Tuesday, April 30, 2013

Foto's komen later

Wegens onwijs traag internet doen we later de nieuwe foto's uploaden en toevoegen aan de blog artikelen. Waarschijnlijk wordt dat dan pas als we in de Ivoorkust zijn aanbeland. Nog even geduld voor mooie foto's van niet bestaande wegen, leuke bruggen en nog veel meer......

Dagje Labe

Een dagje Labe, Guinee
Eerste prioriteit van de dag is de bank zoeken. Dus na ons ontbijt en na een douche eerst nog maar eens vragen aan de vrouw van het hotel waar de bank is en of zij ook geld wisselt. Ja ze wisselt ook geld en ze zegt wacht even. In plaats van na te rekenen of mijn conversie klopt belt ze echter een taxi voor ons. Dat was niet helemaal wat we verwacht hadden. Tien minuten later staat er een taxi voor de deur (een brommertje) en Sander en ik moeten dus haasten om alle afwas op te ruimen.

Ik ga achterop de brommer en Sander volgt met de motor. Wat blijk? Gisteren stonden we bijna op de hoek van de bank! Als we enkel nog 10 meter verder gelopen waren hadden we hem gezien (volgens de lonely planet zat daar geen bank maar ergens anders). En er zit niet 1 bank, er zijn er wel 4 en dan nog het beste van alles, er is een pin automaat! We lopen eerst naar de Ecobank daar kun je kiezen uit 2 keer pinnen van 50.000 twee keer 100.000 1 keer staat er 200.000 en dan nog 2 keer GNF 00 000, ik loop naar binnen om te vragen wat die 00.000 voorstelt maar helaas snappen ze me niet. Ze hebben het over dat wij er geen geld kunnen pinnen maar met onze mastercard komen we toch al tot het bedrag kies scherm. Als we toch maar een 00 000 willen proberen loopt er bewaking mee en we laten hem het probleem zien, hij weet helaas ook niet waar de bedragen voor staan en zegt dat we beter aan de overkant kunnen pinnen. Wij dus naar de overkant waar een andere automaat is, helaas is hier het grootste te pinnen bedrag 300.00 GNF (iets meer dan 30 euro) we moeten dus even 6 keer achter elkaar pinnen en dan zijn we een dik pak geld rijker (bijna 200 briefjes in totaal).

We rijden terug met enkel de motor, daar kan ik ook achterop voor dit kleine stukje. Terug bij de camping / hotel moeten we eerst het geld allemaal eens goed opbergen, waar laat je 200 briefjes? Je portomonee past in ieder geval niet meer dicht als je dat erin wil stoppen (als het uberhaupt al past).. Als we opgeruimd hebben is het tijd voor wat motoronderhoud, laten we de luchtfilters maar eens schoonmaken.Daarna is het lunch tijd, we lopen weer naar de boutique op de hoek maar die is nu dicht. Moeten we uitgehongerd toch helemaal naar centre-ville lopen (wel 5 hele minuten lopen). Bij de eerste boutique stoppen we maar we moeten erg geduldig zijn (roepen en kloppen) voor er iemand naar het raampje komt om ons brood te verkopen.

Na ons broodje gaan we verder met het motoronderhoud, Sander gaat kettingspanning en olie controleren en dan kan ik me storten op een klusje wat ik nog aan het leren ben. Op de hand kleren wassen. Vanochtend hebben we een emmer water in de zon gezet en die is nu wel warm. Nog een emmer ernaast met een sopje en dan gaat alles in emmer 1, goed boenen, wringen en wrijven en dan door naar emmer 2. In de eerste dan weer schoonwater en zo gaan we door tot we 4 keer alles gewassen, gewreven en gespoelt hebben. Best een lekker klusje bij iets van 35 graden, lekker met water spelen.

We springen nog even onder de douche en doen dan een spelletje om de tijd te doden dat onze kleren drogen. Met zo goed als droge kleren gaan we daarna terug naar het centrum om deze keer het internet cafe te bezoeken en voor Sander weer nieuwe schoenen te kopen, gisteren is hij gestruikeld over een steen en daarbij is zijn schoen stuk gegaan.

Het internet is traag... zo traag dat we in een half uur tijd enkel halen om de mail binnen te halen en de blog verhalen die we klaar hebben staan zonder foto's te uploaden. Daarna is het half uur voorbij en is ons geduld ook wel een beetje op. Inpakken dus en schoenen zoeken. De meeste 'winkels' hier hebben tweedehands schoenen maar uiteindleijk vinden we nog een winkeltje met nieuwe. Daar vinden we ook nieuwe sandalen voor Sander. De oude laten we er achter en daar is de man nog blij mee ook.

Op de terugweg kopen we nog wat fruit en dan is het gelukkig avondeet tijd, we hebben honger. We bestellen 2 keer brochette met friet en salade. Maar net als gisteren is het woord 2 weer niet doorgedrongen, we krijgen 1 bord wel met 2 spiesjes met rundvlees. Gisteren kregen we ook maar 1 bord spaghetti. We eten het bord leeg en vragen dan maar een tweede. Het smaakt prima, eigenlijk zo goed dat een derde bord er ook wel in gaat maar dat vinden we toch een beetje asociaal. Dan nog maar even 2 biertjes bestellen. We eten nu bij het hotel naast het onze en het bier is daar maar half zo duur. Het eten is helemaal veel goedkoper (en dan nog meer keus ook) dus we zitten hier prima.

Terug bij het hotel maken we nog even een praatje met de gasten die daar zijn. Het zijn 3 jongens van het peace corps in Guinee, ze komen uit Amerika. Wat het peace corps hier precies doet hebben we niet gevraagd omdat ze helaas weg moesten maar ze hebben ons wel een paar tips gegeven van bezienswaardigheden.

Monday, April 29, 2013

Slapen op het vliegveld???

Van ergens tussen Kounsitel en Tianguel-Bori, Guinee naar Labe, Guinee
Vanacht toch niet al te best geslapen. Een of andere koe vond het noodzakelijk aan onze tent te zitten. Gisteravond stond hij al een lap stof uit een boom op te eten maar midden in de nacht was hij dus opeens binnen het hek gekomen. Blijkbaar roepen wij ook een paar keer net te hard van hee ga weg want de man die in het huisje naast ons slaapt komt naar buiten en jaagt de koeien weg. We roepen nog merci en daar kan hij wel om lachen. Het is nu 3 uur 's-nachts, toch nog maar proberen wat te slapen...

Om 6:30 zijn de eerste gezinsleden al weer wakker. Ik dus ook en sta dus ook maar op. Brood hebben we niet meer en zo te zien eten ze dat hier ook niet. Wij pakken maar in en gaan bij het eerste dorp wat we zien brood halen. We worden wel nog uitgenodigd mee te ontbijten. Ze eten iets uit een pan wat er nog het meest uitziet als gekookte rijst in ruim kookwater (Sander zegt behangplaksel met klontjes), wij bedanken dus maar en gaan opweg. De mannen hebben wel lol, ze zien onze gezichten en ze zeggen dat mensen er toch echt veel geld voor betalen om het te kunnen eten.

Het eerste dorp vinden we na een tijdje maar brood hebben ze hier niet. Dus dan maar weer door rijden. Uiteindelijk na bijna een uur rijden geven we het maar op. We stoppen langs de kant van de weg en maken onze eigen rijst ontbijt. Zilvervliesrijst met een kippenbouillonblokje en een knoflook kruiden blokje. Alleen wij laten de rijst bijna droogkoken. Het is best goed te eten, alleen na een tijdje wordt het een beetje eentonig.

We geinen nog dat we voor de lunch rijst met een runderbouillon blokje maken en pakken dan weer in. Ondertussen heeft zich weer een kleine menigte gevormd (zie die blanken nu hier in de schaduw zitten koken).

De weg is nog steeds afwisselend mooi redelijk vlak gravel en dan weer absolute gatenkaas. Soms iets zachter soms weer niet. Ergens onderweg haal ik nog een capriool uit met de motor, geen idee wat ik precies deed maar het begon met een steen die opeens stopte waardoor ik een halve meter omlaag ging, vervolgens iets met een geul, een bocht en wat zacht zand. Jammer dat de go pro niet aan stond het moet toch een mooie film geweest zijn. Wonderbaarlijk genoeg blijf ik overeind zonder van de weg af te rijden.

We stoppen weer ergens zodat ik kan drinken, we hebben wel een camelbak maar op deze gravel wegen waar ik grotendeels van de tijd staand over heen ga red ik het niet tegelijk ook te drinken).

We staan bij een huis en uiteraard staan er een paar tellen later allemaal kopjes rond het hek en over de muur te turen. Er komt een vrachtwagen langs en de man gooit een zakje drinkwater naar buiten, naar ons of naar de mensen weten we niet. Ik besluit dus het water aan de mensen te geven want wij hebben nog genoeg liters in de topkoffer. Maar de kleintjes die ondertussen buiten het hek zijn gaan staan zijn doodsbang voor mij en rennen gillend het erf op. De ouderen vinden dat ook wel komisch helemaal omdat ik al schrok omdat ik hen zo bang maakten. Zullen de kindjes denken dat marsmannetjes geland zijn op hun weg??

Een klein stukje verder zien we opeens brood, er is maar 1 oplossing, stoppen! Blijkbaar voelen ze ook dat hier aan want ik sta nog niet bij de kraam en de man zegt al hoeveel wil je er hebben. Nou 1 is genoeg hoor, daarna aan de overkant nog wat koekjes kopen, die doen het als noodrantsoen ook altijd wel goed maar waren nu ook op.

Met weer een goede etensvoorraad op zak gaan we verder. Soms is er nu opeens een stuk asfalt maar ze zijn duidelijk nog met de weg bezig. Deviation na deviation de een is goed de andere is minder.

Uiteindelijk bereiken we Labe, we rijden een rondje maar kunnen niets vinden van hotel of auberge. We vragen het bij het tankstation en ook daar ontstaat een hele opschudding. Eerst willen ze ons naar een plek voor blanken brengen maar uiteindelijk besluit de man om ons naar het vliegveld te brengen (vraag ons niet wat we daar moeten). We volgen braaf en ja hoor we komen bij het vliegveld. Er net voor zit een motorrijschool (is dat een hint???)

De mannen zijn blij dat we er zijn, we mogen binnen zitten of buiten wat we willen. De baas is er niet maar die komt later en spreekt Engels (tenminste dat is wat wij ervan snappen). We zitten buiten en lunchen maar meteen even. Ik haal een briefje met hotels en auberges tevoorschijn en de mensen daar gaan ze beoordelen. Algemene opinie is dat we naar hotel Tata moeten. De baas komt maar spreekt geen Engels. We mogen onze tent opzetten overal waar we willen. Binnen is een toilet en een douche en die mogen we gebruiken. Een restaurantje zit er tegenover. We denken en denken maar een echte camping zou toch wel fijn zijn. Sinds we in Guinee zijn slapen we steeds bij mensen thuis het is heel vriendelijk maar we voelen ons toch niet heel gemakkelijk. Bovendien bij het vliegveld sta je volgens ons midden in een openvlakte met overdag om je heen dus een vliegveld, een motorrijschool (waarschijnlijk beide niet druk bezocht). Geen probleem de baas maakt wat filmpjes en foto's van ons op de motor en Sander die voorbij rijd en dan rijden 2 man ons voor. Ze moeten een paar keer vragen en straatje keren maar dan zijn we bij hotel Tata.

Bij het hotel kunnen we onze tent opzetten en hebben ze een aparte douche en toilet voor camping gasten. We blijven dus. Op de muur staat ook nog internet maar later ontdekken we dat dat er toch niet is.

We pakken ons tentje uit en gaan daarna maar eerst eens rekenen. Een bank hebben we in Guinee nog niet gezien. Over een ATM maar te zwijgen. En langzaam aan zijn we door de francs heen die we hebben. Als we natellen blijkt dat dat niet eens langzaam aan is, het wordt vanavond weer een budget diner want we hebben simpelweg niet meer geld. 35.000 (iets van 4 euro) is alles wat we hebben.

We lopen een rondje door het stadje maar de bank vinden we niet. Weer vragen dus en iemand verteld ons wel ongeveer waar je geld kunt wisselen (ook een soort van zwarte markt??) maar we konden ook aan de vrouw van hotel Tata zelf vragen. Dat willen we morgen maar doen. Daarna lopen we naar een restaurantje waar de vrouw van het hotel het over had, helaas is kip en vis e.d. 35.000 per schotel dan maar 2 keer spaghetti dat is maar 15.000. Alleen is er geen spaghetti, jammer dan gaan we weer. We lopen terug en komen bij de straatkotjes. De eerste heeft geen spaghetti. De tweede wel en het kost 5.000 franc (net iets meer als 50 cent dus) we bestellen 2 keer spaghetti en krijgen daarvoor roodgekleurde spaghetti slierten met een eitje een zeer klein uitje een dikke klodder mayonaise en een flink stuk brood. Een zeer aparte combinatie die zeer goed smaakt! Nu we zo low-budget gegeten hebben kunnen we nog wel ergens een biertje drinken. We lopen naar een restaurant-bar. Met meer geluk dan wijsheid vinden we de juiste locatie maar bier hebben ze niet. Dan maar terug naar het hotel en daar een duur biertje drinken die op de rekening komt.

Sunday, April 28, 2013

Nu we er toch zijn, op vakantie. In Guinee

Van Koundara, Guinee naar ergens tussen Kounsitel en Tianguel-Bori, Guinee
Eerste ochtend in een nieuw land, eerst maar eens brood halen. We lopen richting dorp (alweer zonder paspoort sorry immigratie meneer!) en toet toet daar is Soul Douane, de man waar we gelogeerd hebben. Waar wij brood willen kopen is niet goed, dat is oud brood. Hij wil wel met zijn brommertje brood gaan halen voor ons. Wij bedanken en zeggen komt wel goed, zo erg kan dat brood toch niet zijn? Nou we hebben bijna een kettingzaag nodig, het is inderdaad echt heel oud brood. Wel weer erg voordelig want zo doen we 1 dag met 1 stokbrood, je blijft kauwen.

We pakken in en vertrekken. We zijn het dorp nog niet uit en toet toet daar is Soul weer, we moesten toch nog benzine? Ja moeten we, OK hij rijd voor naar de total, die heeft geen benzine maar dat wisten we al. Volgende total om de hoek, ook geen benzine. We rijden terug naar de hoofdweg en hij zegt over 3 km is er weer een tankstation. Zelf gaat hij niet zo ver met ons mee. Wij bedanken hem weer vriendelijk en rijden door. En inderdaad, 3 km verderop is er een tankstation en ze hebben benzine. Nu hoeven we enkel nog maar water want dat zijn we vanochtend, stom genoeg, vergeten te kopen. Bij het tankstation hebben ze geen water dus dat wordt even doorrijden. Bij de volgende stop vragen ze de hoofdprijs voor water dus we rijden toch maar weer door (we hebben wel wat water alleen niet super veel). Dan opeens houdt het asfalt op en komen we op gravel.

Nu zou het toch fijn zijn extra water te hebben want de weg is zo kuilerig dat het niet opschiet. We stuiten op een kolonne vrachtauto's en 1 man zegt dat ze er al 3 dagen staan. In de bocht is een vrachtwagen omgevallen en dus kan het verkeer er maar mondjesmaat door (en we vermoeden dat in het begin niemand erdoor kon omdat eerst de 'weg' vrijgemaakt moest worden. Wij rijden de vrachtwagens voorbij en staan dus redelijk vooraan in de rij.
De bochten zijn ook wel uitdagend, heerlijk diepe kuilen en gleuven. Gelukkig geen zacht zand en geen dikke grind laag dus ik kan goed overeind blijven. Bij het eerst volgende dorp halen we dan toch maar water, ook al is het hier ook duur. Met 6 flessen water rijden we verder. Ergens ligt een mooi dik pak grind waar ik uiteraard in terecht kom en ook in omval. We schieten niet echt op met een gemiddelde snelheid van 30 a 35 km per uur.

Volgens de kaart moet er nog een gemotoriseerd pontje komen en terwijl wij twijfelen aan de aanwezigheid van water hier komen we opeens aan bij een slootje. Aan onze kant ligt een soort van tank in het water. De pont ligt aan de andere kant en ziet eruit alsof hij daar al heel lang ligt. Wij twijfelen dus nu sterk aan het feit of het ding uberhaupt nog vaart. Door de sloot heen is duidelijk geen optie dat heeft de tank al bewezen. Maar terwijl wij staan te overpeinzen wat wij hier mee moeten lopen er een paar man naar de pont.

Met 2 man draaien ze aan een slinger om de pont naar de andere kant te trekken (van gemotoriseerd dus geen sprake). Ondertussen komen er achter ons ook nog 2 auto's aanrijden. Een meter voor de oever stopt het pontje, Sander denkt om de oprijplaten omhoog te doen, maar nee die gaan omlaag. We mogen eerst door het water en dan de pont op. Sander gaat eerst en voor de oprijplaat ligt een kuil. Het is geen fraai gezicht hoe hij omhoog gaat en ik besluit dat hij dus nog eens mag proberen of het mooier kan (lees dus maar ik durf niet goed en ook al is het water erg aantrekkelijk ik heb geen zin in een nat pak). Ook de mijne rijd hij dus omhoog en daarna komen nog de 2 auto's en wat mensen. We varen weer terug naar de andere kant en ook daar een meter voor de oever liggen we aangemeerd. Dan opeens wil de man 15.000 GNF. Ik vraag aan mijn achterburen wat een auto kost en ze zeggen 15.000. Ik geef de man dus 15.000 en hij zegt das 1 motor nu de andere. Ik protesteer, wij met onze twee motoren zijn lichter dan 1 auto en nemen minder ruimte in beslag als 1 auto. Daarop krijg ik mijn 15.000 terug en mogen we gaan. Ik vermoed dat je zowiezo niet hoefde te betalen voor het pondje, voetgangers hoefden dat zeker niet want die zijn allemaal al zonder te betalen weggelopen. Ik rijd mijn motor wel zelf het pondje af en krijg daarbij wel nog een lekkere douche, nat tot op mijn helm.

Met nog 115 km te gaan tot Labe is het al 15 uur en komen we eindelijk onze eerste tegemoet komende motorreiziger tegen! Het is een fin die vanuit Zuid-Afrika naar huis aan het rijden is. We wisselen kaarten uit (wij geven onze Senegal en Marokko kaart en krijgen in ruil daarvoor ons ontbrekende stuk west Afrika en zuid en Centraal Afrika. Daarnaast wisselen we nog wat andere weetjes uit, waar kun je banden krijgen, hoe zijn de grenzen. Al met al ben je zo een uur verder en dan moeten we toch maar eens gaan. Labe halen zie ik nu helemaal al niet meer zitten, dus gaan we overal vragen bij dorpjes of we er kunnen slapen. Bij de tweede stop is het al raak. Tuurlijk kom maar op het erf staan. Wij rijden door een diepe geul het erf op, moet kunnen want er staan ook 2 auto's. Pas als wij op het erf zijn zien we dat die auto's toch al een tijd niet meer rijden.

Eerst moeten we even gezellig komen zitten. Van een gesprek is geen sprake, wij spreken amper Frans en hun ook. Het is dus vooral een kijk festijn en ondertussen loopt het hele dorp uit en vult het erf zich. Na een tijdje staan we op en vragen we of we de tent mogen opzetten, geen probleem waar we willen. Een tent hebben ze ook nog nooit gezien dus ook hierbij trekken we veel bekijks. We maken ons huisje klaar, spannen ons waslijntje, parkeren de motoren voor de deur. Dan zijn we klaar voor water halen. Van die 6 flessen is weinig meer over, helemaal omdat van 1 fles in de topkoffer de dop is stuk gegaan, hierdoor is onze kostbare michelin kaart verdronken, en kan ik mijn motorjas en dikkere paar handschoenen die erin liggen uitwringen.

Iemand van de toeschouwers loopt met ons mee en wijst ons de weg naar de rivier.

Daar vullen we flessen met water en gaan daarna maar even terug naar de tent voor een handdoek, kunnen we meteen even douchen. Weer terug naar de rivier voor een badje, helaas glij ik uit op de helling naar de rivier, lopen is soms net zo moeilijk als motorrijden. Met 2 geschaafde handjes kan ook ik het bad in en die bevalt goed! Daarna terug naar de tent voor een zelfgekookte maaltijd. In het rivierwater koken we onze pasta en we hebben nog saus en een blikje tonijn. Groente hebben we helaas niet maar goed, als je uiteten gaat zijn die ook een zeldzaamheid hier.

Het koken trekt helemaal bekijks, een man die in de pan roert dat kan toch niet? Sander kookt rustig verder, wij laten ons niet van de wijs brengen en een tijdje later kunnen we dus een heerlijke spaghetti wegwerken. Daarna alles afspoelen met rivierwater en de rest met onze steripen steriliseren zodat we dat morgen kunnen drinken.

Saturday, April 27, 2013

De slechte wegen van Guinee

Van Velingara, Senegal naar Koundara, Guinee
Wordt je 's-ochtends wakker wil je naar de WC is het huisje op slot waar je naar de WC moest gaan. Dan baal je en sta je voor de deur te dralen van wat nu. En wat blijkt? Er ligt iemand in het huisje te slapen! Opeens gaat de deur open en mag ik plassen.

Daarna gaan we maar eens geld pinnen (we nemen extra CFA mee om in Guinee weer om te wisselen naar Guinee Francs), brood en water inslaan. Na ons ontbijt vertrekken we maar, de banden niet helemaal opgepomd want Velingara is een grote zandbak en we weten niet waar het asfalt begint. Ook weten we nog niet waar we gaan slapen, volgens de Michelin kaart is het eerste stuk in Guinee (zo een 40 km) een erg slechte weg. Dus misschien is het handig om bij de grens in de buurt een slaapplek te vinden. Er ligt een bos / natuurgebied vlak voor de grens en hopelijk is daar ook een camping.

Gelukkig wordt het zand snel vervangen door asfalt. Eigenlijk is enkel de stad Velingara 1 grote zandbak daarna krijg je weer gewoon een weg.

We rijden eerst schuin omhoog om vervolgens via een betere weg weer naar het zuiden af te zakken. We komen bij een rotonde (en dat is opzich al een heel iets want eigenlijk is hier maar 1 rechte weg zonder enkele zijstraat) en daar staat een bord Frontiere Guinee rechtdoor en een zijstraat ergens anders heen. Meteen erna nog een bord maar deze gaat over de rotonde. Guinee is rechtsaf. De vraag is nu moeten we rechtdoor (geen asfalt) of rechtsaf (wel asfalt)? Garmin zegt ook rechtdoor en dus gaan we het gravelpad op. We zijn nu nog ruim 50 kilometer voor de grens.

We rijden over het gravel, het is best goed te doen mooi aangestampt niet al te veel kuilen en geulen. Met nog 30 km tot de grens komt er opeens weer asfalt. En dan zien we gendarmerie, niemand komt komt naar buiten dus we tuffen door. Dan is er douane. We stoppen nu toch maar, je gaat ons toch niet vertellen dat hier de grens is?? We vragen het maar jahoor hier is de grens Senegal uit. Guinee in, dat duurt nog 30 kilometer. Het stuk natuurpark wat we zagen op de kaart ligt dus in niemandsland.

We gaan bij de douane binnen en stempelen onze carnet af. Daarna komen geld wisselaars aanlopen en na even overlegt te hebben met de douane mensen besluiten we toch maar vast iets aan geld te wisselen. De mannen doen dit erg netjes, eerst afstemmen hoeveel CFA voor hoeveel Guinee Francs en ze tellen alles rustig 3 keer uit en geven ons het geld voor we CFA afgeven. En dat terwijl we wel wat mooie afschrikwekkende verhalen over geldwisselaars gehoord hebben. Het is en blijft wel zwarte markt toch zijn we blij met wat Guinees geld nu kunnen we tenminste wat eten en water e.d. kopen.

We rijden door naar de politie, de man lijkt heel chagerijnig maar eigenlijk is hij super efficient. Hij maakt geen woord aan ons vuil, pakt de paspoorten aan, kijkt niet eens naar de persoonsgegevens, zet er een stempel in en klaar zijn we. Senegal uit zonder dat het iets gekost heeft en zelfs binnen een half uur, een record op vele fronten!

Zoals de douane ons verteld heeft staat er halverwege een checkpoint. Het is de agent echter veel te warm en bovendien is het lunchtijd. Hij staat op vanachter zijn schutting en wuift doorrijden maar. Prima daar houden we van.

De komende 30 km zijn nog steeds echt mooi asfalt, breed, zonder gaten met markering.

En op dit asfalt komen we aan in Guinee. Eerste halte, de douane we stoppen maar die vragen touriste? Ja zijn we, dan moeten we niet bij de douane zijn maar door naar de politie. Lopen mag niet, we moeten rijden. Dus wij weer alles op de motor en de 100 meter naar de politie rijden. Daar weer afstappen en het hutje binnen. We krijgen onze stempels en we informeren nog naar de weg, we vragen de makkelijkste weg naar Ivoorkust en ze overleggen en geven ons 1 weg op met nog een paar alternatieven. Daarna vertellen ze ook dat de douane die wij zagen enkel voor uitgaand verkeer is, voor het verkeer Guinee in komt de douane over 8 kilometer.

We stappen weer op de motor en leggen de volgende 8 kilometer af, van lunchen komt zo weinig maar we schieten wel hard op want de weg is super. De douane vinden we en daar vragen ze naar onze carnet. Wat nu carnet we hebben laissez-passer (op aanraden van een Duitser die we in Mauritanie tegen kwamen hij vertelde ons dat ze een Carnet houden / blaadjes eruit scheuren / niet weten te gebruiken). Dat vind de man toch maar niets hij wil carnet. Hebben we niet meneer enkel laissez-passer. Ik pak de papieren en de man neemt ze toch maar aan. Hij loopt een huisje binnen en daar krijg ik (nadat hij 3 mannen heeft aangesproken) een krabbel op beide briefjes dat we gezien zijn. Daarna mogen we weer verder.

We tuffen weer een stukje verder en dan is het stop politie. Wat nu toch weer mannen?? Deze man wil onze paspoorten weer zien. Hij gaat de gegevens overnemen in een boek. We moeten beide meekomen naar het kantoor. Daar doen zijn beide pennen het niet dus vraagt hij ons een pen. Uiteraard krijgen we die niet meer terug maar dat brengt het totaal dus op 5 stops over een afstand van ongeveer 50 km en totale kosten 1 pen. Ach lang de slechtste grens overgang niet!

Ondertussen zijn we al bijna in Koundara, van het moeilijke stuk weg op de michelin kaart is geen spoor te bekennen. Asfalt is alles wat we zien. In Koundara maar eens vragen naar een camping. Ik vraag het bij een winkel en wordt een gravel pad ingestuurd (OK enkel hoofdwegen zijn asfalt, zijstraten is gravel). Wij rijden erin en vragen voor de zekerheid nog iemand. Camping ja zeker bij mij thuis. De man is van de douane en we mogen bij hem thuis kamperen. Hij pakt even zijn brommertje en rijd ons voor naar zijn huis. Hij heeft een stuk grond afgezet met muren en een poort. Hijzelf gaat met zijn brommertje door de zijdeur en wuift kom maar hoor. Leuk en aardig man maar door die zijdeur gaan wij niet passen hoor, maak de poort maar open. Dat doet hij, we krijgen stoelen, een tafeltje en worden voorgesteld aan zijn vrouw en kinderen. We mogen de tent neerzetten waar we willen en hij wijst waar de wc is (in een appart huisje). Eerst maar eens lunchen dus en daarna de tent opzetten.

We staan onder een mango boom en willen wel een mango. Het zoontje moet voor ons de boom in om een mango te plukken die zo hoog hangt dat hij met een lange stok niet te bereiken is. Dat heeft het zoontje wel al vaker gedaan want als een aapje gaat hij de boom in. Daarna krijgen we ook nog een schaal met mango's die ze al eens geplukt hadden.

Daarna is het tijd de douche uit te proberen. Een ander kindje stond te douchen maar die wordt zonder pardon de douche uit gegooid, de blanken willen douchen (blanken die trouwens wel veel voor deze camping betalen, de man vroeg hoeveel de laatste camping in Senegal koste en eerlijk als we zijn hebben we de waarheid gesproken, hij wil nu hetzelfde voor zijn huis camping maar de levensonderhoud kosten zijn in Guinee wel beduidend lager, we maken hem dus wel weer even een rijk man). Jammer dat we niet meer Frans kunnen want we kunnen echt wel even wachten met douchen hoor zodat het ventje verder kon gaan maar ja dat krijgen we weer niet duidelijk gemaakt. We krijgen 2 emmers water en een ijsbakje, we kunnen douchen. Na de heerlijke douche (deze keer geen ijskoud water) wil ik onze kleren uitspoelen. Daar wil mevrouw niets van weten en ze wast onze kleren allemaal netjes met sop en zeep. Schoon gewassen krijgen we ze terug om te drogen.

Rond avondeten tijd wordt het tijd het dorp te verkennen. We gaan lopen naar het dorp, onderweg worden we gespot en een tijdje later rijdt de douane meneer naast ons, waar gaan jullie heen? Gewoon wandelen meneer, dat is geen probleem we hebben zijn telefoonnummer voor het geval er iets is. We lopen het dorpje rond en zijn maar wat blij dat we geld hebben want een bank is hier niet. We vragen bij het tankstation maar benzine is er ook niet. Het wordt wel veel in flessen langs de kant van de weg verkocht maar wij hebben liever een echte pomp. Volgens de man van de total is er over 117 km wel een pomp, dat zouden we moeten kunnen halen. We lopen weer verder en gaan opzoek naar avondeten. We komen uit bij het eerste restaurantje wat we zagen. Het menu is weer niet heel groot, spaghetti, haricots of soep. Nou doe maar 1 spaghetti en 1 haricots. Totale kosten? Net iets meer dan 2 euro. Wat verwachten we? Een bord met kale spaghetti slierten en een bord met allemaal groene sperziebonen. Kunnen we eerlijk delen en hebben we zetmeel en groente. Maar wat krijgen we? Brood en spaghetti met vlees en saus en ook wat kaas, de haricots zijn iets minder, bruine bonen of kidney bonen ook met gehakt. We doen wel eerlijk delen maar moeten beide concluderen dat de spaghetti toch veruit het beste is.

Na ons avondeten lopen we terug naar een bar, daar drinken we een biertje. Als we ook die op hebben is het terug naar onze camping. Alleen worden we op de terugweg aangehouden door de immigratiedienst. Paspoort en visum moeten we tonen. Ehhh die liggen op de motor. Ik laat het boekje zien met nummer van de man bij wie we slapen. Ahh ja die man kent hij wel. Nou we mogen doorlopen maar volgende keer moeten we wel ons paspoort bij ons hebben.

In het pikke donker moeten we onze weg terugvinden naar het huis, ik heb wel een hoofdlampje bij me, alleen helaas 1 met lege batterijen. Het is een beetje eng hier in het donker want we moeten over een zandpad maar we vinden de weg terug en kunnen dan veilig ons bedje in.

Friday, April 26, 2013

Goodbye Gambia, bonjour Senegal!

Van Bansang, Gambia naar Velingara, Senegal
We worden wakker in onze kamer, vannacht heb ik niet heel best geslapen. Het blijft bloedheet en er is geen zuchtje wind.

We gaan buiten ontbijten en maken een goede deal met de Nederlandse meiden en hun bezoek. Wij maken koffie voor hun en wij krijgen wat hagelslag voor op ons broodje. Het Nederlandse bezoek is gisteren aangekomen en heeft hagelslag meegenomen. Nou dat is een welkome afwisseling hoor!

Na het ontbijt is het tijd om in te pakken en verder te gaan. Eerste halte is het tankstation. Gelukkig zijn ze vannacht bevoorraad en is er nu benzine. Met een volle tank kunnen we weer verder. De weg is OK, soms asfalt soms wat gravel. Tien kilometer voor de Senegalese grens komen we door nog een dorpje. Op 100 dalasis na die we voor de grens nodig hebben maken we al ons geld op aan benzine en water. Nu maar hopen dat de grens echt maar 100 dalasis kost.

In het stadje ligt amper een weg. Gravel, grote gaten en het is weer eens een grote drukte met vrachtwagens en brommertjes. We zijn blij als we het dorp uit zijn, maar dan zien we een bord dat de weg is afgesloten na 150 meter. Toch maar even kijken want dit is de enige weg naar de grens. Wat blijkt de weg is inderdaad dicht maar er is een omleiding. Uiteraard ligt er geen asfalt maar het gravel is goed aangereden dus geen probleem. Tot het gravel opeens zand wordt en een jeep mij tegemoet rijd. Ik ga naar rechts en naar rechts en naar rechts en dan lig ik weer eens op de grond. Jammer hoor zoveel dagen zonder vallen en dan gaat het in het zand toch weer mis. Sander zet me samen met een lokale man die ook gestopt is weer overeind en dan kan ik weer verder. Gelukkig deze keer zonder schade aan de motor. Ik zelf stond zoals tot nu toe iedere keer gewoon naast de motor terwijl de motor op de grond ligt.

We rijden op het grotendeels gravel pad door tot we bij de grens komen. Daar komen we aan bij een unicum er is niemand! Geen mensen die willen helpen, geen mensen die willen wisselen heerlijk rustig. We parkeren de motor en gaan het gebouw in. We geven onze paspoort en dat wordt weer overgeschreven in het grote boek. Daarna mogen we naar de kamer erachter. Daar geven we onze carnets af en die wordt zonder fronsen aangenomen en afgestempeld. Naar het laissez-passer die we ook hebben vraagt niemand en wij zeggen ook niets. Zonder ook maar enige dalasi te betalen staan we weer buiten. Super alleen nu hebben we 103 dalasi over, nou ja als we andere reizigers tegenkomen die naar het noorden reizen kunnen we ze wisselen tegen wat CFA of iets anders. Het is ook maar 2,50 euro of zoiets niet echt iets om wakker van te liggen dus.

Nu we Gambia uit zijn mogen we doorrijden Senegal in. Maar hier is dat niet 10 meter verder, we rijden bijna een kilometer op gravel en gaan al bijna twijfelen of er nog iets komt en dan zien we eindelijk weer 2 huisjes. Ook hier geen andere mensen die je iets willen aansmeren.

We gaan voor de tactiek dat we geen Frans spreken. We stappen af en zeggen dus hello how are you? We gebruiken wel oui en merci maar daar heb je het dan ook mee gehad. Wel sneu voor de man van de douane hij was zo vriendelijk en zat maar te stamelen dat we hem niet begrepen.... Maar het heeft wel gewerkt, of hij was echt zo vriendelijk maar in ieder geval heeft hij onze Carnet afgestempeld en deze keer zonder mooi bonnetje van 2500 CFA per motor te ontvangen. En dat terwijl het bonnenboekje wel op zijn bureau lag... Op naar de laatste stop de Senegalese politie. Die heeft een yamaha super teneree binnen staan. We bekijken dus maar heel geinteresseerd zijn motor en zeggen mooi hoor, mooi hoor op zijn engels wat hij ook een beetje kan. De politieman stempeld de paspoorten en dan mogen we gaan. Onze eerste kostenloze grensovergang is een feit!

We stappen weer op en rijden de omleidingsroute uit, maar asfalt dat zien we die dag niet meer. Tot aan Velingara is het gravel en Velingara zelf.... Tja deze stad is een grote zandbak! Hoe mensen hier kunnen rijden is mij een volslagen raadsel. Gevallen ben ik niet meer maar harder dan 10 km per uur ben ik ook niet meer gegaan. We kruipen door de hoofdstraat. Links en rechts passeren brommertjes die hier rijden alsof het asfalt is en niet 1 grote zandbak. We stoppen als we denken de N6 te kruisen. We hebben goede hoop op asfalt maar helaas ook de N6 is een grote zandbak. We vragen de weg naar een camping en vinden uiteindelijk een soort van campement. We zijn waarschijnlijk de eerste tent ooit die hier gestaan heeft want de jongen van de camping vind het maar wat interessant.

We zetten, samen met de jongen van de camping, onze tent op en vissen wat mango's uit de boom. Helaas zijn de winkels dicht dus brood kopen gaat niet. Dus lunchen we maar met een mango en nog het halve stokbrood wat we hadden. Daarna ga ik het dorp verkennen terwijl Sander probeert de hitte te verdragen op de camping. Na mijn wandeling doen we een spelletje en dan is het zo weer diner tijd.

We keren terug naar het centrum voor ons diner. We spreken een man en die zegt dat kip 1500 CFA is en we kunnen kiezen met brood of couscous. Prima 2 keer kip met couscous dan. Hij komt nog de couscous laten zien en vraagt weet je zeker het is geen Marokaanse couscous. Ja prima geen probleem doe maar 2 porties. De man zelf gaat ook eten en vertrekt voordat wij klaar zijn. En dan komt de rekening. Je dacht toch niet dat die 3000 CFA was? Nee het is 1500 voor kip, 250 voor geen idee wat en dan nog 600 voor couscous. We maken duidelijk kenbaar het daar niet mee eens te zijn maar ja de rekening werd pas verteld nadat ik 5000 CFA had gegeven dus we hebben gewoon pech gehad. We krijgen 300 CFA terug en een beetje boos verlaten we de tent. Welcome back to franstalig Senegal! Terug op de camping verdrinken we ons verdriet maar met een biertje, die is wel, net als in Gambia, heerlijk koud en dorstlessent.

Thursday, April 25, 2013

Blut

Van Tendaba, Gambia naar Bansang, Gambia
Nog een rustdagje wordt iets teveel van het goede, daarnaast hebben we niet veel dalasis meer, met wat geluk alleen nog genoeg voor een keer slapen, zelf koken en tanken. We vertrekken dus maar.

Eerst moeten we terug naar de hoofdweg, zal deze al klaar zijn? Nee hoor dat is de weg niet, ze hebben wel een soort oprit gemaakt met een wals waar grote bulten aan zitten.

Het is dus een mooi gewalst bobel pad geworden. Dat duurt maar even en dan is het gewoon een keien pad, zolang we door de bandensporen blijven rijden is het wel te doen. Dan zegt een man dat we toch weer in de berm moeten gaan rijden. Prima niets mis mee, die ziet er veel beter uit maar hoe gaan we er komen? Ze wijzen dat we een keien heuvel af moeten rijden, geen probleem. Nou daar denk ik toch echt wel anders over. Sander mag dus beide motoren naar beneden rijden maar ook bij hem gaat dat nog niet zo heel soepel.

Als we in de berm zijn is het wel weer makkelijk doorrijden, gewoon goed aangestampte grond. Een tijdje verder hebben ze de weg nog niet opengebroken en is het een heel breed gewoon aangestampte grond. We kunnen er makkelijk rijden, helaas kunnen andere auto's en vrachtwagens dat ook. Ze vliegen ons voorbij en laten ons achter in een grote mist van zand. Een paar keer gaan we zelfs stilstaan omdat we echt niets meer zien.

In Soma is het stofhappen voorbij. We rijden vandaag voor het eerst enkel in protectievest zonder jas erover en onze protectievesten zijn nu oranje. Het is wel een heerlijk stuk koeler.

We rijden door tot Bansang, bij iedere checkpoint vragen we naar lodge en ATM maar die laatste weten ze niet. Ze zeggen dat we in Bansang wel aan geld moeten kunnen komen. In Bansang vinden we een lodge en ook een geldwisselkantoor. Helaas kunnen we onze tent er niet opzetten dus dan maar een kamer in.

We halen een lunch en daarna eerst maar naar de bank om geld te wisselen. We hebben geluk, ze willen wel dollars wisselen naardat de man met zijn baas heeft gesproken. Daarna vragen voor benzine, helaas hebben alle tankstations geen benzine meer, morgen schijnt het er wel weer te zijn dus daar hopen we dan maar op.

De rest van de dag gaan we zwemmen in de rivier waar de lodge aan ligt en doen we maar weer een spelletje. Eten doen we ook bij de lodge en daar raken we in gesprek met een drietal engelsen. De dochter werkt hier 9 maanden in het ziekenhuis en de ouders zijn op bezoek.

Na het eten maken we nog een praatje met de Nederlandse meiden die hier ook zijn, wat een toeval hier Nederlanders tegen te komen!

Wednesday, April 24, 2013

Nothing much...

Een dagje Tendaba, Gambia
We willen hier een dagje blijven. Eerst dus maar eens uitslapen en daarna rustig ontbijten. Dan is het al weer heerlijk warm dus maar een spelletje spelen in de schaduw. Met niets doen kun je een dag goed doorkomen alleen is er dan ook weinig te vertellen.

We regelen bij het enige restaurantje van het dorp dat we er 's-avonds kunnen eten. Het is een vreemde man hij heeft fish domoda, fish benechin en fish en rice. We bestellen de eerste 2 en krijgen dan te horen dat het 2 persoonsschotels zijn. Vast niet maar ze hebben geen zin 2 verschillende dingen te maken. Dan maar fish benechin voor ons allebei. Hij probeert ons ook nog vast drinken te verkopen, boot tripjes, een overtocht met motor naar de overkant, een slaapplaats. Van alles en nog meer, en als we weggaan ook nog wat water. We kopen enkel nog 2 broden bij hem , dat kost 12 dalasis. Ik geef 25 en krijg 5 terug als ik zeg joh dat klopt niet doet hij net alsof hij nog wisselgeld aan het pakken is maar hij had de wisselgeld la al dicht gedaan. Uiteindelijk pakt hij de 5 weer terug en krijg ik netjes 13 terug. Leuk geprobeerd vriend maar wij weten toevallig al wat brood kost.

In de middag doen we weer lekker weinig, een beetje computeren, wat spelletjes en dan vliegt de tijd zo voorbij. Voor ons diner gaan we weer terug naar het restaurantje. De fish benechin smaakt heerlijk, alleen jammer dat alle vissen hier zo vol graten zitten.

Het lekkere rustig dagje sluiten we af op de lodge met een biertje en wederom een spelletje. Een heerlijk dagje niets doen dus!

Foto's Gambia

Foto's Gambia nu online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder: Foto's Gambia

Tuesday, April 23, 2013

De weg die voor je neus wordt weggeploegd

Van Kartong, Gambia naar Tendaba, Gambia
Het is weer tijd om verder te gaan. Onze eerste halte is Brikama want we hebben geld nodig. Bij de pin automaat staat maar 1 iemand, dat valt mee. Helaas krijgt die ene persoon geen geld uit de muur. Wij mogen erna proberen maar terwijl Sander probeert te pinnen tikt er iemand op zijn schouder, of we willen stoppen ze moeten de automaat eerst vullen. Na ongeveer een kwartier wachten nog een poging, ondertussen staat er een aardige rij. De tweede pin automaat van het dorp zit hiernaast en die doet het niet. Tweede poging en weer schouder kloppen nog even wachten we zijn nog niet klaar. Dus weer een kwartiertje wachten en daarna blijkt dat je geen 5000 kunt pinnen max 3000. Nou dan doen we 2 keer 2500 komen we ook op 5000.

Met een goed gevulde portomonee (er komen enkel briefjes van 100 uit de automaat dus we hebben nu een heel pak) gaan we naar het naast gelegen tankstation. Nu kunnen we eindelijk tanken, daarna nog even naar de supermarkt waar we eindelijk pindakaas vinden.

Nu zijn we klaar voor de reis richting het oosten. Onderweg zien we een markt. Daar dan maar weer stoppen want fruit hebben we al een paar dagen niet kunnen vinden. We stoppen bij de markt en daar komt een politieagent of in ieder geval iemand in uniform aanlopen. Paspoort, als we niet gestopt waren hadden we ook niet ons paspoort hoeven zien dus we zeggen dat we enkel naar de markt willen. Heeft hij geen boodschap aan, paspoort. Ik geef hem een fische (kopie van onze paspoorten) maar dat is niet goed hij wil het origineel. Sander pakt de zijne en de man zegt dan dat hij mee moet naar de office. Als Sander weigert en zijn paspoort terug vraagt krijgt hij hem terug en komt meneer bij mij staan. Ook mijn paspoort wil hij zien, ik hoef niet mee naar de office en krijg meteen mijn paspoort weer terug. Kan ik eindelijk naar de markt en wat blijkt, ze hebben er geen fruit maar enkel groente, buiten het marktje staat wel iemand met sinasappels en iemand met bananen, dan maar wat sinasappels kopen al zien ze er niet echt heel lekker uit.

We rijden weer verder tot onze maag begint te knorren helaas is een restaurant hier niet zo 1,2,3 te vinden. Dan maar vragen, jahoor eten kan hier. We kunnen vis kopen en aubergine enz etc. Maar bereiden moeten we het zelf doen. Dan maar weer door rijden. Twee dorpen verder nog geen restaurant gezien ondertussen kijken we scheel. Dan maar stoppen bij een boutigque en brood halen. Weer een stukje verder vinden we een boom en kunnen we eten.

Terwijl we zitten te lunchen komen er wat schoolkinderen langs, die blijven staan kijken tot we klaar zijn met eten en vertrekken.

Onderweg worden we nog een aantal keer gestopt door afwisselend politie en militairen, meestal willen ze alleen een praatje maken dus wij stoppen maar braaf in bijna 40 graden en maken gezellig een praatje met de mannen. Ongeveer 3 km voor de laatste afslag van de dag houdt opeens de weg op. We moeten rechts in de berm gaan rijden want de weg zijn ze aan het omploegen. Wij gaan de berm in die enkel tegen de struiken aan hard zand bevat. Daar rijden we tot we een ploeg tegenkomen die ook de berm aan het omploegen is. Fijne jongens hoor die gambianen maar op een omgeploegde grond valt met een motor niet te rijden! Wij wachten even en steken dan het omgeploegde pad over om de wals te volgen die in de berm dezelfde kant op rijd als wij. Nu is de grond in ieder geval weer hard. Dan komt onze afslag in zicht, we rijden rechts langs de omgeploegde weg en uiteraard ligt onze afslag links. Komt er ook nog een man vertellen ja de lodge ja die is daar links. Fijn en de helling met stenen die ik op moet om op een omgeploegde weg te komen die ik over moet om daarna weer helling af te gaan? No problem you can cross. Ja ja Sander wel maar ik, dat weet ik zo net nog niet. Ik probeer het uiteindelijk niet eens, Sander weet zijn motor aan de overkant te krijgen en komt dan terug voor de mijne. Daarna kunnen we weer verder over een asfalt weg tot we bij de lodge aankomen.

Bij de lodge zetten we ons tentje weer op, het is bloedheet dus erna gaan we eerst maar weer douchen, hier hebben ze tenminste een echte douche (nou ja wel met maar 1 knop voor water maar het is niet echt koud).

Daarna gaan we het dorp verkennen we worden weer bestormd door kinderen die zwaaien, handjes geven, meelopen, onze tas willen, geld willen van alles willen. De liefdadigheidsinstelling is weer gearriveerd! Gelukkig zijn er ook een paar blij als ze met je mogen meelopen aan het handje of huppelen.
Terug op de lodge is het wachten op het buffet die tussen 20 en 20:15 wordt opgediend, terwijl we wachten kunnen we bloggen. Dat kan rustig want het is ondertussen 20:15 geweest, het voetbal is nog niet afgelopen en eten, dat is er niet te bekennen.

Monday, April 22, 2013

Koude douche

Een dagje Kartong, Gambia
Na een heerlijk nachtje slapen zijn we klaar voor een rustdag. Eerst maar eens een ontbijtje halen. We lopen richting het dorp en vinden al snel iemand die brood verkoopt. Met 4 broden (ook meteen voor de lunch of diner) gaan we weer terug en dan kunnen we ontbijten.

Daarna willen we ons eens gaan verdiepen in de vervolg route. Helaas blijkt het downloaden van alle ambassades maar half gelukt te zijn, juist de belangrijke informatie mist dus nu kunnen we nog niet kijken welke landen we moeten bezoeken voor het halen van de juiste visa. Internet hebben ze hier niet dus downloaden kan hier niet. Ze zeggen wel als je naar het noorden loopt is er een lodge met internet. Dus wij gaan maar even met laptop en de 4 honden een strandwandeling maken.

Internet vinden we niet maar we zijn wel een mooie strandwandeling verder als we terug zijn.

Ondertussen is het alweer bijna lunchtijd, we besluiten naar het dorp te lopen om te kijken of er een restaurant zit, we moeten ook water hebben dus dat kunnen we tegelijk kopen. We lopen de hoofdstraat op en neer en gaan eten bij het enige open restaurantje (voor zover wij kunnen zien). Op het menu staan een stuk of 15 vis gerechten en 1 kip. We vragen of alles er is en ja alles is mogelijk. We bestellen beide een vis gerecht, ik de Gambiaanse vis yassa en Sander de Gambiaanse vis maffee. De man komt terug en zegt sorry ik heb maar voor 1 iemand vis maar wel veel kip. Dan toch maar een kip en vis schotel dus.

Het lijkt als je hier naar een restaurant gaat dat ze de vis nog moeten vangen en de kip slachten, lang wachten dus. We spelen maar weer een spelletje op de mobiel en lezen de lonely planet die er ligt. Het wachten is het trouwens zeker weer waard, we eten heerlijk!

Na onze lunch kopen we nog wat water en gaan we terug. Onderweg zien we behalve veel mango bomen ook cashewnotenbomen en iemand geeft ons twee vruchten met noot eraan, de vrucht schijn je ook te kunnen eten maar eerlijk gezegd durven wij niet zo goed want ze zien eruit alsof er ook beestjes in zitten. Het ruikt wel erg goed.

Terug op de lodge besluiten we een douche te nemen, het is het heetst van de dag dus nu durven we de bucket-style douche aan. Nou ja we willen liever niet maar we moeten toch wel af en toe douchen. We duiken de douche in en dan moet je een emmertje vullen met water en over je heen gooien.

Waarom ze in deze landen niet de zon gebruiken om water te verwarmen blijft me een raadsel maar ook hier doen ze dat niet dus het is koud water.

Na deze verfrissende douche doen we niet veel meer, biertje drinken, spelletje spelen. Kletsen met de mensen van de lodge, avondeten en dan is het zo weer bedtijd. Het is hier op de lodge trouwens opvallend fris. Zodra je richting dorp loopt (verder weg van de zee) is het veel warmer.

Sunday, April 21, 2013

Finally English!

Van Toubakouta, Senegal, naar Kartong, Gambia
We hebben weer eens erg slecht geslapen. Er was wederom een feest vlakbij de camping die tot ver in de kleine uurtjes doorging. We zijn dus best wel geradbraakt maar omdat de camping ook niet super is gaan we toch vertrekken. We ontbijten dus maar en pakken de spullen in.

Eerst moeten we weer over een klein paadje van de camping af, daarna over zanderige wegen het dorp uit. Daarna is het asfalt tot we bij de grens zijn. Onderweg zien we onze eerste apen! Helaas zijn ze te snel overgestoken om een foto te maken. Bij de grens wordt Sander bestormd door vrouwen die allemaal geld willen wisselen, willen helpen met de grens overgang en / of nootjes verkopen. Omdat ik achterop rijd krijg ik gelukkig niet zo een bestorming. We zijn vasthoudend en zeggen dat we geen hulp hoeven en geen geld hoeven te wisselen.

Vol goede moed maar toch ook een beetje in angstige afwachting wat deze grens ons gaat brengen parkeren we de motoren. Eerst naar de douane van Senegal. We geven de carnet af en verbazingwekkend soepel krijgen we een stempel een krabbel en scheurt hij een briefje uit de carnets. Precies zoals het moet. Daarna krijgen we ze terug, zonder dat er geld gevraagd wordt! Blij verrast staan we weer buiten, nu de straat over naar de politie. We lopen naar binnen en na even wachten (op een man die bij ons voordrong en vervolgens ook de politieman best wel pissig maakte omdat hij eiste eerst geholpen te worden terwijl de agent ook doorhad dat wij eerder waren) worden onze paspoorten uitgestempeld. Wederom zonder betaling mogen we weer naar buiten en kunnen we Senegal uit! We stappen op de motor en rijden 50 meter, nu zijn we in Gambia en krijgen we hetzelfde riedeltje nog eens. Een verstandelijk gehandicapte jongen komt naar ons toe en stelt zich voor, dat zal hij gedurende de tijd dat wij bij de grens staan nog 100 keer doen. We gaan eerst bij de customs naar binnen, we zijn nu in Engelstalig gebied dus knopen we een praatje aan. We krijgen een mooi briefje en dan is heet 1000 dalasi per motor. Ehh fijn dalasi hebben we niet, maar ze accepteren ook CFA dan is het 20.000 per motor. Laat ik nu een wisselkoers app op mijn telefoon hebben met redelijk recente wisselkoersen. Even controleren dus, het blijkt 23 euro per motor te zijn of bijna 15.000 CFA. Ik laat ze het zien en ze rekenen het na. Ik heb gelijk en 30.000 CFA is dus ook prima. We vragen nog even naar onze voorganger die hoefde maar 50 dalasi te betalen maar ze zeggen dat is omdat hij het land uitging. Duur is het wel maar toch betalen we maar gewoon. Ik krijg wel netjes het wisselgeld in dalasi terug. Daarna willen ze de koffers inspecteren. We geinen nog en vragen are you sure they are fully packed and a mess. Maar ze willen kijken dus geven we ze een tour door de koffers. Gelukkig is de man snel tevreden. Enkel spot hij onze Carnet en die wil hij ook stempelen. Dat verbaast ons want Gambia is een land waar de Carnet wel gebruikt mag worden maar niet hoeft. Uiteindelijk laten we onze Carnet toch maar stempelen, nu hopen dat ze bij het land verlaten ook willen stempelen. Daarna mogen we naar de politie. Binnen worden we ingeschreven en krijgen we stempels. We denken dan dat we klaar zijn maar als we onze helmen willen opzetten worden we teruggefloten. Ohjee wat nu? We moeten nog naar 2 andere balies, 1 voor nog een stempel op onze laissez-passer en een die nog iets uit ons paspoort in een boek overschrijft. Daarna zijn we klaar voor vertrek.

We staan weer buiten en daar is Magi weer, de verstandelijk gehandicapte jongen, ik wordt ook aangesproken door een andere jongen en terwijl ik een praatje met hem maak pakt Magi mijn helm en brengt hem mij. Dank je wel gast maar die stond prima op de motor hoor. Ik zet hem weer op de motor en Magi brengt mij wederom mijn helm. Is het een hint dat we moeten gaan?? We vertrekken maar.

We rijden rechtstreeks naar de ferry, net ervoor is een ATM die 24/7 open is. Helaas met uitzondering van zondag 21 april want de deur ervoor is op slot. We worden aangesproken door mensen die verschillende ideeen hebben. In Barra is in ieder geval geen andere ATM dus geld kunnen we vergeten. Blijkbaar kun je te voet gratis met de ferry en ook gaan er kleinere bootjes pirogues. We krijgen het voorstel dat we zonder motoren over gaan naar Banjul, daar gaan pinnen en dan weer teruggaan en met de motoren over gaan. Sander krijgt nog het aanbod met motor en al in een pirogue te gaan en achteraf te betalen. Allemaal leuk en aardig maar laten we toch eerst eens kijken of we gewoon met dollars de ferry kunnen betalen. Volgens de mannen kan het niet maar eenmaal bij de balie is het geen enkel probleem. 15 dollar per motor en we kunnen mee. We betalen en gaan in de rij staan. Over 40 minuten komt de boot. Wij wachten en wachten, eten hebben we niet en het is lunchtijd, geld hebben we ook niet dus eten kopen gaat ook niet. Na een uur komt de ferry en gaan we de boot op. Ook dit is weer niet te vergelijken met Europa. Een record aantal motoren, auto's en vrachtwagens wordt erop geperst. Tussen alles door staan mensen samengeprakt. Het is blijkbaar de bedoeling dat je bij je motor blijft voor de oversteek die tussen de 30 en 90 minuten kan duren (afhankelijk van eb en vloed). Ik heb nog enigszins ruimte naast de motor maar Sander staat in een accordion van motoren geperst die allemaal tegelijkertijd op de standaard moeten en ervan af anders is er niet genoeg ruimte.

Tijdens de oversteek praten we wat met mede motorrijders en moeten we nog een paar keer het aanbod afslaan dat onze motor overgekocht wordt, in Gambia zijn ze gek op onze motor iedere keer wil iemand de motor kopen.

Als we in Banjul arriveren is het 15 uur we rijden de ferry af en komen op gravel, tot zo ver de hoofdstad. Lukraak rijden we een kant op, er is nergens plek om te stoppen en je motorkleding aan te doen en garmin op je motor te zetten. Steeds worden we ergens anders naar toe verwezen. Uiteindelijk stoppen we in een straat achter wat vrachtwagens. Eerst rustig motorkleding aan en op garmin een bank zoeken. Helaas kent Garmin echt helemaal niets in Gambia en terwijl we aan het overleggen zijn wat we gaan doen wordt opeens naast ons de straat opengebroken. Gewoon een grote frees in de weg zetten en daar ging hij zo een hele geul naast ons. Tijd om te gaan dus! De taxi's achterons die ook dezelfde straat werden in verwezen als wij zijn ook niet zo blij met deze actie.

We rijden een stukje verder en zien daar 2 banken. De eerste moet geen mastercard en geen visa card, de tweede daar is de ATM al uit de muur gehaald. Sander loopt een stuk en ziet nog een derde gelukkig hebben we nu geld. Volgende missie, onze lunch. We rijden richting Kartung en komen bij een rotonde die is echter afgezet met een ketting. Terwijl wij ons verbazen over de ketting loopt een man naar ons toe, wij mogen hier niet rijden maar vooruit hij wil ons er wel uit laten. Waar het heeft moeten staan dat we er niet mogen rijden geen idee het is gewoon een brede doorgaande weg. Schuin achter ons zien we ook een restaurant dus we bedanken de man en zeggen dat we eerst dan maar gaan eten. We keren dus om en rijden de stoep op naar het restaurant, aan de andere kant kunnen we de stoep weer af en een andere straat op dan hoeven we ook meteen niet meer door de afgesloten weg.

We krijgen een mooie menu kaart en zoals op de kaart staat vragen we naar het gerecht van de dag, yassa kip, daar hebben we wel zin in. We bestellen een yassa kip en curry kip en krijgen dan te horen dat die beide nu niet te krijgen zijn (of in ieder geval dat dat wel een lange tijd zou duren), prima wat kunnen we wel krijgen dan, vis, vis en vis. OK dan fish and chips en vis curry. Die krijgen we na een half uurtje en het smaakt prima! Daarna nog even water halen bij de boutique er tegenover en dan kunnen we door naar Kartung. Ondertussen is het 17 uur en we hebben dus net gelunched.

Een uurtje later komen we aan in Kartung bij Boboi beach lodge. Mihaela had ons verteld dat we er naartoe moesten dus hier zijn we (had ze bewust achterwege gelaten dat je over een zandpad moet om er te komen????).

Gelukkig zonder te vallen komen we het terrein op rijden. Daar zetten we ons tentje op en eten we nog iets kleins, dan nog even een biertje drinken en dan is het bedtijd, even de gemiste slaap van gisteren inhalen.

Saturday, April 20, 2013

We gaan de mangrove in

Van Passi, Senegal, naar Toubakouta, Senegal
We kunnen vandaag eigenlijk ook wel een rustdagje noemen. We pakken rustig onze spullen in, ons doel is namelijk 40 km verderop. We willen naar de mangroves daar toe. Het is alweer 10 uur als we eindelijk de tent ingepakt hebben en ontbeten hebben. We stappen op de motor en Garmin zegt wederom dat we er nog 3,5 uur over gaan doen.

We zigzaggen op het gatenkaas asfalt en al snel is er weer geen asfalt meer. Net als gisteren is het afwisselend slecht asfalt met geen asfalt. Alleen vandaag lopen we niet uit op de tijd van Garmin maar juist in. Al snel komen we bij Sokone en vanaf daar is het asfalt weer in perfecte staat. Nu gaan we dus helemaal rap.

Als we bij Toubakouta aankomen is het nog niet eens 11 uur. Alleen het dorp in, daar is geen asfalt meer. En waar Garmin zegt dat wij moeten afslaan daar kunnen we niet eens een pad ontdekken. We volgen dus maar een ander pad ongeveer de goede richting op. Al snel spreekt iemand ons aan en hij legt ons uit waar de camping is. We rijden over zanderige wegen. Gelukkig niet al te zacht zand. Een stukje verderop hebben we weer geen idee meer hoe we verder moeten. Weer komt iemand ons tegemoet. Een jochie, hij wil ons wel de weg wijzen. Hij trekt zijn slippers aan en komt op mij af en wil achterop klimmen. Nou mooi niet dus ik ben al lang blij dat ik nog niet gevallen ben, iemand achterop dat gebeurd bij mij niet! Gelukkig komt er ook iemand met een brommertje aanrijden. Die wil ook de weg wel wijzen. Hij rijdt ons voor naar de camping en je raad het vast wel, hij blijft net zo lang wachten tot hij geld krijgt. Nou ja we hebben in ieder geval de camping gevonden. En dat zonder dat ik gevallen ben!

Bij de camping proberen ze ons weer in een huisje te krijgen. Nou meneer bedankt maar we zetten onze tent wel op. Het is net 11 uur geweest we hebben alle tijd. We regelen ook meteen een rondvaart in een pirogue door de mangrove. Dat kan om 17 uur dezelfde dag. Hij wil wel vooruit betaald het geld krijgen. Geen probleem ik geef hem 30.000 en hij zegt dat ik later de 5.000 wisselgeld krijg.

We zetten rustig aan ons tentje op. De motoren staan lekker in de schaduw. Helaas wel onder een soort van notenboom. Af en toe komt er een noot omlaag gezeild en die dingen komen best hard aan! De tent hebben we onder een prik boom gezet en de takken hangen laag. De tent, Sander en ik hebben dus ook al in de prik boom vast gezeten.

Als onze tent staat is er nog geen spoor van het wisselgeld te bekennen. Eens vragen dus, de meneer blijkt vertrokken hij komt pas vanavond weer terug.

We gaan dus maar het dorp verkennen op zoek naar eten. Meteen eens kijken wat de beste weg het dorp uit is want het is hier best wel een zandbak. Ons richtingsgevoel laat ons alleen jammerlijk in de steek, niet alleen vinden we geen restaurant ook de uitgang van het dorp is onvindbaar. We keren dus maar weer om en lopen via een andere weg terug. Daar vinden we wel een restaurant, 3 zelfs waarvan er 1 open is.

We hebben onze zinnen op kip gezet. Kip kan met friet maar dat duurt wel even. Dat is geen probleem wij wachten wel. Een uurtje later is onze kip eindelijk klaar, we vermoeden dat hij een uur geleden nog vrolijk door het dorp gewandeld heeft. De chefkok bleek ook erg precies in de omschrijving van het diner, want het is kip met friet, geen sla geen groente niets aan vitaminen. Als wij na het eten vragen of we ergens fruit kunnen kopen kijkt hij ons aan als of we van een andere planeet komen. Fruit? Dit is maar een klein dorp. Misschien dat er verderop wel iets is. Nou wij kijken maar zien niets, nog eens vragen en een vrouw zegt ja daar is fruit maar winkeltje is dicht. Dan maar eerst verder lopen. We komen bij een kruispunt en daar worden we weer eens aangesproken door een paar mannen. Uiteraard hebben ze een soveniershop. De eerste komen we zonder aankoop naar buiten, de tweede daar hebben we toch maar wat gekocht. Het was een aardige jongen die ook een motor had en daar trots foto's van liet zien. Omdat mijn sleutelhanger ergens is afgebroken hebben we bij hem dus maar een nieuwe gekocht voor aan mijn motor sleutels. Maar dan is het wel meteen een sleutelhanger van 4.000 FCFA (iets van 6 euro) dus deze moet goed stevig zijn. De jongen loopt ook nog met ons mee terug naar het dorp in onze zoektocht naar fruit. Helaas blijkt er geen fruit in het dorp te koop. Geen probleem hij wil het wel voor ons ergens anders gaan kopen. Dat snappen we dat hij dat wel wil, we zijn tenslotte de plaatselijke cash-cow en grote kans op dit moment ook nog de enige in het dorp. We bedanken hem vriendelijk maar wijzen zijn aanbod toch meermaals af.

Snel maar terug naar de 'veilige' camping dus. Daar doen we een spelletje en dan is het alweer 17 uur. Tijd voor de mangrove tocht. Maar de meneer van de camping is nergens te bekennen, net als mijn 5000 wisselgeld. Om 10 over 17 komt de man eindelijk aanzetten, excuus dat hij te laat was maar hij moest bidden. De 5000 wisselgeld heeft hij niet maar ik krijg een briefje van 10.000 terug die moet ik dan zelf maar ergens zien te wisselen.

Hij loopt met ons naar de pirogue. Op de stijger liggen 2 joekels van een roggen, net gevangen door de plaatselijke visserslui. We worden afgeleverd bij de pirogue en de camping man vertrekt weer. Wij gaan met een ander varen, iemand die helaas geen engels kan.

Al redelijk snel spotten we dolfijnen, daar hebben ze er hier veel van want we zien genoeg vinnen en ruggen omhoog komen en weer verdwijnen.

Helaas zijn ze niet zo vriendelijk een mooie jump over de boot te maken.

We leggen aan bij een eilandje waar we gaan wandelen naar de heilige baobap boom. In de boom kun je staan.

Onderweg erna toe zien we nog wat wilde parkieten. Verder horen we vooral veel vogels maar waar die beesten zich verstoppen geen idee want zien doen we ze niet.

Na het korte wandelingetje gaan we eerst 2 grote zakken vullen met schelpen, die zijn voor de meneer van de boot voor bij zijn huis. Waarschijnlijk zijn oprit ofzo? We helpen met schelpen in de zakken te stoppen en als dat gedaan is gaan we weer verder. Nu varen we eindelijk de echte nauwe mangrove gangetjes in, erg mooi! We horen weer van alles maar zien niet veel. Tot hij ons bij een reigers en aalscholver kolonie aanmeert. Ik dacht te verstaan dat de vogels iedere avond daar vertrekken maar het was juist dat ze daar iedere avond arriveren om te gaan slapen. Er komen steeds meer reigers en aalscholvers aanvliegen en ook wat ijsvogels.

De mangrove bos wordt ook steeds meer een grote herrie. Als je denkt dat alle takken volzitten komt er weer een hele groep aanvliegen. Achter ons vliegen de pelikanen juist de andere kant op, waarschijnlijk worden ze ook gek van de herrie.
We liggen er een tijdje met het bootje te dobberen zodat we genoeg foto's kunnen maken. Daarna varen we weer terug naar toubakouta, onderweg zien we weer een paar dolfijnen.

Het is al donker als we aankomen bij de aanlegsteiger. Wij klauteren erop en de man vraagt of we de weg terug kunnen vinden. Wij zeggen hem dat het wel goed komt maar we vinden het wel erg jammer dat de camping man er niet is om ons op te halen. Hadden we geweten dat hij niet mee ging dan hadden we onze lamp meegenomen. Nu lopen we in het pikkedonker over aarde weggetjes met de goede hoop op de camping terug te komen. Dat lukt ook wel en zelfs zonder fout lopen.

Op de camping eerst maar even eten, ondertussen heeft de man van de camping wisselgeld weten te regelen en dus geef ik de 10.000 weer terug. Na het eten worden we helemaal lekgeprikt door de muggen dus is het tijd om te stoppen.

Friday, April 19, 2013

Schwein gehabt

Van Dakar, Senegal, naar Passi, Senegal
We beginnen de dag met een koude douche. Daarna starten we weer een zoektocht naar brood, dat gaat deze keer een heel stuk soepeler. Na ons ontbijt is het tijd afscheid te nemen en te vertrekken. We rijden met de motor naar de ambassade van Burkina Faso. Daar komen we anderhalf uur te vroeg aan. Eerst maar even een rondje lopen dan.

We lopen een zijstraat in en na een tijdje lopen vinden we iemand die schoenen poetst. Kijk daar had ik nu net behoefte aan. Mijn motorlaarzen zijn van leer en ze zijn helemaal aan het uitdrogen bij die stoffige hitte hier. Ik vraag hoeveel het kost maar krijg als antwoord neem plaats. Ik ga dus maar zitten en mag mijn schoenen uittrekken. Het spijt me meneer van de zweetvoetjes in de motorlaarzen. De man poetst en poetst. Ze worden zwarter en glimmender als dat ze ooit geweest zijn! Als de man klaar is is de eindrekening zoveel als ik wil betalen. Tja wat moet je daar nu mee, ik heb geen idee wat een redelijk bedrag is. Uiteindelijk geef ik de man 500 en hij lijkt er super blij mee. Hopelijk is het echt een goed bedrag.

Ik op mijn glimmende schoentjes en Sander met zijn vuile schoenen (goretex mag niet met vet behandeld worden) lopen verder. We vinden een restaurantje en vragen alvast of die 's-middags open is, dat is geen probleem. Nu kunnen we rustig terug naar de ambassade we hoeven ondertussen nog maar drie kwartier te wachten.

We komen bij de ambassade binnen en willen rustig op de bank een spelletje op de telefoon spelen, maar dan worden we alweer binnengeroepen. We krijgen onze paspoorten terug met visum, helaas wel voor 2 maanden.

Ruim voor 12 uur staan we dus weer buiten, dan toch maar niet in Dakar eten en gewoon vertrekken.

Door het waanzinnige verkeer verlaten we Dakar en al zijn buitenwijken. Pas op voor de taxi, pas op voor de bus, pas eigenlijk op voor alles tegelijk. Diegene die voor rijd kijkt voor, links en rechts, diegene die achter rijd kijkt links, rechts en de spiegels voor gevaar van achteren. Echt, rijden kunnen ze hier niet! Gelukkig bereiken we veilig rustigere wegen, vandaar tuffen we door tot we een restaurantje zien. Eenmaal afgestapt staat er op de voorgevel dat het een kapper is. Maar de vrouw komt naar buiten restaurant? Dan moet je omlopen. Het gebouwtje is dus tweezijdig, de ene kant is een kapper de andere kant het restaurant. We krijgen weer een portie met vis, groente en rijst. Helaas wel heel veel graat in de vis en de groenten... tja niet super. Toch hebben we geen honger meer als we de zaak verlaten, we kunnen er weer even tegen aan.

We willen doorrijden tot de camping bij het natuurpark. Echter Garmin zegt met nog 60 km te gaan dat we er nog 4 uur over gaan doen, aankomst tijd is 19:30. Dat is wel heel laat. Maar even kijken tot hoe ver we komen, tot nu toe is de weg grotendeels super afgewisseld met stukken gatenkaas waar je liever niet de gaten in stuiterd. Gewoon dus net als de rest van het verkeer slingeren om de gaten heen, dat gaat gelukkig met een motor wel veel makkelijker als met de auto. Er zijn er dan ook zat die alsnog een gat in stuiteren, het zal me benieuwen hoe lang hun onderkant en bandjes heel blijven.

We verlaten de N2 en ruilen die in voor de N4, nog altijd een goede weg. Na 10 km gaan we weer afslaan en gaan we de N5 op. En daar houd na een paar kilometer de weg op. Niet eens gatenkaas er is gewoon geen asfalt. Het is wel goed aangereden gravel dus we kunnen rustig met een kilometertje of 45 per uur door kachelen. Ze zouden ons wel een plezier doen als ze de sporen in de gravel zouden weghalen, zitten op de motor is geen pretje, dus dan maar staan. Na een tijdje is er dan opeens weer asfalt, daarna weer gatenkaas asfalt en dan opeens is de weg weer op. We doen weer een gravel stuk en dan weer asfalt, en weer gatenkaas. In dit tempo schieten we niet heel erg op, we lopen zelfs steeds verder uit op de Garmin die nu al zegt dat we pas om 20 uur aankomen.

Als we een camping tegenkomen is de keus dan ook snel gemaakt, 40 km voor de eindbestemming vinden wij het mooi geweest. Hier zetten we onze tent op. Ze hebben op de camping 3 aller schattige puppies en we vermaken ons dus uitstekend met de hondjes.

Als we tussendoor ook nog onze tent opgezet hebben gaan we naar het dorp voor de hoognodige boodschappen (water en brood ons diner) daarna snel weer terug naar de puppies. Onderweg naar het dorp kwamen we trouwens varkens tegen! Die hadden we in Afrika nog niet gezien.
We zijn weer eens de enige op de camping dus we hebben alle hondjes voor ons zelf.

Na het diner gaan we dan weer blog schrijven. Ik besluit ook Darius eens te vragen of hij toevallig ook door Ivoorkust is gegaan (hij is ook met de motor door west Afrika gereden), dat blijkt niet zo te zijn maar wel heeft hij andere nuttige info voor ons. En dat is dat je de Angola visum zowat alleen in Ghana kan krijgen. Laten wij nu net een visum voor Burkina hebben gekocht en niet voor Ghana omdat we dachten dat we beter naar Burkina konden gaan.... We moeten dus even nog puzzelen op onze route. We weten nu dat we in de Ivoorkust in ieder geval naar Abidjan moeten voor de visa voor Nigeria en Kameroen en we moeten dus ook naar Accra in Ghana voor het visum voor Angola. Of we nu nog naar Burkina Faso gaan is de vraag...

Thursday, April 18, 2013

Ile de Goree

Dag 4 in Dakar, Senegal, een uitstapje naar Ile de Goree
We zijn weer vroeg uit de veren. Vandaag gaan we echt de toerist uithangen op Ile de Goree. Eerst maar even ontbijten. Dat zouden we wel willen maar dan moeten we wel ergens brood kunnen kopen. De eerste winkel heeft niets, de bakker heeft niets, de overkant heeft niets. Uiteindelijk na vaak vragen vinden we ergens nog een baguette. Snel terug naar het hotel om te ontbijten. De boot naar het eiland vertrekt namelijk om 10 uur, 11 uur en dan pas weer om 12:30.

Na het ontbijtje vertrekken we dan ook maar richting bus. Vandaag komt hij niet net langsrijden dus moeten we even wachten. De bus is wel redelijk leeg dus we kunnen een goede staanplaats bemachtigen. We staan in de harmonica met onze rug er tegen aan te leunen. Helaas ben ik vergeten dat ik bananen in mijn rugzak heb. Ergens onderweg in de bus worden die totaal geplet en heb ik een rugzak met bananenprut.

Als we aankomen bij de halte is het net 10 uur. We wandelen snel naar de boot wie weet heeft hij vertraging.We hebben geluk en kunnen nog net een kaartje kopen en doorrennen de boot op. Nog geen minuut later vertrekken we al.

20 minuutjes later stappen we uit op Ile de Goree, nou ja we springen uit de boot want tussen wal en schip ligt wel een gaatje.

Eerst moeten we de verplichte toeristen belasting betalen en dan mogen we los lopen op het eilandje. We brengen een bezoek aan de 2 stranden, we zijn bewapend met handdoek en hebben onze zwemkleren aan. Helaas vallen de stranden nogal tegen. De een is 10 meter breed en 5 meter diep de andere is wel langgerekt maar maar een meter of 3 breed. Bovendien kun je daar de zee niet in. Dan maar eerst verder lopen.

Het eilandje is klein dus we zijn zo rond. Het kasteel is lastig te vinden, je zou toch denken dat hij groot genoeg zou zijn? Wat we wel vinden, of beter gezegd wat ons zeer goed vind zijn alle mensen die dingen verkopen, maken, eten hebben enz etc. Constant een stroom van come look in my shop en omdat onze schoenen nog al versleten zijn wordt ons ook wel 4 keer aangeboden dat iemand onze schoenen wil maken. Op het vervelende af klampen ze je aan.

Behalve het fort en het kasteel vinden we aan het eind van de route ook het monument dat de slavenhandel symboliseert.

Het eiland is namelijk vroeger gebruikt om slaven vanuit te verhandelen.

Na onze rondwandeling doen we even een rondje rummicub bij het fort. Dan is het etenstijd en dus schuiven we weer terug naar de restaurantjes straat. Daar eten we beide een yassa poulet. Met gevulde buikjes doen we eerst weer een rondje eiland waarbij we eindelijk het kasteel vinden. Wat blijkt we liepen er eerst boven op!

Na het wandelen weten we niet meer zo goed wat te doen, dus gaan we maar weer naar het fort waar we nog een uurtje zitten te wachten tot de boot komt. Daarna gaan we met de boot terug en dan weer door met de bus. Die zit op de terugweg op een gegeven moment wel echt stampes vol. Gelukkig staan we bij het raam en hebben we dus nog wat lucht.

Terug bij het hotel wassen we onze kleren en ik mijn handdoek vol met bananenprut. Daarna lopen we nog een rondje door de wijk bij het hotel om ons avondeten bij elkaar te sprokkelen.

Wednesday, April 17, 2013

En dat is nummer 2!

Dag 3 in Dakar, Senegal
De imam heeft niet goed geslapen, en daardoor wij ook niet. We weten niet op welk tijdstip hij begon te blaten maar het was vroeg! We draaien ons toch nog maar eens om tot 7 uur. Dat was geen goed idee, iedereen is blijkbaar vroeg opgestaan om naar de moskee te gaan want als ik om 7:15 brood wil gaan halen is het al op. Dan maar door naar de volgende winkel. Daar is wel nog brood maar hij is wel een stuk gekrompen.

Na ons, dus wat karige, ontbijtje gaan we maar weer op pad. We lopen richting bushalte en zien de bus rijden. Even een sprintje trekken dus, de buschauffeur ziet ons rennen en stopt nog maar een keer voor ons. Dat is wel aardig zeg! De bus zit ook nog een keer niet stampes vol dus we hebben dubbel mazzel.

Uiteindelijk staan we al om 9 uur voor de deur van de ambassade van Guinee. We mogen binnen wachten tot de mevrouw van de visa's binnen is. Die is om 9:30 binnen en dan mogen we meteen meekomen. Wat een voortvarendheid op de vroege ochtend. We krijgen onze paspoorten terug en een A4-tje, de laissez de passer. Helaas hadden ze bij mijn laissez wat moeite met overtikken. Het chassisnummer is fout overgenomen, ik heet Larianne en ik woon in Miden. Nu schrijven ze bij wonen waar je geboren bent maar ook dan is het nog fout. Ik zie meteen 3 van de 4 fouten en die laat ze corrigeren. Daarna vind ik nog een 4de ook in het chassisnummer maar ze zegt dat dat niet belangrijk is. Als mijn naam maar klopt. Nou die klopt nu wel dus we bedanken maar en stappen naar buiten. Je zou toch denken dat voor 20.000 FCFA ze op zijn minst foutloos kunnen overtypen?

Voor 10 uur staan we al weer buiten, dat is wel heel fijn. Op naar de bushalte dan maar weer waar we met lijn 7 naar de ambassade van Burkina Faso kunnen. Na 20 minuten wachten komt de bus eindelijk voorrijden. Nog geen kwartier later staan we op de volgende bestemming, Burkina Faso. We mogen meteen door naar binnen maar daar zien we niemand. Na een tijdje wachten besluiten we verder te lopen. Dan zien we nog een wachtruimte en daar zitten wel mensen. Alsnog is er niemand die iets zegt maar als er nog iemand binnen komt en meteen doorstevend naar een andere deur snappen we dat we daar moeten zijn met onze aanvraag. Fijn dat ze dat ook even vertellen.

We leveren de aanvraag in met paspoort en 2 pasfoto's. De vrouw kopieert onze aanvraag en ons paspoort, niet op iedere aanvraag een pasfoto en de 2 aanvragen met paspoort aan elkaar. Dan mogen we weer terug naar de wachtruimte met de complete stapel. Na 1 minuut worden we door een andere man binnen geroepen. Hij bekijkt alles, rukt van het kopie de pasfoto's af en geeft die aan ons terug. Ook stelt nog wat meer vragen (gelukkig praat hij engels want de vorige vrouw konden we totaal niet volgen). Hoe lang wil je blijven in Burkina Faso, ik zeg 90 dagen. Nee dat is hoe lang het visum is hoe lang wil je blijven. Nu maak ik de klassieke fout om 2 maanden te zeggen, waarschijnlijk wordt ons visum nu 2 maanden in plaats van 3. Het goede antwoord is, zo lang mogelijk. De man schrijft nog wat op onze aanvraag en geeft alles weer terug met de mededeling dat we ergens moeten betalen. Na nog geen minuut worden we weer binnengeroepen en kunnen ze bij hem betalen. Lekkere organisatie jongens! Vervolgens neemt hij alle papieren en paspoorten in en krijgen we een bewijs dat ze onze paspoorten hebben. Daarna kunnen we gaan. We lopen het gebouw uit maar worden bij het hek tegengehouden. Jullie hebben een visa aanvraag ingediend? Ja mevrouw, meekomen je moet betalen. Ehh dat hebben we net gedaan. Daar heeft ze niets mee te maken we moeten betalen. Dus we volgen de vrouw weer naar binnen. Achter ons waren 2 chineze jongens met een Senegalees en die snappen er ook niets van. Als de vrouw tegen ons begint te praten hoor ik de Senegalees tegen de chinezen zeggen, come on go go go en ze gaan. Wij volgen de vrouw wel netjes maar binnen krijgt ze van de man bij wie we betaald hebben te horen dat we al betaald hebben. Als ze dat gehoord heeft mogen wij ook gaan. De organisatie hier is echt heel appart!

Nu we onze derde aanvraag hebben ingediend zijn we 2 dagen vrij. We kunnen pas vrijdag terug naar de ambassade voor ons paspoort. We gaan de rondwandeling maken door Dakar die beschreven staat in de lonely planet. Eerst met de bus terug naar het centrum. Vandaar beginnen we met lopen langs de 2 paleizen, de kamer van koophandel en een ronde markt.

Bij de ronde markt wordt ook eten gemaakt. Wij schuiven aan op een bankje en werken een bord met iets weg. Geen idee wat het was. Iets met rijst of couscous, met vis en groenten. Het smaakt weer prima alleen heeft Sander een portie met veel graten. Ondanks het feit dat ik gisteren gelezen heb in de lonely planet dat het niet netjes is je bord leeg te eten doe ik het lekker toch. Met een volle maag vervolgen we onze wandeling, die eindigt bij het station.

Nu we de highlights van Dakar gezien hebben kunnen we concluderen dat je niets mist als je er niet geweest bent. Als dit de highlights zijn... Het station bijvoorbeeld, dat is dus niet in bedrijf, het is enkel een gevel met niets erachter.

We lopen terug naar de supermarkt en trakteren ons nog maar eens op een ijsje. De halve liter chocolade en vanille ijs werken we voor de deur van de supermarkt naar binnen en daarna zijn we klaar voor de busrit terug naar het hotel.

In het hotel aangekomen doen we nog maar weer eens een spelletje. Daarna hebben onze voetjes genoeg rust gehad om even naar de bakker en tankstation te lopen. Daar halen we brood en bier. Onze dag kan nu echt niet meer stuk!

Ik heb bij het hotel vandaag ook eens nagevraagd hoe het zit met het OV hier. Al een paar dagen vallen we van de ene verbazing in de andere in de bus. Behalve het systeem van kaartje kopen, gewoon geld doorgeven door de bus heen naar de verkoper en je kaartje komt via de passagiers weer terug, geven we ook soms bus kaartjes door, deze komen dan met een krabbel erop en wat geld terug. Nu maar eens vragen aan Fabio (van het hotel) hoe dat zit. Wat blijkt nu, stel je koopt een kaartje en de verkoper heeft niet genoeg wisselgeld. Dan schrijft hij dat op je kaartje en voordat je uitstapt geef je dan je kaartje weer aan de verkoper en krijg je je wisselgeld alsnog. Het doorgeven van kaartjes is dus als je nog niet genoeg wisselgeld gehad hebt. Een ander opmerkelijk feit van de dag. Stel je stapt de bus in en er is geen zitplek (dat is niet zo ongewoon die dingen zijn hier altijd stampes vol) dan zet je je tas gewoon bij iemand op schoot die wel zit. Je hoeft niet noodzakelijkerwijs in de buurt van die persoon te staan. Hij of zij houdt gewoon je tas voor je vast zodat jij in de bus kunt staan. Daarnaast als je wilt uitstappen en je hebt het geluk te zitten. Dan kies je iemand in de bus uit die staat (wederom niet noodzakelijkerwijs diegene die naast je stoel staat) en die bied je je stoel aan. Andere mensen gaan niet op die stoel zitten enkel de uitverkorene. Het openbaar vervoer van Dakar, het blijft ons verbazen!

1 down 2 to go

Dag 2 in Dakar, Senegal
We zijn al weer vroeg op pad, ontbijtje halen, motoren buiten zetten ('s-avonds staan ze in het naaiatelier wat bij het hotel zit maar overdag wordt daar gewerkt dus staan ze buiten) en dan is het op naar de bus en naar de ambassade.

Vandaag gaan we een andere bushalte uitproberen. Na 10 minuutjes wachten zien we een bus aankomen maar dan blijkt dat we niet bij de halte staan. Dat wordt dus nog even een sprintje trekken voor we ons in de bus kunnen wurmen. Omdat we vandaag eerder op de bus zijn gestapt (eerder in de route) is hij minder vol en kunnen we een redelijk goede sta plek bemachtigen.

We stappen uit bij, waar wij denken, de ambassade van Burkina Faso. Na bijna een half uur rond lopen hebben we de ambassade alleen nog steeds niet gevonden. Als we mensen vragen weten de meeste ook niet waar hij is. Een iemand weet het wel maar uiteraard kunnen we niet heel goed volgen wat hij nu zegt. Rechtdoor en dan ergens rechts en als maar rechtdoor. Bedankt meneer maar waar nu rechts dat weten we nog niet.

Na nog een stuk lopen besluiten we een taxi te nemen om er te komen. Alleen de eerste 2 taxi chauffeurs weten ook niet waar de ambassade is. Ze willen ons wel voor 2000 brengen maar ja waarheen dan? Taxi chauffeur nummer 3 weet wel waar de ambassade is en we weten te onderhandelen dat hij ons voor 1500 brengt. Niet dat ik 1500 gepast heb maar dat is een zorg voor als we aankomen (in de lonely planet staat dat ze geen wisselgeld zeggen te hebben als je niet gepast betaald). De chauffeur rijd een stukje en ja hoor daar is de ambassade. Daar aangekomen blijkt hij ook nog eens Engels te praten, man had dat eerder gezegd dat had ons leven zoveel makkelijker gemaakt! Ik geef 2000 en hij heeft zowaar 500 terug. Prima taxi chauffeur dus. We spreken af dat als we nog eens verdwalen we hem opbellen dan komt hij ons weer oppikken. Is goed hoor maar als het even kan nemen we wel de bus die brengt ons voor 350 ook overal naar toe.

Buiten voor de ambassade van Burkina Faso hangt een mooi en duidelijk bord. Helaas is de message iets minder fraai. Paspoort brengen kan enkel tussen 9 en 12, ophalen kun je dan 48 uur later tussen 12 en 13. Heel fijn 2 dagen voor een visum. Er komt een man naar buiten en we leggen uit dat we nu alleen willen weten wat de vereiste zijn en dat we later terugkomen als we ons paspoort hebben opgehaald bij de ambassade van de Ivoorkust. Dat is geen punt we krijgen alvast de aanvraagformulieren mee, daar staan ook de kosten op en verder moeten we nog 2 pasfoto's meebrengen. We bedanken de man en steken de straat over om op de bus te wachten.

Terwijl we bij de bushalte zijn komt onze taxi chauffeur weer langs. Waar willen jullie heen? Het centrum in maar we gaan wel met de bus. Waarom voor 2000 brengt hij ons wel. Ja dat snap ik maar we wachten wel even, we zijn toch veel te vroeg om ons paspoort op te halen.

Niet veel later komt buslijn 7 voorrijden en kunnen we weer verder. We stappen deze keer uit bij de ambassades van Guinee en Ivoorkust. Eerst langs die van Guinee nog even vragen hoe lang het duurt om een visum te krijgen. In eerste instantie is het antwoord de volgende dag ophalen om 14 uur maar als ik uitleg dat we ons paspoort tussen 9 en 12 moeten inleveren bij Burkina Faso kan het ook om 10 uur. Misschien zelfs dezelfde dag al maar dan moeten we dat aan de mevrouw van de ambassade vragen.

We lopen weer verder en gaan eerst maar wat kopietjes maken. Van ons rijbewijs, motorpapieren en inentingen deze gaan namelijk binnenkort ook gevraagd worden of zijn ondertussen al eens gevraagd, we geven liever kopietjes af dan originele dus laten we maar wat kopieren. Daarna gaan we door naar de ambassade van de Ivoorkust. We komen er om 11 uur aan, veel te vroeg als je je paspoort pas om 13 uur kunt ophalen.

Doorlopen dus, eerst maar weer geld halen al die visa zijn best duur en het hotel moeten we ook nog betalen. Daarna naar de supermarkt eens kijken wat fruit daar kost. Blijkt dat fruit hier gewoon relatief duur is, wel een opluchting ik had steeds het gevoel afgezet te worden. We nemen wel een meloen mee, we moeten toch iets aan vitaminen binnen krijgen. Daarnaast, gewoon vanwege de lekkerigheid een halve liter ijs. Chocolade en vanille. We lopen weer terug richting de ambassade en ergens om de hoek vinden we een mooi schaduw plekje. Het ijs is ondertussen zacht genoeg geworden om te kunnen eten dus werken we even onze halve liter ijs weg.

Lekker hoor!

Nu ons ijsje op is, is het tijd om terug te keren naar de ambassade. Het is ondertussen 12:15 maar iets te vroeg is vast niet erg. We mogen plaats nemen in de binnen tuin en een kwartiertje later binnen op de bank. Dan nog een kwartiertje wachten en we mogen de kamer van een meneer in. Daar krijgen we onze paspoorten, beide nu met een pagina grote stempel van de Ivoorkust erin. We mogen 1 mei naar binnen en moeten uiterlijk 31 juli weg zijn. Voor 130.000 FCFA krijg je dan in ieder geval wel 3 maanden toegang en dan nog multiple entry ook!

We lopen meteen terug naar de ambassade van Guinee, eerst nog even snel een kopietje maken van ons paspoort en dan worden ze weer ingeleverd. Deze keer mogen we bij de mevrouw in haar kamer de papieren invullen. Horizons unlimited heeft ons geleerd dat een visum zo lang mogelijk moet zijn. Alleen bij Guinee kost 1 maand 35.000 FCFA en 3 maanden 3 keer 35.000 nou dan doen we wel 1 maand hoor! Onze kopien van het paspoort worden afgekeurd omdat we die samen op 1 A4 hebben staan en in tweeen gescheurd hebben, nieuwe kopieen dus. Een man die we onderweg spraken heeft ons gewaarschuwd niet onze carnet te gebruiken omdat ze die gewoon niet meer terug geven (we hebben ieder een borg van 3000 euro moeten betalen voor het Carnet dus als we die uiteindelijk niet inleveren komt de borg ook niet terug) maar een laissez-passer aan te vragen. Dat doen we ook maar meteen. De mevrouw wil dan kopie van de motor papieren en van onze verzekering. Motor papieren hebben we, een verzekering ook maar geen kopie er van (wat ben ik dan even wel erg blij dat we dus een motorverzekering voor 3 maanden hebben afgesloten). Die maakt ze ook even. Foto's kan een man buiten maken, dat kan maar die hebben we ook bij ons. We geven dus onze eigen foto's wel. Uiteindelijk blijkt (hoe kan het ook anders) dat ook de laissez-passer geld kost, 20.000 per motor dus nu kost het visum in totaal bijna hetzelfde als de Ivoorkust. De mevrouw wil vervolgens nog geld voor het kopieren en als ze ook dat in haar zak heeft gestoken zegt ze dat we morgen om 14 uur terug moeten komen. Nee mevrouw de meneer buiten zei 10 uur. Ze probeert nog 11 uur maar als ik uitleg dat we naar de ambassade van Burkina Faso moeten zegt ze dat we om 10 uur maar terug moeten komen. Nou wij zullen er morgen zijn hoor, en waarschijnlijk ruim voor 10 uur!

Als we ook dit geregeld hebben is het lunch tijd. We vinden weer een lokale eetgelegenheid en we proberen weer 2 dingen van het menu van de dag. Couscous met kip en rijst met iets van vis-gehakt-ballen met saus. Het smaakt weer prima. Sander heeft weer een lokaal drankje erbij genomen maar ik houd toch meer van de Senegalese keuken dan sappen. Met een volle maag vervolgen we onze weg naar de bushalte. We gaan maar weer terug naar het hotel.

De rest van de middag spelen we wat spelletjes en bereiden we de route voor door Senegal, Gambia en Guinee. De rest komt later wel. We regelen ook dat we een dag langer in ons hotel kunnen blijven, dankzij de 48 uur van Burkina Faso hebben we een dag extra nodig. Een dag langer blijven is geen probleem dus nu kunnen we hier tot vrijdag blijven.

 
Design by Wordpress Theme | Bloggerized by Free Blogger Templates | free samples without surveys