze ons de afslag wijzen. Uiteindelijk moeten ook zij keren om terug te gaan en het pad in te rijden. Wij keren ook en slaan ook het pad in.

Al snel wordt het zacht zand en niet veel later teveel zacht zand.

Sander zet me weer overeind en daar gaan we weer, dan komen we bij een pad omhoog waar ook zand ligt en dikke geulen. Dit gaat zo niet. Laten we in totaal al iets van maximaal een halve kilometer afgelegd hebben, Gamba ligt 110 km verderop. Dat gaan we op deze manier nooit halen. Wel jammer want de verhalen over het pad zijn geweldig. Een pontje waar je jezelf naar de overkant moet trekken. Nog wat andere pontjes en je rijdt dwars door lagunes heen. Het klinkt ons goed in de oren maar met de motor is het helaas geen doen.

We keren dus maar weer om en zetten koers richting Tchibanga. Daar komen we om 13 uur aan. We rijden rechtstreeks naar het hotel waar we de vorige keer ook in gezeten hebben, pakken uit en gaan eerst maar lunchen. Na de lunch even douchen en de rest van de dag helemaal niets doen. Sander heeft nog altijd hoofdpijn, beide zijn we kapot en daarnaast ben ik stront verkouden. Een goede dag dus om enkel op de veranda te zitten internetten.

We lezen op het internet dat er in Democratische Republiek Congo weer wat tramelant is. Een groepering wil dat de regio Katanga onafhankelijk wordt. Daarom hebben ze al wat acties uitgevoerd in Lubumbashi, de hoofdstad van Katanga en hebben ze aangekondigd de komende weken zo door te gaan. Dat is voor ons geen goed nieuws. De regio Katanga is groot en helaas moeten wij door die regio heen om in Zambia te komen. We moeten zelfs door Lubumbashi heen! Dankzij dit nieuws moeten we waarschijnlijk als nog naar Matadi toe om een transit visum voor Angola te regelen. Wij willen niet door Angola!

Als het etenstijd is lopen we terug naar het Senegaleese restaurant waar we de vorige keer yassa gegeten hebben. We hebben er zin in, we weten al wat we willen (2 keer yassa) en vol goede moed gaan we op pad. Is het restaurant gesloten! Totale desillusie dus want waar gaan we dan eten? We lopen wat verdwaald rond en vinden uiteindelijk nog een ander restaurant. Daar hebben ze kip met rijst dus eten we dat maar. Na onze maaltijd gaan we terug naar het hotel en gaan we meteen slapen. Vandaag even geen bier dus!

Read more / Nederlandse versie »

BBQ, bier, wijn, rum en nog veel meer!

Een dagje Mayumba, Gabon
We gaan een poging doen naar Mayumba national park te gaan. We rijden naar het kantoor van de technisch directeur. Nou ja we lopen het laatste stuk want voor de deur ligt een grote zandbak. We komen aan bij het kantoor maar er is niemand. Dat komt, zeggen 2 jongens, omdat het zaterdag is. Maar we kunnen naar het woonhuis gaan, ze proberen ons uit te leggen waar het is en wij stappen dus maar weer op de motor. Uiteindelijk rijden we toch nog het huis voorbij en moeten we nog iemand vragen. De 2 jongens zijn ondertussen naar het huis gelopen en staan al te zwaaien, hier moet je zijn!

We parkeren de motoren en lopen naar de achterkant van het huis. Daar blijken een Zuid-Afrikaan en 2 Fransozen te zijn. Gelukkig spreken ze alle 3 Engels. We leggen dus vlot uit dat we naar het national park zouden willen en of dat mogelijk is. Dat blijkt helaas niet te kunnen. Het nationale park bestaat wel nog maar is eigenlijk niet open voor toeristen. Eigenlijk komen er ook zelden toeristen naar Mayumba dus ze zijn al wat verbaasd dat wij bij hen op de stoep staan. Het zijn wel alle 3 super vriendelijke mensen. De Zuid-Afrikaan heeft ook in Loango gewerkt en hij heeft wat namen en adressen van hoe we een trip naar Loango kunnen regelen. We staan een tijdje met elkaar te kletsen en dan wordt er nog een Loango boek tevoorschijn getoverd, dat mogen we hebben. Ook een gedetaileerde kaart van Gabon wordt erbij gehaald om onze opties te bekijken.

Na een tijdje nemen we toch maar afscheid en lopen terug naar de motoren. Maar eigenlijk wil ik helemaal niet weg. De mensen wonen prachtig, aan het strand en naast hun huis is een grote vlakte. Ik vraag dus maar of we er mogen kamperen. Dat is geen probleem, we kunnen de tent in de tuin zetten. Toevallig komen er ook nog 2 Fransozen vanuit Gamba vandaag deze kant op om te surfen en ook daar te kamperen. We stappen dus weer af en beginnen uit te laden.

We zetten ons tentje op en gaan eerst maar eens een strand wandeling maken. Daarna is het lunch tijd. We lunchen op onze koffers bij het tentje en dan arriveren ook de Fransozen. Misschien wordt het langzaam eens tijd onszelf voor te stellen? We lopen naar het huisje en stellen ons voor en ook de 2 andere Fransozen spreken gelukkig Engels. Al snel wordt besloten dat wij mee moeten eten met hun allen. Ze gaan een vis vangen of kopen en dan gaan we die barbecueen. Zo gezegd, zo gedaan. Een tijdje later zien we Wijnand met een mega vis in zijn handen terugkomen. Ons diner.

Overdag doet iedereen een beetje zijn eigen ding. De 2 van Gamba gaan surfen. Sander en ik maken strandwandelingen en gaan even internetten bij het kantoor van het national park. Als de zon begint te zakken gaan we terug naar de veranda.

De Fransozen laden uit, 1 is net terug uit Frankrijk en hij heeft behalve wijn ook worst meegenomen. We genieten van onze eerste stukjes worst in veel te lange tijd! Daarna wordt het kampvuur / barbecue aangestoken en wordt de vis, in stukken, gegrild. Daarbij worden frieten gebakken.

Niet veel later kunnen we aan ons feestmaal. De drank vloeit rijkelijk en de vis en de friet smaken uitstekend. Zelfs voor een dessert is gezorgd, eigen gemaakte mango ijs!

Het wordt later en later, iedereen zit gezellig met elkaar te kletsen. Frans en Engels wisselen elkaar af en wij voeren zelfs een gesprek in het Nederlands / Zuid-Afrikaans met Wijnand. Hoe laat het uiteindelijk geworden is weet niemand. Maar laat was het en niemand was meer nuchter. Wel zijn we het allemaal eens, de avond was super gezellig. En de gastvrijheid hier! Dat zou je in Nederland niet zo snel zien.

Read more / Nederlandse versie »

Olifanten!!!

Van Tchibanga, Gabon naar Mayumba, Gabon
Verwachting voor vandaag is dat we geen asfalt meer gaan zien zodra we Tchibanga uit zijn. En alweer klopt onze verwachting niet. Kilometers gaat het asfalt door. In totaal een kilometer of 40 richting het zuiden. Ze zijn hier duidelijk met de weg bezig.

Onderweg moeten we toch even stoppen, Sander denkt een grote steen te zien. Een bewegende steen. Toch even goed kijken dan en wat blijkt? Het is een olifant! We pakken de camera erbij maar helaas blijkt ook de spiegelreflex wat problemen met onze reis te hebben. De foto's worden wazig. Als we weer verder willen gaan zien we opeens een hele kudde olifanten, grote en kleinen en ze lopen de berg af.

Aan het eind van de mooie asfalt weg zijn ze bezig met het asfalt door te trekken naar Mayumba. Helaas loopt de grind strooi wagen ver voor op de asfalt wagen en dus moeten we ons een weg banen door een grind laag. Dat rijdt dan ook meteen voor geen meter! Gelukkig doorstaan we de grindbak zonder valpartijen. Het volgend (of eigenlijk vorig) stadium van wegenbouw is het platwalsen van de grond. We rijden ook de wals voorbij en komen dan eindelijk op het oud vertrouwde wasbordje. Toch is de weg naar Mayumba lang zo slecht niet als de weg naar Tchibanga! Wel is het aantal bruggen groter, en de bruggen zijn ook in slechtere staat. Bijna alle bruggen bestaan uit planken, met al dan niet grote kieren ertussen. Een brug spant echt de kroon en deze neemt Sander rijdend met zijn motor maar we lopen maar even mijn motor eroverheen.

Als we bij de pont aankomen die ons naar Mayumba moet brengen zien we dat ze hier zelfs al bezig zijn met het maken van een brug over het water. Ze zijn hier heel wat van plan! Jammer genoeg is de brug nog lang niet af dus moeten wij wachten op het pontje.

We lunchen terwijl we zitten te wachten. Het bootje lijkt geen haast te hebben richting ons te vertrekken. Maar als hij eenmaal vaart is de boot in mum van tijd aan onze kant. We rijden de pont op, keren de motoren (het is een een-richting-pont) en zelfs voordat we gekeerd zijn vertrekt het bootje alweer.

We zijn in no-time aan de overkant. Daar rijden we van de pont af en stoppen eerst maar bij het tankstation. Vervolgens doen we een rondje Mayumba.

We bekijken uiteindelijk bijna alle asfalt wegen van Mayumba en ook een paar niet asfalt. De lonely planet had het over eindeloze, verlaten zandstranden. Nu is er zand, en ja het is verlaten, maar eindeloos? In ieder geval zeker niet genoeg strand om ons tentje neer te zetten. En helaas ook geen hotel aan het strand.

We vragen bij een hotel in het dorp maar daar zijn de kamers duur (helemaal voor wat je ervoor krijgt). We besluiten dus maar weer Mayumba te vertalen om op het vaste land naar hotel safari te gaan. Die schijnen een zwembad te hebben en een grote tuin. Misschien kunnen we daar kamperen?

We nemen weer het pontje en rijden naar het hotel. Helaas is het zwembad leeg, zijn de bungalows nog veel duurder dan in Mayumba de kamers en kamperen mogen we er niet. Daarom voor de derde keer van de dag met het pontje naar de overkant gegaan. De mannen van de pont hebben wel lol, rare blanken met hun motoren die nemen steeds het pontje! We willen terug naar het hotel in het centrum maar dan zien we opeens nog een ander hotel. We stoppen er en gaan eens vragen wat de kamers daar kosten. Uiteindelijk krijgen we, waarschijnlijk de grootste kamer van het hotel, voor een spot prijs. Meneer vind het leuk toeristen te hebben en is allervriendelijkst. Als we onze spullen willen pakken komt er een man van de gendarmerie het hotel in lopen. Die wil uitchecken, maar nu hij ons toch ziet moet hij toch ook onze paspoorten bekijken en moeten we meteen de fiche invullen van het hotel. De meneer van het hotel zegt 1 fiche is genoeg, nou daar denkt meneer gendarmerie anders over, 2 fiches, 2 paspoorten zien, visa's zien hij gaat voor het hele pakket. Als de gendarmerie man eindelijk tevreden is, zelf afgerekend heeft en vertrokken is maken we nog een praatje met de hotel man. Die heeft zich ook rot staan ergeren aan de gendarmerie man, zo ga je niet met mijn klanten om! Hij is van plan zijn beklag te gaan doen bij de gendarmerie.

Als onze spullen in de kamer staan en we deze betaald hebben lopen we een rondje door Mayumba. We vinden een barretje en drinken een biertje. We denken een rustig barretje uitgekozen te hebben maar helaas, mijn bier is nog niet op en dan gaat het volume vol open! We vluchten naar een ander tafeltje, verder weg van de boxen maar ook dat mag niet baten. Als we het bier op hebben verhuizen we naar het restaurant aan de overkant van de straat. Daar eten we, voor de verandering, een portie kip. Deze keer met spaghetti in plaats van rijst. Meneer had helaas geen friet.

Na het eten gaan we terug naar het hotel, we moeten gaan verzinnen wat we morgen willen doen. Gaan we hier naar het natuurpark? Het schijnt walvis seizoen te zijn dus dat kan leuk zijn. Of gaan we naar Gamba (140 km en geen idee waar de weg precies ligt en hoe deze erbij ligt) of gaan we terug naar Tchibanga?

Read more / Nederlandse versie »

Partially improved? Waar dan?!

Van Mouila, Gabon naar Tchibanga, Gabon
We zijn vanochtend vroeg gewekt (voor 5 uur) door iemand die zo nodig TV moest kijken met het volume op max. Niet de beste nachtrust gehad dus. Toch weten we het vol te houden tot 7 uur, daarna nemen we een ijskoude douche en gaan we de straat op op zoek naar brood.

Na ons ontbijt pakken we de spullen in en gaan we opweg. We zijn net Mouila uit als het asfalt ophoud en de wegwerkzaamheden beginnen. Ach een stukje wegwerkzaamheden, dat is zo erg toch niet? Sander zegt nog, de banden laten we even zoals ze zijn, voor een klein stukje gravel ga ik er geen lucht uit laten lopen.

50 km verderop pauzeren we even, asfalt hebben we niet meer gezien en ondertussen geloven we ook niet meer dat we dat nog gaan zien. Sander laat dus wat lucht uit de banden lopen zodat het iets gemakkelijker gaat worden. De weg is niet moeilijk om te rijden maar wel heel zwaar. Een groot wasbord ligt hier en we stuiteren dus helemaal uit elkaar.

Wel weer slecht van de Michelin kaart, die zeg namelijk dat de weg tot aan de grens van Congo rood is en partially improved. Nou hier is zeer weinig improved hoor! Er zijn wel bruggen maar ook die zijn, op 1 na, allemaal plankjes of metalen platen waar je overheen moet rijden.

Als we aankomen in Ndende gebeurt het onverwachte toch nog, asfalt! Na ruim 70 km gravel, en dan ook gravel waarvan wij zoiets hebben hier heeft nooit asfalt gelegen, ligt er een gloedje nieuwe asfalt weg. Het genot is echter van korte duur, laat het 100 meter geweest zijn daarna stuiteren we weer het asfalt omlaag en terug het gravel pad op. Aan het andere uiteinde van Ndende exact hetzelfde, er komt een bord rotonde, je knalt het mooie asfalt op, neemt de rotonde en dan is het weer asfalt omlaag en gravel pad op. Nu nemen we een andere weg, volgens de michelin kaart een secundaire partially improved. Het eerste stuk is ook duidelijk dat er ooit asfalt gelegen heeft, nu is het echter helemaal stuk. Al snel zijn de laatste sporen asfalt verdwenen en stuiteren we weer verder over gravel.

Soms is het gravel wat dieper grind, soms wat dieper zand en vaak een wasbordje. We stuiteren ons langzaam een weg naar Tchibanga. 160 van dit soort kilometers zijn echt meer dan genoeg. Toch is het pas 14 uur als we Tchibanga bereiken. We zitten onder het stof en vinden het voor vandaag wel genoeg geweest, Mayumba, ons volgende doel, is nog 110 km verderop en dat is voor vandaag teveel.

We rijden het hele stadje rond op zoek naar een hotel. Tchibanga is ook weer een apart fenomeen. Aan het begin van het stadje maakt het gravel weer plaats voor asfalt. Asfalt ligt door het hele stadje heen op alle hoofdwegen. Het is ook best een aardig grote stad voor Gabonse begrippen maar het ligt wel in het midden van totale niets. Geen asfalt weg die hier heen leidt. Verder heeft Tchibanga ook niet veel te bieden. Het is een soort tussenstop voor mensen die de nationale parken willen bezoeken, een knooppunt van gravelpaden maar meer niet. Het stadje heeft wel een redelijk aanbod aan hotels. We bezoeken een paar hotels en motels en belanden uiteindelijk in het centrum van het stadje bij een hotel waar ze ook internet hebben. Sander geint nog, de enige snelweg die Tchibanga heeft is de digitale snelweg. Maar het internet is nog eens rap ook hier!

We checken in, internetten even en gaan dan een rondje dorp doen. We drinken een biertje bij een barretje en kiezen alvast de plek uit waar we vanavond gaan eten. Daarna even terug naar het hotel voor nog wat computeren en dan is het alweer tijd voor het avondeten.

We eten bij een senegalees restaurant, op de kaart staat Yassa dus mijn keus is snel gemaakt en Sander sluit zich even later bij mijn keus aan. Nadat we 2 borden yassa hebben weggewerkt bezoeken we nog een barretje en dan gaan we weer terug naar het hotel.

Read more / Nederlandse versie »